Ιατρική σημαίνει ευθύνη. Λίγο περισσότερη από αυτή που οφείλει να επιδεικνύει ο καθένας προσωπικά για την ύπαρξή του. Όσο περισσότερη είναι η μόρφωση και η εμπειρία κάποιου, τόσο μεγαλώνει και η ευθύνη, εφόσον μεγαλώνει η βαρύτητα της γνώμης αυτού που τη φέρει. Πάρτε για παράδειγμα, τη σχέση γονιού και παιδιού, αφεντικού και υπαλλήλου, δασκάλου και μαθητή. Από την άλλη, όσο λιγότερο καταρτισμένος είναι κανείς, τόσο πιο επιπόλαια αντιμετωπίζει τα πάντα.
Η γνώση όμως, δεν έρχεται μαγικά. Απαιτεί κόπο, αιματηρό, και στερήσεις ύπνου, φαγητού, νερού και βασικών αναγκών, όπως η ούρηση και η αφόδευση. Εννοείται στέρηση διάφορων κοινωνικών απολαύσεων. Όλα αυτά και πολλά άλλα συνθέτουν το ιπποκρατικό προσωπείο του γιατρού, δηλαδή το πώς πρέπει να είναι η προσωπικότητα του γιατρού από τα βάθη των αιώνων και εις τους αιώνες που θα έρθουν. Και από όπου πηγάζει ο σεβασμός, τον οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε όταν περνά η μπόρα.
Αυτή η ευθύνη φαίνεται και στην ικανότητα της διαχείρισης των κρίσεων με ψυχραιμία και αποτελεσματικότητα. Χωρίς φόβο. Με θάρρος και αποφασιστικότητα, σοβαρότητα και πόνο κάποιες φορές, όταν οι ισορροπίες είναι λεπτές και πρέπει να διαλέξεις, ποιος θα μείνει, ποιος θα φύγει, έτσι απλά. Θεϊκές αποφάσεις σε μυαλά ανθρώπινα.
Η ιατρική είναι επιστήμη και τέχνη μαζί. Απαιτεί γνώση, αλλά και ταλέντο. Πολλά είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα ενός ολοκληρωμένου γιατρού. Σίγουρα, τα τεράστια αποθέματα ψυχραιμίας, υπομονής, αυτοσυγκράτησης και αυτοελέγχου.
Ο γιατρός είναι επιστήμονας και αποτελεί τον εκπρόσωπο της επιστήμης και όχι την επιστήμη την ίδια. Καλείται να γνωρίζει κάθε νέο δεδομένο που αφορά στην ειδικότητά του, να το συνδυάζει με τα προηγούμενα και να το εφαρμόζει κατάλληλα. Καλείται να κατανοήσει τι είδους ασθενή και ασθένεια έχει απέναντί του, να κρίνει σωστά, να ‘μαγειρέψει’ με επιτυχία. Όπως στη μαγειρική υπάρχουν κανόνες αλλά και ταυτόχρονες ελευθερίες, ώστε με φαντασία να δημιουργήσει κανείς, έτσι και στην ιατρική, υπάρχουν κανόνες, αλλά ο κάθε γιατρός καλείται να τους εφαρμόσει όπως ο ίδιος θεωρεί πιο ορθά. Κάποιοι είναι απαράβατοι, κάποιοι πιο ελαστικοί, για κάποιους ούτε οι ίδιοι οι γιατροί γνωρίζουν ακόμη τι ακριβώς ισχύει.
Το σίγουρο είναι ότι κανείς μη γιατρός δεν μπορεί να κρίνει τι πρέπει να γίνει σε μια δεδομένη περίπτωση. Και επίσης, διαφορετικές συμβουλές από διαφορετικούς γιατρούς, δε σημαίνουν απαραίτητα ότι ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλο. Πρόκειται απλώς για διαφορετική ‘συνταγή’, διαφορετικό τρόπο μαγειρέματος. Για να κρίνει κανείς, πρέπει είτε να είναι γνώστης είτε να δει το αποτέλεσμα, να βγει το φαγητό από το φούρνο. Επίσης, αν προσπαθήσει κάποιος που δεν ξέρει να μαγειρεύει, να εκτελέσει τη μισή συνταγή του ενός μάγειρα και την άλλη μισή ενός άλλου μάγειρα για το ίδιο φαγητό, το πιο πιθανό είναι να μείνει νηστικός.
Επομένως, πολλή προσοχή, οι ασθενείς σε ποιον απευθυνόμαστε και γιατί, στο πώς κρίνουμε το σωστό και το λάθος, στο τι θα κάνουμε και πώς, οι γιατροί στο πώς εμπνέουμε το σεβασμό. Πρόκειται για την υγεία και την κάθε μοναδική ζωή και όχι για μουσακάδες!
Ιατρός Σταυρούλα Ε. Παπαδοπούλου
Ειδικός Παθολόγος
Ειδικός Ενδοκρινολόγος, Διαβητολόγος και Μεταβολικών νόσων
Βελισσαρίου 4 – 6, 5ος όροφος, Ξάνθη, 67100, Ελλάδα
Τηλ/Φαξ: 2541.400.119/ Κιν: 6934.56.22.24
