Παγώνα Διούδη
Ψυχολόγος ,
Επιστημονικά Υπεύθυνη Κέντρου
Πρόληψης «Έκφραση» Ν. Ξάνθης
Τον γνωρίσαμε στην Κίνα. Τον είδαμε να μετακινείται στην Ιταλία. Κάποιοι τότε προβληματιστήκαμε παραπάνω… «Σαν να έρχεται κάπως κοντά μας» σκεφτήκαμε… Άλλοι κλείσαμε τα μάτια και τα αυτιά μας, γιατί δεν μας αφορούσε. Μέχρι που χτύπησε την δική μας πόρτα και χωρίς να μας ρωτήσει μπήκε στα σπίτια μας , στα σχολεία των παιδιών μας στους χώρους εργασίας μας και τότε αρχίσαμε να τον βλέπουμε όλο και περισσότεροι. Προσπαθήσαμε να τον γνωρίσουμε, να καταλάβουμε ποιος/τι είναι; Και κάπου εκεί αρκετές φορές χαθήκαμε στην παραπληροφόρηση, στα εφιαλτικά σενάρια, σε ανέγκυρες πηγές… Η μέχρι τότε οικεία καθημερινότητα του καθενός μας έδωσε την θέση της σε μία αβεβαιότητα, σε έναν βομβαρδισμό ειδήσεων, μέτρων, περιορισμών, αριθμών και προγνώσεων.. Και όλα αυτά γιατί προσπαθούσαμε και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να ελέγξουμε το άγνωστο για να ξανανιώσουμε ασφαλείς. Μέσα σε αυτήν την προσπάθεια ερχόμαστε αντιμέτωποι με το άγχος, το φόβο, τον θυμό και την θλίψη καθώς χάνουμε την ελευθερία μας, περιοριζόμαστε, διακόπτουμε δραστηριότητες, δε βλέπουμε ανθρώπους που αγαπούμε, παγώνουμε τα σχέδια μας, τρέμουμε μην πάθουμε κάτι εμείς ή τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Αυτό είναι όμως το αναμενόμενο, αυτό είναι το φυσιολογικό. Η συναισθηματική αντίδραση του ανθρώπου σε κάτι που τον απειλεί είναι ό φόβος και το άγχος. Ίσως και για κάποιους η άρνηση ή απώθηση για να γίνει πιο υποφερτή η σύγχυση. Αν χαρώ γελάω, αν χτυπήσω πονάω… αν τρομάξω ή κινδυνεύσω λογικό δεν είναι ότι θα φοβηθώ; Αντί λοιπόν να φοβάμαι τον φόβο μου, ας τον υποδεχτώ με κατανόηση, ας τον φυσιολογικοποιήσω για να αποκτήσει την πραγματική του διάσταση και ας δώ, τί μπορώ να κάνω για να τον μετριάσω, όπως για παράδειγμα:
-Να μην εκθέτω τον εαυτό μου κ τα παιδιά μου σε αδιάκοπη παρακολούθηση των ειδήσεων. Μία φορά την ημέρα αρκεί.
-Να ελέγχω τις πηγές ενημέρωσης μου.
-Να αξιοποιώ τον ελεύθερο χρόνο που ξαφνικά απέκτησα με δημιουργικούς και ευχάριστους τρόπους (μουσική, ζωγραφική, χορός, μαγειρική, βιβλία, όνειρα, τακτοποίηση ντουλαπιών και σκέψεων) ώστε να μην αναλώνομαι σε αρνητικές σκέψεις.
-Να επικεντρώνομαι στο εδώ και τώρα, σε αυτά που ελέγχω ( υγιείνη, συμμόρφωση με τις οδηγίες των ειδικών…) και όχι στις παραμέτρους που είναι πέρα από τον έλεγχο μου.
-Να αξιοποιήσω σωστά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για σύνδεση, μοίρασμα, αλληλεπίδραση, επικοινωνία και στήριξη.
-Να συνδεθώ με τον εαυτό μου ουσιαστικά και με τους ανθρώπους γύρω μου (συζητήσεις που δεν έγιναν, ερωτήσεις που δεν απαντήθηκαν, ευχαριστώ και συγνώμη που δεν ειπώθηκαν…)
Και τέλος ενεργοποιώντας την αισιόδοξη πλευρά μου να σκέφτομαι ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όπως κάθε κρίση τελειώνει, κάθε πρόβλημα βρίσκει την λύση του και αυτή η συνθήκη που βιώνω θα τελειώσει και με την συμπεριφορά και τις επιλογές μου θα έχω συμβάλλει κι εγώ στον τερματισμό αυτής της κατάστασης αποδεικνύοντας ότι αγαπώ όχι μόνο τον εαυτό μου αλλά και τους συνανθρώπους μου.
Και φαντάσου όταν όλο αυτό θα τελειώσει με πόση διάθεση και αγάπη θα επιστρέψεις σε όλα αυτά που έκανες και ίσως δεν ήξερες πόση αξία είχαν, ή με πόση λαχτάρα θα συναντήσεις ανθρώπους που αγαπάς και πόσο πολύτιμες θα βλέπεις πλέον τις στιγμές που θα μοιραστείς μαζί τους.
Μήπως μέσα σε αυτήν την κρίση πέρα από όλα τα άλλα τελικά θα έχουμε και μία ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε την αξία των απλών, καθημερινών και ως τώρα «δεδομένων» της ζωής μας;
