Η παραμυθού Ανθή Θάνου και ο μουσικός Αλέξανδρος Μακρής αφηγούνται λαϊκά παραμύθια στο Σπίτι Πολιτισμού της ΦΕΞ
Την Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017 στις 18.00 στο Σπίτι πολιτισμού ΦΕΞ μαθαίνουμε για τα Παραμύθια του δωδεκαημέρου με την Ανθή Θάνου και τον Αλέξανδρο Μακρή.
Μια κόκκινη κλωστή κυλάει στο χρόνο και μας δείχνει τα βήματα για τη ζωή. Ακολουθούμε τους ήρωες των παραμυθιών στο ταξίδι τους και κάνουμε κι εμείς ένα φανταστικό ταξίδι, γνωρίζοντας ηθικές αξίες, ανθρώπινα δικαιώματα, τον αληθινό κόσμο μέσα από τις διηγήσεις του λαού μας.
Φοράμε τα σιδερένια μας παπούτσια και ξεκινάμε να περπατάμε στα μονοπάτια των μύθων και των παραμυθιών της ελληνικής και παγκόσμιας προφορικής παράδοσης.
Στόχος η ψυχαγωγία, η διασκέδαση αλλά και η παραμυθία-παρηγοριά, που τόσο ανάγκη έχουν όλοι στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.
Οι ήρωες ζωντανεύουν με τη φωνή, την κίνηση, τη μιμική της αφηγήτριας και η μουσική από το ακορντεόν, την κιθάρα και τα μικρά κρουστά συντροφεύει τους ήρωες και τραγουδά τα κατορθώματά τους.
Η παραμυθού Ανθή Θάνου και ο μουσικός Αλέξανδρος Μακρής παρουσιάζουν στην Ξάνθη τα «Παραμύθια του δωδεκαημέρου»
Ένας χρυσοπράσινος αετός μας ταξιδεύει απάνω στα φτερά του και συναντάμε πράματα παράξενα: ένα μύλο γεμάτο καρκαντζέλια, ένα πύργο γεμάτο δράκους και ένα πανωφόρι καμωμένο με τις αχτίδες του φεγγαριού και κεντημένο με το φως του ήλιου!!!
Μια παράσταση που μας ταξιδεύει σε ήθη και έθιμα του δωδεκαημέρου, σε ευχές και κάλαντα απ όλη την Ελλάδα.
Η Ανθή Θάνου αφηγείται και ο Αλέξης Μακρής τραγουδά και συνοδεύει μουσικά την παράσταση.
Πληροφορίες – κρατήσεις θέσεων: Λαογραφικό & Ιστορικό Μουσείο Ξάνθης. Τηλ. 25410 25421.Γενική Είσοδος 3€ – οικονομική ενίσχυση του Μουσείου
Σύντομα βιογραφικά σημειώματα
Η Ανθή Θάνου γεννήθηκε στη Λαμία. Σπούδασε Νηπιαγωγός στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1999 αποφάσισε να φορέσει σιδερένια παπούτσια και να φτάσει ως την άλλη άκρη του κόσμου. Συντροφιά της είχε ένα σακούλι γεμάτο παραμύθια.
Συχνά όλα αυτά τα χρόνια κοντοστέκεται και αφηγείται παραμύθια σε Μουσεία (από το 2009 συνεργάζεται με το Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας Θράκης καθώς επίσης και με το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, υλοποιώντας προγράμματα αφήγησης για παιδιά και ενήλικες με αφορμή εκθέματα από τις μόνιμες και περιοδικές εκθέσεις τους), σε Θέατρα, Μουσικές σκηνές, Πολιτιστικά Κέντρα, Φυλακές, Βιβλιοθήκες (συνεργάστηκε σε προγράμματα φιλαναγνωσίας των βιβλιοθηκών του Έβρου, της Ξάνθης και της Βέροιας), σε Φεστιβάλ στην Ελλάδα (Γιορτή παραμυθιού στην Κέα, φεστιβάλ Αφήγησης Ολύμπου, Αθηνών, Κοζάνης κ.α.) και στο εξωτερικό (στο φεστιβάλ της Uzege στη Γαλλία και στο Όσλο).
Συμμετέχει σε πανεπιστημιακά συνέδρια με αφηγήσεις και σεμινάρια στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Διοργανώνει βιωματικά εργαστήρια για την τέχνη της αφήγησης, προσπαθώντας να επικοινωνήσει την τέχνη της και να μοιραστεί ιστορίες με άλλους.
Η Ανθή Θάνου είναι μέλος του ΠΟΦΑ (Πανελλήνιος Όμιλος Φίλων Αφήγησης) και του Κέντρου Μελέτης και Διάδοσης Μύθων και Παραμυθιών. Το Σεπτέμβριο του 2007 κυκλοφόρησε το βιβλίο CD «Ούτε γω ήμουνα εκεί ούτε σεις να το πιστέψετε» από τις μουσικές εκδόσεις «POLYTROPON» και το 2013 «Το Δαφνοκούκουτσο» βιβλίο- CD από τις εκδόσεις «ΠΑΚΕΘΡΑ».
Ο Αλέξανδρος Μακρής γεννήθηκε στην Κατερίνη. Ξεκίνησε τις μουσικές του σπουδές σε ηλικία εννιά ετών στο ωδείο Κατερίνης. Είναι διπλωματούχος κλασικής κιθάρας. Εργάζεται ως δάσκαλος κιθάρας σε ωδεία και μουσικές σχολές, ενώ παράλληλα ασκεί την τέχνη της ηχοληψίας.
Συμμετέχει σε μουσικά σχήματα της Θεσσαλονίκης πραγματοποιώντας συναυλίες σε μουσικές σκηνές της πόλης, ενώ επενδύει μουσικά παραστάσεις αφήγησης παραμυθιών σε συνεργασία με την αφηγήτρια Ανθή Θάνου.
Λίγα λόγια για το λαϊκό παραμύθι και την αφήγηση
Το λαϊκό παραμύθι είναι το διήγημα, η λογοτεχνική αφήγηση του λαού. Στόχος του είναι η ψυχαγωγία, η διασκέδαση των ακροατών αλλά και η παρηγοριά, η παραμυθία. Στα παλιότερα χρόνια συνήθιζαν οι άνθρωποι, κυρίως των χωριών, τις σκοτεινές και ψυχρές νύχτες του χειμώνα να μαζεύονται και να λένε παραμύθια. Οι χώροι όπου έλεγαν τα παραμύθια ήταν οι μύλοι, τα τσαγκαράδικα, τ’ αλώνια αλλά και η ακρογιαλιά, στις τράτες.
Η αφήγηση ξεκινάει από τη σιωπή, από τη γαλήνη, από τη διάθεση να μοιραστείς κάτι σπουδαίο. Κάνοντας τη συμφωνία εκ των προτέρων ότι όλα όσα θα ειπωθούν συνέβησαν «μια φορά κι έναν καιρό…» και όλα διαδραματίζονται σε μια θαμπή ατμόσφαιρα χωρίς σαφή χώρο, χρόνο, πρόσωπα. Έτσι κι αλλιώς τα παραμύθια είναι άχρονα.
Ξεκινάει η αφήγηση με φράσεις χαρακτηριστικές, όπως «κόκκινη κλωστή δεμένη …» ή « θα σας πω ένα παραμύθι το κουκί και το ρεβίθι», όπου σηματοδοτείται και η αρχή του ταξιδιού στο χώρο της φαντασίας. Εκεί που όλοι χωρούν, πλούσιοι και φτωχοί, άσχημοι και όμορφοι, εκεί που όλα μπορούν να συμβούν και δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον πραγματικό και υπερφυσικό κόσμο και ο αγώνας ενάντια στις δοκιμασίες δικαιώνεται, και αναδεικνύεται ο νικητής. Τα παιδιά είναι στο πλευρό του ήρωα που παλεύει, συμπάσχουν μαζί του, ταυτίζονται και υπερνικούν και τους δικούς τους δράκους-φόβους, τις αγωνίες τους. Προετοιμάζονται έτσι για την πραγματική ζωή και οδηγούνται σ’ ένα ψηλότερο σκαλί ωριμότητας, συνείδησης, αυτονομίας.
Η αφήγηση των παραμυθιών ανοίγει ένα παράθυρο στη φαντασία και στη δημιουργικότητα. Πλάθουμε τις εικόνες του παραμυθιού που είναι τόσες όσοι και οι ακροατές. Ο καθένας τη δική του, αυτή που του ταιριάζει. Έχοντας τις εικόνες του παραμυθιού στο νου τους, τα παιδιά μπορούν να ξαναπούν την ιστορία, να γράψουν το παραμύθι. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί η αφήγηση ως ένα προγεφύρωμα για το πέρασμα από τον προφορικό στο γραπτό λόγο.
Οι άνθρωποι που έλεγαν τις ιστορίες ήταν ιδιαίτερα προικισμένοι, ζωντάνευαν με κινήσεις εκφραστικές το παραμύθι, έκαναν προσωπικά σχόλια, προσάρμοζαν στις ανάγκες του κοινού τα παραμύθια επιμηκύνοντας ή κόβοντας επεισόδια. Αυτοί οι επιδέξιοι αφηγητές λέγονταν παραμυθάδες. Και αρχή του παραμυθιού καλωσόρισε η αφεντιά σας…
