Ποίηση του Θανάση Μουσόπουλου για το Πολυτεχνείο
[Στίχος του Θ.Μ. από συνέντευξη που έδωσε στη Βίκυ Μπαφατάκη – PeopleNews – 22 Απριλίου 2017]
Όπως σημείωσε ο Θ.Μ. σε παλιότερο κείμενό του (Εφημερίδα ‘Εμπρός’, 19 – 11- 2003) : «Για τις μεγάλες ώρες ο καθένας έχει τη δική του κατάθεση, όπως μπορεί. Το Πολυτεχνείο και τα γεγονότα του 1973 δεν είναι μόνο η 17η Νοέμβρη, είναι ένα κορυφαίο σύνολο γεγονότων που τριάντα χρόνια τώρα περιβάλλει τη Νεοελληνική πραγματικότητα, από το ‘Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται’ ως το ‘Ο αγώνας τώρα εξαργυρώνεται’».
Τα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας είναι γεμάτα αγώνες και θυσίες. Στην ποίηση του Θ. Μ. υπάρχουν ποιήματα και αποσπάσματα για την αγωνιστικότητα των Ελλήνων διαχρονικά, πάντοτε επίκαιρα. Ιδιαίτερα με τον αντιδικτατορικό αγώνα και το Νοέμβρη ’73.
1.
– Άλλος έτσι / Άλλος αλλιώς / Όλοι πεθαίνουν
σύ τι κάνεις / Στη ζωή
2.
-Ανύποπτα χαμένος / Θαμένος στις δάφνες κάτω
Ένωσες την καρδιά σου / Με τα χέρια του Σολωμού και του Κάλβου / Για να γραφεί το καινούριο θούριο
«για τη χαμένη τη γενιά του 73»,
Αν και πολύς ο κίνδυνος να γυρι- / στεί και σήριαλ…
3.
Μέσα στο τρόλεϋ, / Που μεταφέρει τους – /Μαθητές κι εργάτες – / Ανθρώπους, / Το δάκρυ μιας γηραιάς
Κυρίας / Και το δάκρυ μιας γηραιάς / Δεσποινίδας,
Το δάκρυ τους / Γηρασμένο κι αυτό μαζί τους,
Είναι τόσο γλυκό / Για τους φοιτητές, / Που στο κατάστρωμα, / – ιερή του τρόλεϋ δίοδο –
της οδού, δείχνουν τις / αληθινές διαστάσεις …
Η ποίηση του Θ.Μ. αναφέρεται στην ελληνική ιστορία, χωρίς την παραμικρή διάθεση πατριδοκαπηλείας. Η αγωνιστικότητα είναι το μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής παρουσίας εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια.
4.
«Αν κάποτε σημαία δείτε να κυματίζει, / Το ξέρω πως θα ειδοποιήσετε το 100 / Ή των Πρώτων Αντικοινωνικών Βοηθειών, / Για να προλάβετε επανάσταση / Κατά του καθεστώτος των κονταριών». / Οι σημαίες γεννούν αγέρα και θύελλα, / Τα κοντάρια τίποτα…
5.
– Δεν βγήκα σήμερα έξω / Και πού να πάω / Μ’ αυτή την πληγή στο στήθος / Όλοι θα με κοιτάζουν / Μπορεί να πέσεις κάτω και νεκρός / Μπορεί να γίνεις ήρωας / Απ’ αυτή την ασήμαντη πληγή. / Εσύ γι’ άλλες πληγές πολέμησες
Κι αυτές δεν φαίνονται / Γιατί δεν βλέπουν τέτοιες πληγές
Οι άνθρωποι. / Ένα ραγισμένο κέλυφος ελπίδας
Δεν κάνει ήρωες, για τους ανθρώπους / Μόνο μια στο στήθος πληγή.
6.
Καλότυχος που, στο δρόμο, / Φυλακές θα συναντήσεις
Και “γεια σου!” / Θα σου πουν / Τα παλικάρια από μέσα,
Στους τοίχους γαντζωμένοι. / Καλότυχος, αν, από μέσα,
Γαντζωμένος / Στης φυλακής τους τοίχους, / Μπορέσεις
Ένα “γεια σου!” / Να πεις σ’ αυτόν που περιμένει / Κάτι πια κι από σένα. / Ή μέσα, / Ή έξω:
Καλότυχος, τον ήλιο που θα δεις / Να λάμπει
Ρόδινο. / Καλότυχος, ή μέσα, είτε έξω…
Ποίηση του Θανάση Μουσόπουλου για το Πολυτεχνείο
Τρία από την πρώτη συλλογή «Ο ήλιος σκιάδιο» (έκδ. 1978, με ποιήματα 1967 – 1977).
Τα ποιήματά μου αποπνέουν μια πίκρα ή ένα φόβο για εκμετάλλευση του αγώνα των νέων Δυστυχώς πολλά επιβεβαιώθηκαν, σημειώνει ο ίδιος
1.
– Ανύποπτα χαμένος
Θαμένος στις δάφνες κάτω
Ένωσες την καρδιά σου
Με τα χέρια του Σολωμού και του Κάλβου
Για να γραφεί το καινούριο θούριο
«για τη χαμένη τη γενιά του 73»,
Αν και πολύς ο κίνδυνος να γυρι-
στεί και σήριαλ…
2.
– Όταν δεν είχαμε ψωμί
Για το ψωμί μιλούσαμε
Όταν δεν είχαμε χαρά
Τη χαρά κυνηγούσαμε.
Τώρα φυλακισμένοι
Ανάμεσα σε τόνους ψωμί
Κι ανάμεσα σε ποτάμια χαρά
Φυλακισμένοι δεν αναζητούμε
Τη λεφτεριά μας.
3.
– Δεν βγήκα σήμερα έξω
Και πού να πάω
Μ’ αυτή την πληγή στο στήθος
Όλοι θα με κοιτάζουν
Μπορεί να πέσεις κάτω και νεκρός
Μπορεί να γίνεις ήρωας
Απ’ αυτή την ασήμαντη πληγή.
Εσύ γι’ άλλες πληγές πολέμησες
Κι αυτές δεν φαίνονται
Γιατί δεν βλέπουν τέτοιες πληγές
Οι άνθρωποι.
Ένα ραγισμένο κέλυφος ελπίδας
Δεν κάνει ήρωες, για τους ανθρώπους
Μόνο μια στο στήθος πληγή.
