Η διαχείριση των κρίσεων από τα μάτια μίας γιατρού

Από ΕΜΠΡΟΣ

Δημοσιεύτηκε στις 13 Απριλίου 2020

ακάρι να μην υπήρχε καμία κρίση! Κανενός είδους! Ποτέ! Δυστυχώς όμως, η παγκόσμια ιστορία έχει πολλές φορές αποδείξει ότι το παραπάνω είναι εντελώς ουτοπικό. Κρίσεις υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Κοινωνικές, θρησκευτικές, οικονομικές, υγείας. Παλιά τις ονομάζαμε πολέμους. Τώρα η μόδα άλλαξε…

Άρα, ποιος είναι ο στόχος μας, ως κοινωνία, αλλά πρωτίστως του καθενός από εμάς σε μία κρίση; Τι άλλο από το να εξασκήσουμε τις δεξιότητές μας στην επιβίωση κατά τη διάρκειά της και στο να λαμβάνουμε συνεχώς μέτρα προς αποφυγή αυτής, όσο είναι καιρός, ή των δυσάρεστων επιπλοκών της, όταν αυτή θα έχει περάσει.

Ωραία όλα αυτά, αλλά πώς το κάνουμε αυτό; Πού διδάσκεται αυτό; από ποιον; Το λέει στην τηλεόραση; Στο ραδιόφωνο; Στο ίντερνετ; Η απάντηση είναι σε όλα αυτά, αλλά κυρίως, μέσα στο μυαλό και τη συνείδησή μας, στη λεγόμενη κοινή λογική. Αλίμονο εάν περιμέναμε οδηγίες για τα πάντα, για την κάθε λεπτομέρεια της καθημερινής μας ζωής. Μπροστά στο ερώτημα τι να κάνω ή ποιο να διαλέξω, ας επιλέξουμε το πιο απλό και αυτονόητο, χωρίς υστερίες, πανικούς, υπερβολές και ρητορικές ερωτήσεις, δηλαδή ερωτήσεις που δεν έχουν απάντηση, του τύπου και τι θα κάνουμε τώρα, και τι γίνεται τώρα, και πώς, και γιατί δεν κάνετε αυτό ή το άλλο, και γιατί αυτός έτσι και γω αλλιώς, κλπ κλπ κλπ…

Σε κάποιους πολέμους, άνθρωποι χρειάζεται να φύγουν τρέχοντας, αφήνοντας ό,τι έχουν και δεν έχουν πίσω τους. Σε κάποιους άλλους, χρειάζεται το αντίθετο, να μείνουμε σπίτι! Μου φαίνεται ότι το δεύτερο, είναι πιο εύκολο. Και πιο εύκολα μπορεί κανείς να το τροποποιήσει σε μια ευχάριστη κατάσταση, όπως φρεσκάρει ένα παλιό έπιπλο με μοντέρνες βαφές και το κάνει πιο όμορφο και χρηστικό. Για όσους έχουν ίντερνετ σπίτι, θα πρέπει να φανεί πραγματικά παιχνιδάκι, μια και εκεί βρίσκεις πραγματικά ό,τι θέλεις!

Στο σπίτι μπορεί κανείς να δουλέψει ή να ξεκουραστεί όσο του λείπει, να τακτοποιήσει ντουλάπια και να κάνει εκκαθάριση, να μαγειρέψει συνταγές που δεν έχει ξαναδοκιμάσει, να διαβάσει, να γράψει, να δει τηλεόραση, να παίξει κονσόλα, να παίξει διάφορα επιτραπέζια ή χαρτιά ή παιχνίδια ρόλων, να κάνει πάζλ, να κάνει γυμναστική, να τραγουδήσει ή να παίξει μουσική ή να χορέψει, να μάθει υπολογιστές ή μια ξένη γλώσσα, να κάνει άπειρες αναζητήσεις στο ίντερνετ και εικονικά ταξίδια σε διάφορα μέρη, να μιλήσει με φίλους που έχει να ακούσει καιρό, να ζωγραφίσει, να κάνει χειροτεχνίες, να προσευχηθεί, να γράψει ημερολόγιο, να πλέξει, να κεντήσει, να ράψει, να μαστορέψει προσεκτικά, να διηγηθεί ιστορίες, να κάνει όνειρα και να βάλει στόχους για το μέλλον, να προγραμματίσει τη ζωή μετά.

Μετά από όλα τα παραπάνω και άλλα πόσα που μπορεί να εφεύρει ο καθένας μας, είναι δυνατό να φαίνεται δύσκολη η παραμονή στο σπίτι; Είναι δυνατόν να υπάρχει άγχος για το πώς θα απασχολήσουμε τα παιδιά; Δυσκολία υπάρχει σίγουρα αρκετή. Όχι όμως περισσότερη από ένα άρρωστο άνθρωπο, που παλεύει χρόνια με τη νόσο του ή κάποιον που συνεχίζει να δουλεύει και να φέρει ευθύνες, χωρίς να πληρώνεται. Καμιά φορά, καλό είναι να σκεφτόμαστε κάτι χειρότερο, προκειμένου να εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε. Στο ποτήρι υπάρχει πάντα νεράκι, που ο καθένας επιλέγει πόσο πολύ θέλει να το δει.

Καλή λεφτεριά! Καλά μυαλά! Σε όλους μας ανεξαιρέτως