Όλες αυτές τις μέρες διάβασα πολλά. Δύο φράσεις όμως με κέντρισαν, αρνητικά ομολογώ, κυρίως γιατί η απόλυτη εκφορά τους είναι αρκούντως ενοχλητική. Γράφει κάποιος: «Αν η απανθρωπιά είναι προφανής σε όσους λένε ότι θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να πυροβολούμε στο ψαχνό ή να βυθίζουμε τις βάρκες, είναι κρυφή σε όσους αναφέρονται σε εισβολείς». Και κάποιος άλλος συμπληρώνει και επιχαίρει: Όσοι μιλούν για εισβολείς είναι ρατσιστές. Τόσο απλά.» Πάντοτε λόγω επαγγέλματος είχα την νηφαλιότητα και την ψυχραιμία να ακούω κάθε εκδοχή, κάθε ιστορία. Ίσως επειδή η ιδιότητα μου με έμαθε να αποδέχομαι τις διαφορετικές απόψεις. Αντιδρώ μόνο στην ισοπεδωτική πολυπραγμοσύνη, στην επηρμένη εκφορά της απόλυτης γνώσης που κάποιοι έχουν συνηθίσει να διαμορφώνουν, ενθαρρυμένοι από την αποδοχή που απολαμβάνουν από τον κύκλο τους, μικρό ή μεγάλο. Αυτή λοιπόν η άποψη θέλει τους κατοίκους των Καστανιών στον Έβρο, απάνθρωπους και ρατσιστές. Θέλει τους Μυτιληνιούς και τους Σαμιώτες ακροδεξιούς και φασίστες. Γιατί θεωρούν «εισβολή» την μαζική και αθρόα βίαια είσοδο των χιλιάδων μεταναστών στην χώρα και στο σπίτι τους. Έτσι λοιπόν μεμιάς, όλοι όσοι άνοιξαν επί τόσα χρόνια τα σπίτια τους, υποδεχόμενοι τους μετανάστες, προσφέροντας φαγητό, ρούχα, συμπαράσταση, όλοι όσοι υπέμεναν με στωικότητα και υπομονή την βίαιη αλλαγή της καθημερινότητας τους, αντιλαμβανόμενοι το δράμα του μετανάστη – πρόσφυγα, αφορίζονται ως απάνθρωποι και εθνικιστές επειδή τώρα αντέδρασαν. Οι σημερινοί εγχώριοι κατήγοροι, καθισμένοι στο πληκτρολόγιο τους χίλια περίπου χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα, ασφαλείς και ήσυχοι, διότι κανείς δεν θα διαταράξει την ηρεμία του μικρόκοσμου τους, αναλύουν τις συμπεριφορές των ακριτών, χωρίς συναίσθηση, χωρίς αντίληψη, χωρίς καλή διάθεση, με έναν υφέρποντα πολιτικό και ιδεολογικό ναρκισσισμό και γι’ αυτό διαπράττουν τρία σημαντικά λάθη.
Πρώτον μηδενίζουν αφόρητα την πρότερη συμπεριφορά των σημερινών αντιδρούντων. Δεν ξύπνησαν απότομα μια μέρα οι κάτοικοι του Έβρου και είπαν «Δεν περνάτε». Δεν αντιμετωπίζουν μια συνηθισμένη (όπως έφθασε να είναι επί πέντε χρόνια) είσοδο μιας μικρής ομάδας μεταναστών. Βρίσκονται απέναντι σε μια ανεξέλεγκτη μάζα χιλιάδων ανθρώπων που παραπληροφορημένοι και υποκινούμενοι, επιχειρούν να μπουν βίαια και καταναγκαστικά στο σπίτι τους, στην χώρα τους, φωνάζοντας ανεξήγητα «Αλλαχού ακμπάρ» εφοδιασμένοι με καπνογόνα του τουρκικού στρατού, με ξύλα, με ψαλίδια για τα σύρματα, κ.α. Οι δε νησιώτες βλέπουν καραβιές να έρχονται από απέναντι με την συνοδεία της τουρκικής ακτοφυλακής και να αριθμούν πλέον περισσότεροι μετανάστες από τους μόνιμους κατοίκους σε μια κατάσταση εκρηκτική που μυρίζει μπαρούτι.
Δεύτερον, ηθελημένα αγνοούν την ιδιότητα των χιλιάδων μεταναστών. Αποσιωπούν ότι δεν είναι κανείς Σύρος πρόσφυγας (κι αν υπάρχουν πλέον ελάχιστοι), δεν έρχεται κανείς από εμπόλεμη ζώνη. Το προφίλ των μαζών είναι Πακιστανοί, Αφγανοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Αφρικανοί, οι οποίοι ως επί το πλείστον διαμένουν τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία, έχουν βρεί δουλειά και όπως οι ίδιοι λένε στις κάμερες, ειδοποιήθηκαν ξαφνικά να φύγουν για την Ευρώπη, από την Τουρκική κυβέρνηση. Ουδείς διερωτάται πώς κάποιοι εξ αυτών ειδικά οι Αφρικανοί, έφθασαν στην Τουρκία, πόσες χώρες πέρασαν, με ποια ευκολία διέσχισαν τόσες χώρες με σκληρά καθεστώτα, γιατί δεν σταμάτησαν, πώς συντηρήθηκαν τόσο καιρό, κλπ.
Τρίτον και σημαντικότερο. Όλοι αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι πρεσβευτές του επιλεκτικού ανθρωπισμού, επιλέγουν να αποφεύγουν να απαντήσουν ποιός είναι ο υπεύθυνος αυτής της μαζικής μετακίνησης. Ποιός εργαλειοποίησε τους μετανάστες, ποιος ύστερα από ολονύχτια συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφάλειας της χώρας του, αποφάσισε ως εμπροσθοφυλακή του δικού του πραγματικού στρατού να στείλει τους χιλιάδες μετανάστες σε μια μέρα να εισβάλλουν και να αποβιβαστούν σε ξένη χώρα. Αποφεύγουν σκοπίμως να αναθεματίσουν τον εμπνευστή και εκτελεστή αυτού του σχεδίου δολιοφθοράς της χώρας μας που μετατρέπει το δουλεμπόριο σε επικερδή επιχείρηση για τους κατοίκους της χώρας του. Από οσφυοκαμψία ή υφέρποντα θαυμασμό για τον δικτάτορα που έχοντας ήδη επί 46 χρόνια στρατό κατοχής στην Κύπρο, αφού εισέβαλλε στην Συρία, αφού στέλνει στρατό και όπλα στην Λιβύη, πριν την μετωπική σύγκρουση του στον τοίχο της ιστορίας, αποφάσισε να στραφεί και στην Ελλάδα, την οποία θυσιάζει για τα φράγκα της εκβιαζόμενης Ευρώπης. Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν σκέφθηκαν το ενδεχόμενο να πλημμυρίσει ο Έβρος, η Θράκη και τα νησιά με χιλιάδες μετανάστες (ήδη στα νησιά ξεπερνούν τις 30.000) και εν μέσω επεισοδίων που μετά βεβαιότητας θα επισυμβούν, ο εμπνευστής αυτού του σχεδίου να εκμεταλλευτεί το γεγονός για να ξαμολύσει τα γεωτρύπανα του νότια της Κρήτης και δίπλα στο Καστελόριζο, ενώ η Ελλάδα θα πασχίζει να ελέγξει τα εσωτερικά της ζητήματα που με βρώμικο σχέδιο ο αντίπαλος της προκάλεσε. Ίσως τελικά ο ρόλος του μόνιμα συγκαταβατικού Χατζηαβάτη τους ταιριάζει γάντι στο θέατρο σκιών που εξελίσσεται στην ενδοχώρα.
Απάνθρωποι λοιπόν όσοι μιλούν για εισβολή. Απάνθρωποι οι στρατιώτες και οι αστυνομικοί που στέκονται ημέρες ξάγρυπνοι και σε εγρήγορση, φυλάσσοντας τα σύνορα της πατρίδας. Απάνθρωποι οι κάτοικοι του Έβρου που συμπαρατάχθηκαν με τους στρατιώτες, που τους υποστηρίζουν με κάθε μέσο και τρόπο, που τους παρέχουν νερό και φαγητό. Απάνθρωποι και οι νησιώτες που επί πέντε χρόνια υποδέχονται τις βάρκες με τους μετανάστες. Πέντε χρόνια τώρα ίσως ζαλιστήκαμε από τις παλινωδίες, τις αυταπάτες, την ιδεοληπτική σαβούρα της διεθνιστικής υποκουλτούρας, από έναν πρωθυπουργό που επιτέλους μάθαινε ότι η Λέσβος είναι η Μυτιλήνη και ότι η θάλασσα τελικά έχει σύνορα, από τις σαχλαμάρες της κάθε ονειροπαρμένης Τασίας που πίστευε ότι οι μετανάστες λιάζονται και εξαφανίζονται, και να που τώρα μεταλλαχτήκαμε στον ακροδεξιό απόκρυφο εαυτό μας. Απάνθρωπος και εγώ που ενστερνίζομαι την άποψη της «εισβολής», φέρνω σε δύσκολη θέση έναν συντοπίτη μου μουσουλμάνο δικηγόρο που ανάρτησε στίχους του Ναζίμ Χικμέτ για την Μεγάλη ανθρωπότητα, αδυνατώντας να κατανοήσει (υποκριτικά πιστεύω) γιατί έκλεισαν τα σύνορα. Ενώ ο φίλος μου ο Χασάν, από την ορεινή Ξάνθη που τον συναντώ κάθε πρωί πριν πάω στο γραφείο με ρωτά τρομαγμένος: «Κύριε δικηγόρε τι θα κάνουμε αν πλημμυρίσει η Θράκη από 30.000 μετανάστες; Να φύγουμε;» Και του απαντώ «Όχι Χασάν, είμαστε κράτος, όχι ξέφραγο αμπέλι. Δεν θα μπεί κανείς παράνομα, τα σύνορα κρατάνε» και μου απαντά ανακουφισμένος «Εν τάξει κύριε δικηγόρε, αφού το λές εσύ». Εμείς λοιπόν, που ούτε απάνθρωποι, ούτε ρατσιστές υπήρξαμε ποτέ, εμείς που κάθε μέρα σφιγγόταν η καρδιά μας από τους δεκάδες μετανάστες που συναντούσαμε στην Εγνατία μέσα στο κρύο και στην βροχή, εμείς που δικαιούμαστε να ανησυχούμε γιατί αγαπάμε αυτήν την χώρα, που παρά τα όποια ελαττώματα της, παραμένει δημοκρατική και πολιτισμένη, νιώθουμε έκδηλη την ανησυχία αυτής της βίαιης προσβολής της εθνικής μας κυριαρχίας, όχι αδικαιολόγητα. Εμείς ειδικά στην Θράκη, γνωρίζουμε πολλά παραπάνω και από προσφυγιά και από εγκατάλειψη και δεν επιτρέπουμε σε κανένα να αμφισβητεί τις προθέσεις μας. Εμείς τον τουρκικό επεκτατισμό τον βιώνουμε κάθε μέρα με τους οσφυοκάμπτες πληρωμένους παρακρατικούς της γείτονος που αλωνίζουν στην περιοχή μας και για αυτό δικαιολογημένα είμαστε πιο ψυλλιασμένοι. Θα περίμενα λοιπόν από όλους όσους κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα να καταδικάσουν πρώτα ρητά και απερίφραστα τον ταραξία της γειτονιάς μας, τον Τούρκο Πρόεδρο που οραματίζεται γαλάζιες πατρίδες, οθωμανικές αυτοκρατορίες τυφλωμένος από τον μεγαλοϊδεατισμό του και την μεγαλομανία του. Οι χιλιάδες φυλακισμένοι «αντικαθεστωτικοί» και δημοσιογράφοι είναι η απόδειξη του ολοκληρωτικού καθεστώτος του. Η εργαλειοποίηση πληθυσμιακών ομάδων δεν πρέπει να υποβαθμίζεται, ούτε να διαχωρίζεται από την ερμηνεία της παρούσης κατάστασης. Δεν είναι κακό να ανησυχείς για την πατρίδα σου, ούτε η υπεράσπιση των συνόρων σου σε καθιστά φοβικό και μη δημοκράτη.
Και για να τελειώνουμε μια και καλή με την πραγματικότητα.
Είμαι ένας από αυτούς που πιστεύω ότι ο Ερντογάν ήταν ευλογία για την Ελλάδα όλα τα χρόνια. Είναι πολύ καλύτερος από οποιονδήποτε άλλον ηγέτη κόμματος στην γείτονα και στα χρόνια του, περάσαμε την καλύτερη περίοδο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Όσο δεν υπάρχει αξιόπιστος δημοκρατικός συνομιλητής από την άλλη πλευρά, είναι προτιμότερος ο Ταγίπ. Και ύστερα από τα τελευταία γεγονότα, νομίζω ότι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να του είναι ευγνώμων. Διότι κατάφερε να συσπειρώσει την διαλυμένη ιδεολογικά Ελλάδα και να την ορθώσει ξανά στα πόδια της, να της δώσει ρόλο στην περιοχή και να αναβαθμίσει την γεωπολιτική της αξία ως χώρα την ίδια ώρα που οδηγεί την δική του χώρα από Βατερλώ σε Βατερλώ. Αυτό που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες, του το χρωστάμε ως χάρη.
Να είναι καλά και να συνεχίσει να δοκιμάζει τις αντοχές μας.
Όσο για τους σημερινούς μας κατήγορους, που ανακάλυψαν την κρυφή απανθρωπιά μας, έχω την γνώμη ότι αν όσοι μιλούν για εισβολή είναι ρατσιστές, τότε όσοι απαγορεύουν την έκφραση είναι φασίστες, τόσο απλά.
Στέργιος Γιαλάογλου
Δικηγόρος
