Πολλές ταινίες θα μπορούσαν να γυριστούν με σενάριο τις σκηνές και τους διαλόγους που διαδραματίζονται καθημερινά σε ένα γραφείο ιατρού. Από τις πιο ευτράπελες και συμπαθητικά ανθρώπινες, με προέχουσες τις σχέσεις μητέρας και κόρης, έως τις πιο αβάσταχτα και συμπονετικά τραγικές.
Παχύσαρκος ασθενής επιμένει ότι δεν τρώει περιττά και μαλώνει με το συνοδό που καταγράφει λεπτομερώς την κάθε μπουκιά, διαβητικός σύζυγος σε απορρύθμιση φωνάζει ότι δεν πίνει τσίπουρο και ότι είναι υπερβολική η σύζυγος που αναφέρει καθημερινά φαγοπότια με φίλους, φοιτήτρια επιμένει ότι τρώει υγιεινά παρά την έντρομη μητέρα που παρακαλάει για ακρόαση, στείρος άνδρας επιμένει ότι δεν έχει τίποτα και είναι θέμα άγχους το ότι η σύζυγος δε μένει έγκυος.
Η άρνηση είναι ένα γνωστό εδώ και χρόνια φαινόμενο ψυχολογικής αντίδρασης απέναντι στη νόσο που μπορεί να αφορά οποιοδήποτε στάδιο αυτής, από τη διάγνωση έως και τη θεραπεία. Κλινικά συμπτώματα ασθένειας, μαυρισμένες τιμές στα εργαστηριακά, άφθονη πληροφόρηση στο διαδίκτυο και ανήσυχος γιατρός και συγγενής δεν επαρκούν για να πείσουν. ‘Δεν έχω τίποτα’ ‘Δε θέλω ινσουλίνη’ ’Προσέχω μια χαρά’. Έως ότου εμφράγματα, εγκεφαλικά, αιμοκάθαρση, αρθροπλαστικές και καρκίνοι μας χτυπήσουν την πόρτα. Και ούτε και τότε…
Τα κίνητρα που ενεργοποιούν το μηχανισμό της άρνησης είναι τόσο ισχυρά που δε χρειάζεται να απορεί κανείς. Η αποδοχή και η αντιμετώπιση της νόσου είναι μεγάλο σοκ και βάρος για τον ασθενή, που βρίσκεται απροετοίμαστος να τη διαχειριστεί στο άκουσμά της. Ο οργανισμός προσπαθεί ασυναίσθητα να προστατευτεί, απορρίπτοντας το γεγονός, αγνοώντας την ύπαρξή του, σαν την στρουθοκάμηλο που κρύβει το κεφάλι της στο χώμα.
Κανείς να μη σκεφτεί ότι η άρνηση γίνεται επίτηδες και συνειδητά, επειδή ο ασθενής θέλει να καταστραφεί ή πόσο μάλλον γιατί θέλει να ταλαιπωρεί τους συγγενείς. Το αντίθετο μάλιστα. Βιώνει μια υπέρμετρη τραγικότητα, θλίψη και απόγνωση, ένα πανικό που δεν του επιτρέπει να λειτουργήσει, ένα αίσθημα απόλυτης αδυναμίας και ανεπάρκειας μπροστά στην άγνωστη και σοβαρή απειλή που δεν ξέρει από πού να την πιάσει, ενώ ταυτόχρονα, καμία πληροφόρηση δεν είναι ικανή να τον καθησυχάσει. Πόσο μάλλον όταν έχει προσπαθήσει χωρίς να τα καταφέρει, με βάση όμως τα δικά του κριτήρια, που συνήθως είναι απόλυτα, απαιτητικά και αφορούν την πλήρη ίαση, δηλαδή στοχεύουν το αδύνατο.
Στόχος της χρόνιας νόσου δεν είναι η ίαση, η γιατρειά, αλλά η ρύθμιση. Το θέμα είναι να δαμάσουμε το θηρίο, ώστε να μη μας ενοχλεί και όχι να δαπανούμε ενέργεια για να το διώξουμε. Δε θα φύγει. Όσο οι προσπάθειές μας εξαντλούνται στο να το διώξουμε, τόσο θα απογοητευόμαστε αδίκως και θα κουραζόμαστε. Αν οι προσπάθειες δε γίνουν καθημερινή συνήθεια με στόχο την οριστική αλλαγή, τα κιλά θα ξαναμπούν, το ζάχαρο θα ανέβει, το πρόβλημα θα υποτροπιάσει. Κάποιες φορές αυτό μπορεί και να συμβεί ακόμη και αν οι προσπάθειες γίνονται στην εντέλεια. Δεν πειράζει, η αυτομαστίγωση δε βοήθησε ποτέ κανένα.
Θέλει ηρεμία το πράγμα, ψυχραιμία, προσπάθεια χωρίς υπερβολές, συνεργασία, ΑΠΟΔΟΧΗ, υπακοή,…..μάσκες, αποστάσεις και τήρηση των μέτρων. Κίνδυνος ΘΑΝΑΤΟΣ.
Ιατρός Σταυρούλα Ε. Παπαδοπούλου
Ειδικός Παθολόγος
Ειδικός Ενδοκρινολόγος, Διαβητολόγος και Μεταβολικών νόσων
Βελισσαρίου 4 – 6, 5ος όροφος, Ξάνθη, 67100, Ελλάδα
Τηλ/Φαξ: 2541.400.119/ Κιν: 6934.56.22.24
