Ι. Οι περισσότεροι αγαπάμε τα ζώα. Οσοι μάλιστα προερχόμαστε από ημιαστικό ή αγροτικό περιβάλλον, όπου στο οικοκυριό διατηρούνταν οικόσιτα παραγωγικά ζώα, διδαχθήκαμε στην πράξη τον κύκλο της ζωής και το μεγαλείο του Πλάστη και της Φύσης. Άρα από εμάς δεν έχουν να φοβηθούν τα ζώα. Αυτά έχουν να φοβηθούν από τα “κτήνη”. Ποία είναι αυτά;
ΙΙ. Στην σύγχρονη εποχή σε έκαστο αστικό κέντρο ανά την Χώρα πολλοί μη πραγματικοί ζωόφιλοι διαπράττουν το λάθος και αποκτούν απερίσκεπτα ένα ζώο, συνήθως ζώο συντροφιάς, θεωρώντας ότι είναι παιχνίδι και όχι ένας ζωντανός οργανισμός, δημιούργημα του Κυρίου μας. Γρήγορα είτε το βαριούνται είτε εκ των υστέρων κατανοούν τις ευθύνες, που έχει η διατήρηση ενός ζώου, και πολύ απλά το …ξεφορτώνονται! Και έτσι δημιουργείται το πρόβλημα των αδεσπότων σε συνδυασμό με τον αριθμό των κατοικιδίων ζώων στο Δήμο, πρόβλημα υπαρκτό, που διαρκώς λαμβάνει διαστάσεις.
Σε κεντρικό επίπεδο την τελευταία δεκαπενταετία έχει θεσπισθεί ένα σχεδόν πλήρες πλαίσιο προστασίας των ζώων. Η εφαρμογή του όμως δεν περιποιεί τιμή στους ιθύνοντες, ιδίως αφού και σε ευρωπαϊκό επίπεδο η Χώρα μας είναι παράδειγμα προς αποφυγή: να αναφέρουμε τις αναρίθμητες εικόνες σκοτωμένων ζώων στους δρόμους από οχήματα και τις “αντιδικίες” των Υπηρεσιών για το ποία είναι η αρμόδια για την περισυλλογή της σωρού (!) ή την εικόνα του ιδιοκτήτη ζώου, που τό βγάζει βόλτα για την ανάγκη του και τό αναγκάζει να αφοδεύει όπου βρει, ενώ εκείνος αντί να μαζεύει τις ακαθαρσίες του, ως εκ του Νόμου οφείλει, συνεχίζει να συνομιλεί στο πανάκριβο gudget κινητό του και την ίδια στιγμή postάρει φωτογραφίες με το “pet” του!…
ΙΙΙ. Δευτεροβαθμίως η αρμοδιότητα και η ευθύνη για τα ζώα είναι και πρέπει να παραμείνει της Περιφέρειας, διότι μόνο ευρύτερη αντιμετώπιση και διατοπικός σχεδιασμός θα δώσει λύση στο ζήτημα κατασταλτικά και προληπτικά. Πρωτοβαθμίως όμως ο Δήμος πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Δεν αναφερόμαστε στην προκήρυξη κατασκευής, με αμφίβολη όμως δυνατότητα συντήρησης και λειτουργίας, Ζωοκομείου (πχ Κυνοκομείου) με κονδύλια ΕΣΠΑ για την πρώτη φάση (την φάση της κορδέλλας και των φωτογραφιών…). Αναφερόμαστε στην εκπόνηση ρεαλιστικού και οικονομικά συμβατού με τα οικονομικά των ΟΤΑ σχεδίου ολοκληρωμένης παρέμβασης και πρόληψης περί τα αδέσποτα και τα κατοικίδια ζώα εν όψει του μέλλοντος.
Το Πρόγραμμα αυτό μπορεί να λάβει την μορφή Προγραμματικής Σύμβασης, που θα υλοποιήσει τους στόχους Ειδικής προς τούτο Κανονιστικής Απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου, οι στόχοι δε αυτοί μπορούν να αφορούν την συνέργεια, την συνεργασία και την στοχοθετημένη δραστηριοποίηση ομόλογων Φορέων (Διευθύνσεις Περιφέρειας και Αποκεντρωμένης Διοίκησης, τοπικά Φιλοζωϊκά Σωματεία και δευτεροβάθμιες Ομοσπονδίες, Κυνηγετικούς Συλλόγους, Κτηνιατρικούς Συλλόγους, μεμονωμένους συνεπείς φιλοζώους). Προς εποπτεία της Σύμβασης και του Προγράμματος μπορεί κατά Δημοτικό Κώδικα να συσταθεί Αυτοτελές Γραφείο Προστασίας Ζώων, αδεσπότων και δεσποζομένων, υπαγόμενο στο Γραφείο Δημάρχου. Ενδεικτικές αρμοδιότητες του Αυτοτελούς Γραφείου θα μπορούσαν να αποτελούν πέραν άλλων και η τήρηση ενημερωμένου Μητρώου Ιδιοκτητών Μικρών Ζώων (απογραφή των ιδιοκτητών και των ζώων, ώστε να μην δύναται κανείς να τα εγκαταλείψει δημιουργώντας νέα αδέσποτα), η ίδρυση “Προσωρινού Καταφυγίου αδεσπότων ζώων και Σταθμού Α’ Κτηνιατρικών Βοηθειών” με απόδοση των υγειών εξ αυτών σε Φορείς (πχ Άσυλα ή Ιδρύματα ή Νοσοκομεία για συντροφιά των θαμώνων), η εκπόνηση Προγράμματος Εθελοντών για την προστασία των ζώων και την περιβαλλοντική ενημέρωση.
ΙV. Η Δημοτική Αρχή οφείλει με σύντονες ενέργειες να επιβάλλει το σεβασμό στα ζώα ως δείγμα ανθρώπινου πολιτισμού – άλλως ποιά μοίρα περιμένει τα δυστυχή αυτά πλάσματα, δίποδα ή τετράποδα;
