Η ποιητική συλλογή της Νιλγκιούν Τουρσέν Ογλού από τις εκδόσεις Σπανίδη
«Οι άνθρωποι είναι αυτοί
Που μας κουράζουν
Γιατί αν δεν υπήρχαν
Οι άνθρωποι
Δεν θα ξεσπούσαν
Οι θύελλες……
Και εμείς
Τόσο άξαφνα φίλτατέ μου
Πιαστήκαμε στους πόνους
Τόσο Άξαφνα…»
Ο εκδότης Μιχάλης Σπανίδης με αφορμή την έκδοση της ποιητικής συλλογής σημειώνει: «υποδεχόμαστε την πρώτη ποιητική εμφάνιση της Νιλγκιούν Τουρσέν Ογλού, τελειοφοίτου του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Αφοπλιστική ειλικρίνεια σε γλώσσα διαυγή με την οποία η ποιήτρια, ερευνήτρια της Πομακικής Γλώσσας και Κουλτούρας, μας εισάγει στο ποιητικό της σύμπαν.
«Μετά τη βροχή
ίσως σταματά να βρέχει
Αλλά
Απ΄τα υπόστεγα και τα κλαδιά των δέντρων
Οι σταγόνες εξακολουθούν να στάζουν»
Η ποίησή της σαν ένα γράμμα που έχει έρθει από τον γενέθλιο τόπο της, χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, αναδεικνύει το ποιητικό της ταλέντο».
«Φύσα τρελό αγέρι
Ξερίζωσε της ψυχής μου
Τις δυστυχίες
Τις δυσαρέσκειες
Τους φόβους
Και ξανά χάρισέ μου
τον παλιό μου εαυτό»
Όλα μπορεί να τα παίρνει ο καιρός, μα πάντα κάτι μένει από τα πεταχτά γραπτά ακόρντα της πρωτοεμφανιζόμενης ποιήτριας Νιλγκιούν. Επιθυμία ομορφιάς που δεν αναπαλαιώνεται από την παραδοχή των όσων της άφησαν ως παρακαταθήκη.
«Άλλοι ύπουλα
Σαν τέκνο της πόρνης
Εκεί που όλα σε εγκαταλείπουν
Μόνο η σκιά του χθες δεν σε εγκαταλείπει
Απρόσμενα βγαίνει μπροστά σου»
Η ποιήτρια, ως φοιτήτρια, ως μητέρα και ως σύζυγος με την ποιότητα του στίχου της δεν κρύβει και δεν κρύβεται, ούτε και κενολογεί.
«Η περίοδος
Είναι περίοδος μετανάστευσης
Από τους πιστούς
Τους άπιστους
Τους αδελφικούς πολέμους».
Ο ίδιος συμπληρώνει: «η Νιλγκιούν καταφέρνει να κατακτά την λιτότητα και την μικρή φόρμα, με μία διάρκεια που μπορεί και γίνεται ανάκλιντρο ανίχνευσης αληθειών για τον αναγνώστη. Μας υπενθυμίζει συνεχώς την παροδικότητά μας.
«Από τότε που έφυγες
Τίποτα δεν είναι όπως παλιά
Έπαψε να ξημερώνει
Έπαψε να νυχτώνει Πατέρα!
Έπαψε…»
Όσο για την πρωτοεμφανιζόμενη εικόνα που δείχνει η ποιήτρια ότι η σιωπή θα ημερεύει αγάλι αγάλι τον πόνο, τελικά τον θεριεύει σαν τον ασπάλαθα την άνοιξη,αφήνοντας μια χαρακιά από άσπρο φως στην μνήμη όσων μπορούν ακόμα και έχουν συνείδηση πνοής.
«Τι παράξενος κόσμος
Έχει ξεχαστεί το δίκαιο
Και η δικαιοσύνη
Όσο για τους ενόχους;
Τριγυρνούν με λυμένα χέρια».
