Πινακίδες οδών
Δεν είναι θέμα πρωταρχικής σημασίας, αλλά δεν είναι και αμελητέο. Ας επιληφθεί η Τεχνική Υπηρεσία κι ας το φροντίσει μια και έχει και μικρό κόστος. Για τις πινακίδες οδοσήμανσης στην αρχή και το τέλος των δρόμων. Κεντρικά και στις γειτονιές.
Δεν είναι δείγμα σεβασμού ενός δήμου προς τους δημότες αλλά και τους επισκέπτες η έλλειψη αυτή. Όταν μάλιστα το κόστος αυτών είναι ασήμαντο και το όφελος πολύ μεγάλο, διότι εκτός των άλλων δείχνει δήμο νοικοκυρεμένο που δεν αγνοεί τις λεπτομέρειες.
Ευχόμαστε το σχόλιό μας αυτό να είναι το τελευταίο και σύντομα να δούμε στην πόλη μας αλλά και στους οικισμούς να έχει λυθεί το θέμα.
Γ.Δ.
Το παράνομο παρκάρισμα
Κι αυτό της πόλης μας κουσούρι, αν και δεν λείπει από πολλές πόλεις της χώρας μας. Το παρκάρισμα αγαπητοί μου, το παρκάρισμα. Όχι τόσο στις γειτονιές, εκεί κουτσά-στραβά το έχουν αντιμετωπίσει. Για την αγορά ο λόγος.
Για το φαινόμενο να «καβαλούν» τα πεζοδρόμια, να παρκάρουν σε διπλή σειρά, σε γωνίες που κόβουν την ορατότητα και βέβαια στις ράμπες για ηλικιωμένους και καροτσάκια.
Το παράνομο παρκάρισμα δημιουργεί κυκλοφοριακή συμφόρηση, άγχος, εκνευρισμό και άλλα πολλά.
Εκείνο βέβαια που είναι κατακριτέο για όσους έρχονται από τα χωριά με τα Ι.Χ. τους, είναι η επιθυμία τους να παρκάρουν κοντά ή μέσα στο εμπορικό κέντρο. Αντί ν’αφήνουν το όχημά τους λίγο παραέξω ή να παρκάρουν στα ιδιωτικά πάρκινγκ.
Είναι θέμα νοοτροπίας, παιδείας, πολιτιστικού επιπέδου. Κι όταν τους τιμωρεί η Τροχαία με πρόστιμο δυσανασχετούν. Αντί να συνετιστούν βέβαια.
Γ.Δ.
Η δυσπιστία στα κόμματα «χτυπάει» και τον ΣΥΡΙΖΑ
Το φαινόμενο της δυσπιστίας προς τα κόμματα δεν είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο. Είναι όμως υπαρκτό σε μεγάλο βαθμό σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης. Τα κόμματα δεν εμπνέουν όπως παλιά. Δεν προσελκύουν, κυρίως τους νέους. Οι αιτίες είναι πολλές και δεν είναι του παρόντος να τις αναφέρουμε.
Εκείνο που διαπιστώνουν όλοι οι καλοπροαίρετοι Έλληνες είναι παρά το ότι η πολιτική είναι στο αίμα του Έλληνα, εδώ και χρόνια απέχει. Κι αυτό βέβαια φαίνεται καθαρά από το μεγάλο ποσοστό αποχής από τις βουλευτικές εκλογές.
Τελευταία φαίνεται και από τη μειωμένη προσέλευση και εγγραφή νέων μελών στον ΣΥΡΙΖΑ. Η δυσπιστία είναι γενική κι όχι μόνο στα συστημικά λεγόμενα κόμματα, αφού και ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον εντάσσεται κι αυτός εκεί.
Γ.Δ.
Πολάκης αντί Σταθάκη
Για άλλη μια φορά πρωταγωνιστής σε ακραίες εκφράσεις εντός της βουλής μάλιστα, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πολάκης. Τσαμπουκάς, φωνές, βρισιές, απειλές και αρκετά «γαλλικά» ακατάλληλα για ανηλίκους από τον Χανιώτη βουλευτή.
Δεν σας κρύβω πως συχνά σκέφτομαι τα κριτήρια των Χανιωτών ψηφοφόρων. Οι οποίοι είχαν να επιλέξουν μεταξύ του αξιοπρεπούς καθηγητή Σταθάκη και του αρειμάνιου γιατρού Πολάκη. Ως γνωστόν προτίμησαν τον Πολακισμό. Δικαίωμά τους βέβαια τιμή και καμάρι τους για το παλικάρι τους.
Εμείς απλώς απορούμε, διότι δεν ξεχνούμε και τις ευθύνες που έχουμε κι εμείς οι ψηφοφόροι. Μην το ξεχνάμε αυτό.
Γ.Δ.
Άνω-κάτω το κέντρο της πόλης
Εντάξει σε δημοκρατικό κράτος ζούμε, ελεύθερο είναι το δικαίωμα της απεργίας, της διαμαρτυρίας και της έκφρασης αντίθετων απόψεων.
Όλα αυτά και άλλα πολλά, όταν βέβαια δεν καταπατώνται τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των πολιτών. Όταν όμως αυτό το δικαίωμα δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν, τότε έχουμε πρόβλημα.
Και όντως υπάρχει πρόβλημα όταν μεσημέρι Τρίτης γίνεται πορεία διαμαρτυρίας στους κεντρικούς δρόμους και το ίδιο από άλλους διαμαρτυρόμενους την Πέμπτη το βράδυ, ε, τότε ναι, η ζωή στο κέντρο της πόλης γίνεται άνω-κάτω επί αρκετές ώρες.
Αγανάκτηση, διαμαρτυρίες, φωνές, βρισιές, παράπονα.
-Ερώτημα: νομίζουν οι απεργοί ή διαμαρτυρόμενοι ότι βγαίνουν κερδισμένοι; Εάν το νομίζουν, κάνουν λάθος. Όλοι τους κρίνουν αρνητικά για το μπάχαλο στην πόλη σε ώρες λειτουργίας της αγοράς.
Γ.Δ.
Δυο λόγια για το «Έπος του 40»
Πέρα από τις παρελάσεις, τους διθυράμβους, τα στερεότυπα λόγια, αυτά που συνηθίσαμε να λέμε για το «Έπος του 40» αυτό που το ανήγαγε σε «Έπος» ήταν η υπέρβαση. Μια μικρή χώρα με μια χούφτα στρατό και με εξοπλισμό παρωχημένο για την εποχή κατάφερε το ακατόρθωτο . Να υπερισχύσει απέναντι σε μια πολεμική μηχανή με τριπλάσια δύναμη και να καθυστερήσει την επέκταση των δυνάμεων του άξονα. Ότι κατάφεραν αυτοί που πολέμησαν το κατάφεραν με τη δύναμη της ψυχής τους, με την παλικαριά και την πίστη ότι αυτό είναι το καθήκον τους για να διαφυλάξουν την ελευθερία της πατρίδα τους. Αλλά ο πόλεμος είναι πόλεμος. Χιλιάδες θυσιάστηκαν… νέα παλικάρια κι από τις δυο πλευρές. Το «Έπος του 40» θα πρέπει εκτός από ηρωικό σύμβολο να είναι και αντιπολεμικό. Κάποτε θα πρέπει η ανθρωπότητα να ωριμάσει και να σταματήσει αυτή την ανθρωποθυσία όπως βλέπουμε και στις μέρες μας στην Συρία.
Τα λέει όλα σε λίγες γραμμές για τη φρίκη του πολέμου ο χαρισματικός και ως ποιητής Μάνος Χατζιδάκις
«Ο πόλεμος είναι εραστής σκληρός
Μας θέλει μόνο μια φορά
Μοναδική
Κι ύστερα μας αφήνει
Με το στόμα ανοιχτό
Σ’ ένα χαντάκι
Με τα χέρια στη λάσπη
Και με την απορία
Γιατί να του δοθούμε»
Μ.Ξ.
Στην κρίση της Ευρώπης η υποχρεωτική διδασκαλία θρησκευτικών στα ελληνικά σχολεία
Το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου καλείται να αποφασίσει, την 31η Οκτωβρίου 2019, για το αν συνάδει με τη Σύμβαση Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων η υποχρεωτική διδασκαλία των θρησκευτικών στα ελληνικά σχολεία.
H προς εκδίκαση υπόθεση Παπαγεωργίου και άλλοι κατά Ελλάδας (αρ. 4762/18 και 6140/18) αφορά στην υποχρεωτική θρησκευτική εκπαίδευση στα ελληνικά σχολεία και οι αιτούντες είναι πέντε Έλληνες υπήκοοι, γονείς και παιδιά, που ζουν στα μικρά ελληνικά νησιά Μήλος και Σίφνος.
Στην προσφυγή αναφέρεται ότι οι αιτούντες ζήτησαν τον Ιούλιο του 2017 από το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο στην Ελλάδα να ακυρώσει δύο πρόσφατες υπουργικές αποφάσεις για τη θέσπιση του προγράμματος θρησκευτικής εκπαίδευσης για το σχολικό έτος 2017/18 και υποστηρίζουν εκτενώς ότι η υποχρεωτική διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία είναι αντίθετη με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Μ.Ξ.
Τόλμη απαιτείται, όχι ατολμία
Ο λαός μας λέει πως για να κάνεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις αυγά. Κατανοητό; Μάλλον ναι, διότι ομελέτες χωρίς αυγά δεν νοούνται. Πάμε παρακάτω ως εκ τούτου με την επισήμανση πως απαιτείται τόλμη κι όχι ατολμία στο διοικείν. Οι αποφάσεις πρέπει να είναι δίκαιες, σύντομες, καθαρές και άμεσες. Όχι αναβλητικότητα, όχι αλάτισμα για να επιλυθούν στο μέλλον τα θέματα.
Τόλμη ναι και αμεσότητα, κι όχι ατολμία του στυλ «άστο το θέμα να το δω αργότερα».
Γ.Δ.
«Όμοιος ομοίω αεί πελάζει»
Το είπαν οι πρόγονοί μας για να καταδείξουν πως όταν δύο άνθρωποι (ή και περισσότεροι) συμφωνούν στα περισσότερα κάνουν παρέα, είναι μαζί, έχουν προσέγγιση. Μεταγενέστερα, ο λαός μας το είπε πιο λαϊκά «και η κοπριά στα λάχανα» εννοώντας ότι πάνε μαζί, πως ταιριάζει η κοπριά στο λαχανικό αυτό.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά πρόσφατα παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν σε τοπικό επίπεδο ως προς τη δημιουργία «συμμαχιών» μεταξύ των δημοτικών παρατάξεων στο δήμο Ξάνθης. Προφανώς και δεν εκπλήσσομαι αρκετά διότι από κάποιους ήταν αναμενόμενη η επιλογή αυτή. Έχω μία πρόταση-επισήμανση όμως που αφορά όλες τις παρατάξεις. Όλες, και της πλειοψηφίας.
Κάνουν λάθος με τους εγωισμούς τους, τους αποκλεισμούς, τις ασυλλόγιστες κουβέντες, τις αποχωρήσεις. Αυτά θα πρέπει να σταματήσουν, όπως και οι υπόγειες διαδρομές κάποιων με κέντρο εκτός του δήμου που τροφοδοτεί την αδιαλλαξία και τις ακρότητες.
Την αρχή οφείλει να κάνει η πλειοψηφούσα παράταξη με συγκεκριμένες κινήσεις για ν’ακολουθήσουν όσοι πραγματικά αγωνιούν, αγαπούν, σέβονται την πόλη και τους Ξανθιώτες.
Γ.Δ.
Αποχαιρετισμός Γιούνγκερ
«Να προσέχετε την Ευρώπη και να πολεμήσετε τον ηλίθιο εθνικισμό. Ζήτω η Ευρώπη!», ήταν οι τελευταίες φράσεις του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ κατά την αποχαιρετιστήρια ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πριν από λίγες ημέρες. Λόγια όμορφα, που δικαιολογούν και την συγκίνηση με την οποία τα εκφώνησε.
Και όμως, αξίζει να αναρωτηθεί κανείς για το πραγματικό περιεχόμενο της παρότρυνσης αυτής. Μήπως θα όφειλε η Ευρώπη, εν προκειμένω ως γραφειοκρατική οργάνωση, να αρχίσει να προσέχει κάποιους άλλους περισσότερο από ό,τι προσέχει τον εαυτό της;
Κινδυνεύει αλήθεια από κάτι η Ευρώπη σήμερα; Και γιατί; Μήπως κάτι δεν είχε σχεδιαστεί καλά και έφτασε η Ευρώπη να αισθάνεται την απειλή του «ηλίθιου εθνικισμού»; Μήπως η Ευρώπη ήταν προορισμένη να λειτουργεί μόνο σε συνθήκες ειδυλλιακές και «κανονικές»; Και μόλις παρουσιάστηκαν οι πρώτες μεγάλες κρίσεις της νέας εποχής, ήταν απροετοίμαστη να αντιδράσει;
Η χρηματοπιστωτική κρίση, το προσφυγικό – μεταναστευτικό, η άνοδος της ακροδεξιάς, η κατάρρευση των σοσιαλδημοκρατών και πολλές άλλες πολιτικές εκδηλώσεις, φανερώνουν ότι η Ευρώπη κάτι πρέπει να συνειδητοποιήσει, προτού διεκδικήσει από άλλους να την φροντίζουν.
Είναι προφανώς το καλύτερο που έχουμε. Μόνο που πρέπει να αλλάξει και μάλιστα ταχύτατα, προτού απειληθεί σοβαρά και βρεθούμε προ δυσάρεστων εκπλήξεων.
Α.Κ.
