Όπως έχουμε ήδη αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο μας, η ιατρική ειδικότητα αποτελεί μέρος της πορείας ενός γιατρού, όχι υποχρεωτικό, το οποίο όμως επιλέγουν όλοι οι γιατροί. Αποτελεί μία πολύ ιδιαίτερη περίοδο της ζωής και της καριέρας του γιατρού, μια και απαιτεί απόλυτη αφοσίωση στο καθήκον και διπλό ρόλο : αφενός του εκπαιδευόμενου, μια και απαιτεί πολύ καθημερινό διάβασμα, αφετέρου του εργαζόμενου, μια και συμπεριλαμβάνει αντίστοιχες υποχρεώσεις, μισθό, άδειες και πολλές μα πολλές υπερωρίες!
Η πρόσβαση στην ειδικότητα στο εξωτερικό, γίνεται είτε με εξετάσεις, είτε με συνέντευξη. Αντίθετα στην Ελλάδα, γίνεται με έναν απαρχαιωμένο τρόπο αναμονής : Ο κάθε πτυχιούχος ιατρικής καταθέτει τα χαρτιά του στο νοσοκομείο όπου επιθυμεί να κάνει ειδικότητα και περιμένει να ανοίξει κάποια θέση. Για τις περισσότερες ειδικότητες, απαιτείται να ξαναγίνει αυτή η διαδικασία αφού τελειώσει το λεγόμενο γενικό μέρος, συνήθως διετούς διάρκειας, είτε στην παθολογία είτε στην χειρουργική, αναλόγως σε ποιο τομέα ανήκει η ειδικότητα.
Στο τέλος της ειδικότητας, αφού συμπληρωθούν τα χρόνια που απαιτούνται, ο γιατρός δίνει εξετάσεις και αποκτά τον αντίστοιχο τίτλο. Στο εξωτερικό, μπορεί να δώσει εξετάσεις και νωρίτερα ή, αν είναι πολύ καλός, να ολοκληρώσει ειδικότητα σε θέση επιμελητή και όχι ειδικευόμενου (ελάχιστα μεγαλύτερος μισθός, πολύ περισσότερες ευθύνες), αλλά απαιτείται να συμπληρώσει και το ‘Logbook’ ένα κατάλογο υποχρεώσεων, όπως, συμμετοχές σε συνέδρια, συγγραφή άρθρων, συγκεκριμένη εμπειρία ή πρωτόκολλα επεμβάσεων, αναλόγως ειδικότητας. Γι’αυτό, η διάρκεια της ειδικότητας μπορεί να επιμηκυνθεί, αντίθετα με την Ελλάδα, στην οποία όμως ισχύει τεράστια αναμονή, μια και οι γιατροί είναι περισσότεροι από τις θέσεις ειδικότητας (φαινόμενο το οποίο έχει αντιστραφεί τα τελευταία χρόνια λόγω του φαινομένου brain-drain και της αθρόας μετανάστευσης γιατρών στο εξωτερικό).
Πολλά έχουν γραφεί για την ιδιαίτερη αυτή περίοδο ωρίμανσης – ενηλικίωσης του γιατρού. Ατελείωτες ώρες ορθοστασίας, χιλιουπογραμμισμένα βιβλία σε καρέκλες, κρεβάτια και γραφεία, χαρτιά σημειώσεων πίσω από έγγραφα φακέλου ασθενούς, ιδρώτας, λερωμένες ποδιές, τρεμάμενα χέρια, πολτοποιημένα μυαλά, χλευασμός από ανώτερους και κατώτερους, ύπνος με τα παπούτσια και ανοιχτά τα φώτα, ή λευκές νύχτες στις ατελείωτες εφημερίες. Για το εξωτερικό ειδικά, 12 ώρες εργασίας καθημερινά, επιπλέον ώρες τα σαββατοκύριακα, αλλαγή κλινικής κάθε τρίμηνο ή εξάμηνο για συμπλήρωση απαιτήσεων logbook, μετακομίσεις σε άλλη πόλη σχεδόν κάθε χρόνο για απόκτηση εμπειρίας σε διαφορετικά νοσοκομεία, πάντα με τη ρετσινιά του ‘ξένου’.
Όλα για την επιστήμη, για τον άνθρωπο. Για την υγεία. Για τη χαρά της μάθησης. Για την αδρεναλίνη του επείγοντος. Για την ίντριγκα του δύσκολου περιστατικού. Ενίοτε, για τη μαμά και το μπαμπά. Αλί, για τα χρήματα και τη δόξα.
Οποιοσδήποτε και αν είναι ο λόγος, ένα είναι το σίγουρο : ΣΕΒΑΣΜΟΣ. Πρώτα από τους ίδιους τους γιατρούς στην ιδιότητά τους και μετά από τους υπόλοιπους. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Περαστικά μας.
Σταυρούλα Παπαδοπούλου
