Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το improv comedy show λίγο πριν την επιστροφή των «Δε ΜαΝαι ΚαίΝαι» για μία παράσταση στην πόλη μας
Οι κωμικοί της ομάδας μας εξηγούν τι είναι το θέατρο αυτοσχεδιασμού, ποια είναι η σχέση που δημιουργείται με το κοινό και πώς τελικά το αστείο είναι πολύ πιο απολαυστικό όταν βλέπεις να γεννιέται!
Αυτή η πόλη είναι τυχερή. Για πολλούς λόγους. Και για άλλους τόσους είναι άτυχη. Όμως είχε την τύχη, χάρη στους ανθρώπους της, να πρωτοστατήσει σ’ ότι αφορά το γέλιο και την κωμωδία στην ελληνική Περιφέρεια. Έζησε πρώτη διοργανώσεις φεστιβάλ κωμωδίας και πλέον υποδέχεται με ενθουσιασμό stand-up κωμικούς, έχοντας τη δυνατότητα να αξιολογήσει τις πραγματικά καλές παραστάσεις και τις αξιόλογες προσπάθειες. Οι φίλοι της κωμωδίας στην πόλη μας έχουν εξοικειωθεί με αυτό το είδος τέχνης και τον τρόπο που οι ίδιοι τοποθετούνται σε αυτές τις παραστάσεις. Γι’ αυτό και η επιστροφή των «Δε ΜαΝαι_ΚαίΝαι» στην Ξάνθη με το 2ο Improv Comedy Show είναι πολλά υποσχόμενη και οι κωμικοί της ομάδας πανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε πιθανή πρόκληση… ενόψει καρναβαλιού!
Η παράσταση θα πραγματοποιηθεί στην Ξάνθη την Κυριακή 11 Φεβρουαρίου, στις 9.30 μμ στο Nostos Live. Είσοδος 3 ευρώ.
Καλώς ήρθατε στο θέατρο Αυτοσχεδιασμού!
Το θέατρο Αυτοσχεδιασμού (improv) είναι μία μορφή θεάτρου όπου δεν υπάρχει κανένα σενάριο και καμία ιδέα για το τι θα συμβεί στην σκηνή. Οι ηθοποιοί δημιουργούν τους χαρακτήρες, τους διαλόγους και τη δράση ενώ παίζουν. Κάθε μια παράσταση Improv γεννιέται ζωντανά στην σκηνή βασισμένη πάνω σε ιδέες του κοινού, και δεν επαναλαμβάνεται ποτέ. Το Improv σαν μορφή τέχνης ξεκίνησε την δεκαετία του ‘70 στον Καναδά και τις ΗΠΑ, και έχει διαδοθεί έκτοτε σε όλον τον κόσμο, με θεατρικές ομάδες, φεστιβάλ, τηλεοπτικές εκπομπές κτλ. Πολλοί από τους πιο γνωστούς κωμικούς του κόσμου ξεκίνησαν την καριέρα τους μέσα από το Improv.
Δε ΜαΝαι_ΚαίΝαι: Ποιοι είναι και γιατί διάλεξαν αυτό το θεότρελο όνομα
Οι «Δε ΜαΝαι ΚαίΝαι» είναι η μοναδική ομάδα Improv της Βορείου Ελλάδος, που ξεκίνησε από το τμήμα Improv της Αλεξανδρούπολης το 2013. Τα μέλη των ΔΜΝΚΝ είναι οι πιο προχωρημένοι μαθητές του τμήματος που συνεχίζουν από τότε συνεχώς την εξάσκηση τους στο Improv και τις παραστάσεις. Τα μέλη της ομάδας είναι: Παναγιώτης Κούδας, Βαλεντίνα Σωκράτους, Γιάννης Χρυσάκης, Ελισάβετ Θωμαϊδου, Θέμης Τανταλάκης, Παναγιώτης Καλομάνας, Χρήστος Μπουρουλίτης και ο μουσικός Πάνος Δούκας.
Η ομάδα έχει πραγματοποιήσει παραστάσεις σε διάφορες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας και την Αθήνας, ενώ τα μέλη της έχουν συμμετάσχει και σε φεστιβάλ του εξωτερικού.
Πέρα από τις παραστάσεις λειτουργούν δύο τμήματα εκμάθησης Improv, σε Αλεξανδρούπολη και Ξάνθη (black box), στα οποία διδάσκει ο Παναγιώτης Κούδας με την βοήθεια των άλλων μελών. Επίσης κατά καιρούς γίνονται σεμινάρια σε άλλες πόλεις, είτε αποκλειστικά πάνω στην εκπαίδευση του improv είτε με επιμορφωτικό χαρακτήρα σε εταιρίες ή επαγγελματίες, παιδιά κτλ με βάση το ν αυτοσχεδιασμό. Ακόμη, πέρα από τις παραστάσεις, όπως η επικείμενη στην Ξάνθη, έχουν δημιουργήσει και τη θεατρική παράσταση με τίτλο Storyville, όπου δημιουργούν αυτοσχεδιαστικά ένα ολόκληρο θεατρικό έργο διάρκειας μιας ώρας.
Κι όταν τους ρωτάμε από πού προκύπτει αυτό το… περίεργο όνομα της ομάδας, μας εξηγούν ότι προέρχεται από τον βασικό κανόνα του improv, που είναι το ΝΑΙ ΚΑΙ… !
Και μέσα από τα υπόλοιπα που ζητήσαμε να μάθουμε, εξερευνήσαμε λιγάκι πώς είναι ο κόσμος γι’ αυτούς που αναζητούν το κωμικό στοιχείο στα πράγματα, πώς ξεπερνούν τα όρια τις φαντασίας τους και πώς παράγουν ψυχαγωγία και γέλιο μέσα από μία πολύ ιδιαίτερη σχέση και επικοινωνία με τους άλλους!
«Ε»: Εντάξει λίγο-πολύ το stand-up το μάθαμε. Παραστάσεις, βιντεάκια, τηλεόραση. Ξέρει ο κόσμος τι είναι το improv;
Π.Κ.: Στην Ελλάδα όχι ακόμα. Όχι τόσο όσο θα θέλαμε. Αλλά με όλες τις προσπάθειες που κάνουν όσοι ασχολούνται με το είδος, γίνεται όλο και πιο γνωστό. Η καλύτερη διαφήμιση είναι οι παραστάσεις στις οποίες το κοινό περνάει πολύ καλά, διασκεδάζει και αυτό μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Στην Αλεξανδρούπολη πχ, όπου οι ΔΜΝΚΝ εμφανίζονται σχεδόν κάθε μήνα σταθερά εδώ και τρία χρόνια, πλέον όλες οι παραστάσεις είναι γεμάτες.
«Ε»:Ποιες θεματικές ενεργοποιούν περισσότερο τη συμμετοχή του κόσμου;
ΓΧ: Δεν υπάρχει συγκεκριμένη κατηγορία ή λίστα, πιστεύω… Περισσότερο μετράει η διάθεση του κόσμου να θέλουν να δουν τη δική τους πρόταση να παίζεται, ώστε να καταλήγουν να φωνάζουν πολλές προτάσεις, να είναι όλες τόσο καλές που να μην ξέρουμε ποια να πρωτοδιαλέξουμε, μέχρι να φτάσουν να παίζουν ξύλο για το ποια πρόταση να πάρουμε τελικά! Αστειεύομαι φυσικά, στις παραστάσεις μας μόνο εμείς πλακωνόμαστε στο ξύλο… κι αυτό μόνο επί σκηνής!
Π.Κ.: Στην αρχή, και όταν κάποιος βλέπει πρώτη φορά, οι προτάσεις που δίνονται είναι συνήθως πολύ κοινές, όπως ο πύργος του Άιφελ, μια τουαλέτα κτλ, Όσο εξελίσσεται η παράσταση και καταλαβαίνουν ότι μπορούν να πούνε οτιδήποτε, σκέφτονται “ααα… μπορώ να δω μια σκηνή στο ασανσέρ που κατεβαίνει από τον παράδεισο στην κόλαση. Ας το πω”, και αρχίζουν να μας δίνουν πιο “ενδιαφέρουσες” προτάσεις. Υπάρχουν και περιπτώσεις θεατών που έρχονται πλέον στις παραστάσεις και έχουν ήδη σκεφτεί περίεργα θέματα να μας δώσουν από πριν, για να μας δυσκολέψουν. Το θέμα είναι βέβαια πως ότι και να πάρουμε, εμείς θα το αξιοποιήσουμε Μπορούμε να κάνουμε τρεις διαφορετικές σκηνές σε ένα κοινότοπο μέρος όπως μια παραλία, χωρίς να έχει καμία σχέση η μία με την άλλη και να είναι όλες αστείες και ενδιαφέρουσες.
«Ε»: Κάποιοι στο κοινό ντρέπονται να συμμετέχουν, κάποιοι είναι πιο τολμηροί. Ποιο είναι το προφίλ αυτών που το «ρισκάρουν»;
Γ.Χ.: Οι “τολμηροί” είναι συνήθως όσοι καταλαβαίνουν ότι με το να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη με μια “τρελή” πρόταση, θα περάσουν καλύτερα! Κι εμείς μαζί! Και επίσης αυτοί που δεν κουράζουν το μυαλό τους με το “να σκεφτώ κάτι ‘καλό’ να πω…” και απλά ανοίγουν το στόμα και φωνάζουν το 1ο πράγμα που τους έρχεται μέχρι να το διαλέξουμε! Αυτές οι προτάσεις ειδικά, συνήθως καταλήγουν σε ξεκαρδιστικές καταστάσεις…!
Π.Κ.: Βασικά να εξηγήσουμε σε όσους δεν έχουν δει παράσταση improv, ότι η συμμετοχή του κοινού γίνεται σε πολύ ασφαλές πλαίσιο. Πολύς κόσμος δυστυχώς θεωρεί πως υπάρχει κίνδυνος να γίνει στόχος και φοβάται, ή έρχεται και κάθεται πίσω πίσω. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε άσχημα ή δεν χρησιμοποιούμε το κοινό με τέτοια διάθεση. Η συμμετοχή του κοινού είναι 99% στο να φωνάξει από κάτω μια ιδέα για να ξεκινήσουμε. Υπάρχουν και παιχνίδια που κάποιοι από το κοινό μπορεί να ανέβουν στην σκηνή αλλά δεν ανεβάζουμε κάποιον με το ζόρι. Ρωτάμε ποιος θέλει να συμμετέχει και πολύ κόσμος προσφέρεται. Γενικά είναι ένα πολύ ευχάριστο κλίμα, σαν μια παρέα που διασκεδάζει.
«Ε»: Μία εντελώς αυτοσχεδιαστική παράσταση! Έχει πολύ άγχος για εσάς;
Β.Σ.: Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει άγχος με την έννοια πως θα το καταφέρουμε. Υπάρχει δημιουργικό άγχος για να είναι μια άρτια παράσταση. Έχουμε στο μυαλό μας τόσο το κοινό όσο και την ομάδα μας. Να είμαστε εκεί συγκεντρωμένοι έτσι ώστε να μπορέσουμε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον ανά πάσα στιγμή. Υπάρχει πηγαίος ενθουσιασμός πριν από μια παράσταση. Εμείς σίγουρα το διασκεδάζουμε, το τέλειο αποτέλεσμα είναι να περνάει το ίδιο καλά μαζί μας και το κοινό.
«Ε»: Ποια συστατικά βοηθούν τη… συνταγή της επιτυχημένης παράστασης στο improv;
Β.Σ.: ΝΑΙ ΚΑΙ! Θετική στάση, συγκέντρωση, διάθεση για παιχνίδι, λίγο τρέλα! Και να λειτουργούμε με τους κανόνες ή τη δομή της παράστασης ανάλογα με τη μορφή της.
Γ.Χ.: Και η εμπιστοσύνη στους συμπαίχτες σου ότι θα σε ακολουθήσουν, θα σε σώσουν, θα σε “χρησιμοποιήσουν”! Είναι καθαρά ομαδικό άθλημα το improv.
«Ε»: Τι απολαμβάνετε εσείς ως ηθοποιοί περισσότερο σε αυτή τη διαδικασία και τη διάδραση με το κοινό;
Γ.Χ.: Την αγωνία μας -αλλά παράλληλα- και ελευθερία στις επιλογές του κοινού για το “τι πρόταση θα μας δώσουν τώρα;;;” όσο και την ίντριγκα του αγνώστου στο “τι τύπος να ήταν άραγε ο πεταλωτής σε μια ρωμαϊκή λεγεώνα, έξω από το μικρό Γαλατικό χωριό που πολιορκούν;;”, γιατί -άλλωστε- είναι γνωστό ότι “Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι!”
«Ε»: Το improv μαθαίνεται ή είναι «φυσικό ταλέντο»;
Γ.Χ.: Τίποτα από τα δύο, αλλά και τα δυο μαζί ταυτόχρονα. Ούτως ή άλλως αυτοσχεδιάζουμε -όλοι μας!- στην καθημερινότητά μας, αντιδρώντας σε στιγμές, καταστάσεις και ερεθίσματα. Αυτό κάνουμε κ εμείς επί σκηνής! Άρα είναι ένα “φυσικά καλλιεργούμενο ταλέντο”, στο όποιο αν ακολουθηθούν ορισμένοι γενικοί αλλά απαραίτητοι κανόνες για τη δομή μιας ιστορίας, το χτίσιμο χαρακτήρων, την εξερεύνηση της σκηνής (Είμαι σε ζούγκλα; φυλακή; εστιατόριο;) ή ακόμα και το “ωχ, δεν έχω τι να πω…!” (αυτά, μαθαίνονται!) γίνεσαι καλύτερος όσο εξασκείσαι.
Π.Κ.: Μαθαίνεται. Όπως όλα. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που είναι πιο ταλαντούχοι και τους βλέπεις ότι το αρπάζουν σχεδόν αμέσως, αλλά η δουλειά και η αφοσίωση πάντα αποδίδουν. Οι καλύτεροι αυτοσχεδιαστές όπως και οι καλύτεροι αθλητές, τραγουδιστές κτλ κτλ είναι αυτοί που δουλεύουν περισσότερο
«Ε»: Η κωμωδία, όπως διαμορφώνεται μέσω του stand up ή του improv, αποτελεί μία σχετικά νέα κουλτούρα στη ζωή μας. Έχει προχωρήσει στην Ελλάδα; Είναι καλό το επίπεδο;
Θ.Τ.: Θεωρώ πως τα τελευταία χρόνια τα δύο αυτά είδη αναπτύσσονται όλο και περισσότερο. Εμφανίζονται συνεχώς νέοι stand up κωμικοί, τα μέλη στις διάφορες ομάδες θεατρικών αυτοσχεδιασμών αυξάνονται… Και κάθε μέρα συνεχώς πληροφορούμαστε για νέες παραστάσεις stand up ή improv σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας! Το γεγονός πως ο κόσμος αγκαλιάζει αυτές τις προσπάθειες συντελεί, κατά τη γνώμη του, στο να βελτιώνεται το επίπεδο των “συντελεστών” πρόβα με την πρόβα, παράσταση με την παράσταση.
«Ε»: Υπάρχει ο κίνδυνος το κωμικό να γίνει ευτελές. Πώς «προφυλάσσεστε»;
Θ.Τ.: Το κωμικό συχνά γίνεται ευτελές όταν το “εκβιάζεις”. Όταν προσπαθείς να γίνεις αστείος “με το ζόρι”. Τότε καταφεύγεις σε “εύκολες” αλλά καθόλου δόκιμες λύσεις, που τελικά έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που θα ήθελες, ευτελίζοντας συχνά την προσπάθειά σου. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει λόγος να “προσπαθείς” να γίνεις αστείος. Το μόνο που έχουμε στο μυαλό μας είναι να συνεργαζόμαστε, ώστε η σκηνή στην οποία συμμετέχουμε να εξελίσσεται, να αποκτά όλο και περισσότερο ενδιαφέρον. Το κωμικό στοιχείο έρχεται από μόνο του, ελεύθερα, αβίαστα – και ακριβώς έτσι ο κίνδυνος να γίνει ευτελές ελαχιστοποιείται.
«Ε»: Πώς βοηθά η κωμωδία στη ζωή μας; Είναι λίγο «χάπι» στις πίκρες μας ή μπορεί να είναι η αφορμή να δούμε τα πράγματα αλλιώς;
Β.Σ.: Η κωμωδία είναι μέρος της καθημερινότητας μας. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς απλές καθημερινές στιγμές γέλιου. Μπορεί να λειτουργήσει η κωμωδία ως μηχανισμός για να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες μας. Για μένα η απάντηση είναι ναι. Δεν δίνει τη λύση αλλά σίγουρα σου δίνει τη δυνατότητα και να επαναπροσδιορίσεις την κατάσταση και να το δεις με μια διαφορετική ίσως ποιο ανάλαφρη προοπτική.
*Χορηγός της παράστασης είναι η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ
Ελένη Διαφωνίδου
ediafonidou@empros.gr
