Όνειδος
Σύμφωνα με το σταθμό Αιγαίου της ΕΡΤ, οι αναισθησιολόγοι στο νοσοκομείο της Σάμου επικαλούνται το άρθρο 31 του Νόμου 3418/2005 (κώδικας ιατρικής δεοντολογίας) το οποίο αναφέρει πως «ο ιατρός μπορεί να επικαλεσθεί τους κανόνες και τις αρχές της ηθικής συνείδησής του και να αρνηθεί να εφαρμόσει ή να συμπράξει στις διαδικασίες τεχνητής διακοπής της κύησης, εκτός εάν υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της υγείας της». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η διοίκηση του Νοσοκομείου φαίνεται να μην έχει το δικαίωμα να υποχρεώσει τους αναισθησιολόγους και τους μαιευτήρες να συμμετάσχουν σε διακοπή εγκυμοσύνης και έτσι το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο αφού οι γυναίκες που αποφασίζουν να μη συνεχίσουν την εξέλιξη της εγκυμοσύνης την οποία δεν επιθυμούν, δεν θα μπορούν να το κάνουν στο μοναδικό νοσηλευτικό ίδρυμα του νησιού που είναι το νοσοκομείο Άγιος Παντελεήμονας αλλά να ταξιδέψουν για αυτό στην Αθήνα. Όταν η «ηθική συνείδηση» ενός γιατρού μπαίνει εμπόδιο στο δικαίωμα της γυναίκας να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα και τη ζωή της…
Κ.Η.
Φίλος είπε
«Δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να κρατά ίσες αποστάσεις. Είναι να εντοπίζει τις αποστάσεις και να αναδεικνύει τις διαφορές τους». Συμφωνούμε και αιτιολογούμε πως είναι υπεκφυγή το να θεωρείς δικαίωμα του βιαστή, του δολοφόνου, του τραμπούκου, να έχει βήμα για να αιτιολογηθεί, για να πει τις «απόψεις» του!
Όχι, αυτό δεν είναι δημοσιογραφική δουλειά. Ο δολοφόνος δεν θα βρει ευκαιρία για να προβληθεί, όχι και δεν πρέπει…
Γ.Δ.
Κλοπές ηλεκτρικού ρεύματος
Σταματημό δεν έχουν οι κλοπές ηλεκτρικού ρεύματος πανελλαδικά και βεβαίως και σ’ εμάς εδώ. Φαινόμενο των δύσκολων καιρών που σηματοδοτούν τις οικονομικές δυσκολίες που έχουν μεγάλα τμήματα του λαού. Προφανώς και δεν φτάνει κανείς στην ενέργεια της κλοπής ρεύματος από χόμπυ. Υπάρχει δυσκολία να πληρωθεί ο λογαριασμός και ως μόνη λύση μένει η ρευματοκλοπή. Δυσάρεστο, αλλά συμβαίνει. Και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό και με κατάληξη όχι ευχάριστη, διότι οι παραβάτες συνήθως εντοπίζονται και ακολουθεί δικαστήριο.
-Ελλάδα του 2017…
Γ.Δ.
Ο ξεφτίλας δήθεν «σπουδαίος»
Θα σας διηγηθώ μια ιστορία όπως μου την είπε συμπολίτης ο οποίος υπήρξε και θύμα – αυτός μικρό- του επιτήδειου που παριστάνει τον σπουδαίο και τον λεφτά ενώ πρόκειται για ένα τυχαίο και ασήμαντο πρόσωπο που με διάφορες «ενέργειες» μη ηθικά νόμιμες κατάφερε να φτιάξει κάποια χρήματα.
Ο εν λόγω ξεφτίλας, χρωστάει στην αγορά της Ξάνθης διάφορα ποσά και παρά τις οχλήσεις κάνει το κορόιδο. Από την άλλη όμως ξόδεψε για το γάμο της κόρης του ένα σημαντικό ποσό. Θα ήταν το κέρδος από τα φέσια που έβαλε. Εσχάτως ο εν λόγω ξεφτίλας μετακόμισε σε γειτονικό νησί παριστάνοντας τον ξενοδόχο. Ποιος ξέρει πόσα φέσια έχει βάλει κι εκεί…
Γ.Δ.
Παρέα Ξανθιωτών που πίνει τα ουζάκια της σε ταβέρνα της πόλης. Δεύτερος από αριστερά ο Στράτος Κοντός (πατέρας του Αλέξανδρου) και δίπλα ο ταξιτζής Σίμος, γνωστή φιγούρα της πόλης.
(Αρχείο Κώστα Μαυρομάτη)
Το Υπουργείο Πολιτισμού ξαναχτυπά!
Μοιάζει πλέον με φάρσα αυτό που συμβαίνει με το υπουργείο Πολιτισμού και την προσπάθεια ανάκλησης αποφάσεων που ψηφίστηκαν στη Βουλή. Μετά την απόφαση να εξεταστεί εκ νέου η διατήρηση ως νεώτερα μνημεία, κτιρίων στο Ελληνικό, που την πήραν άρον – άρον πίσω, το υπουργείο της κυρίας Κονιόρδου ξαναχτυπά.
Λίγες ημέρες μετά την «τρικλοποδιά» στην επένδυση του Ελληνικού, το νέο χτύπημα έρχεται στη δεύτερη μεγάλη επένδυση που βρίσκεται σε εξέλιξη στη χώρα, της Cosco στον Πειραιά. Η γενική γραμματέας του ΥΠΠΟ ζητά να ανακληθεί η παραχώρηση των παλαιών σιταποθηκών του λιμανιού (Silo) στον ΟΛΠ και να αποδοθούν στο υπουργείο Πολιτισμού προκειμένου εκεί, να στεγαστεί μουσείο ενάλιων αρχαιοτήτων! Κι αυτό γίνεται τη στιγμή που ο πρωθυπουργός ήταν στην Κίνα προκειμένου να προσελκύσει κι άλλες κινέζικες επενδύσεις.
Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα συνήθως, την κρίσιμη στιγμή που πάει να γίνει κάτι, να δημιουργηθεί μία θέση εργασίας θα εμφανιστεί ένας ακραίος οικολόγος, ένας μανδαρίνος κάποιου υπουργείου, ένας “ευαίσθητος” δασάρχης, ένας τοπικός συνεταιρισμός και θα θέσει όσα προσχώματα μπορεί για να μη γίνει τίποτε, μη τυχόν και ξεκολλήσουμε ποτέ από τη λάσπη.
Είναι ένα μόνιμο και διαχρονικό δράμα της χώρας. Αυτά βλέπουν οι επενδυτές και παίρνουν μαύρο δρόμο όταν ακούνε Ελλάδα…
Περί αυθαιρέτων…
Σαφάρι έχει εξαπολύσει η Αστυνομία για να καταστείλει το φαινόμενο των αυθαίρετων κατασκευών στην παραλιακή περιοχή του δήμου Αβδήρων. Κι απ’ ότι φαίνεται από τις συλλήψεις που γίνονται σχεδόν καθημερινά στην παραλία Μυρωδάτου αλλά και της Μάνδρας το φαινόμενο είναι εκτεταμένο και είναι έτσι ακριβώς όπως είχαμε περιγράψει σε ρεπορτάζ μας από τον Μάρτιο ακόμα. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι συλληφθέντες είναι Βούλγαροι υπήκοοι που συλλαμβάνονται να εκτελούν οικοδομικές εργασίες σε οικόπεδα χωρίς άδεια. Τώρα βέβαια για να είμαστε ακριβοδίκαιοι το σωστό ερώτημα είναι: Πόσα από τα κτίσματα στην παραλία Μυρωδάτου, Αβδήρων Μάνδρας ΔΕΝ είναι αυθαίρετα; Είναι γνωστό ότι όλη εκείνη η περιοχή βρίθει αυθαιρεσιών και είναι κάπως υποκριτικό να ενοχλούμαστε μόνο από τις αυθαιρεσίες των Βουλγάρων. Αλλά προφανώς υπερισχύει το… φυλετικό φιλότιμο!
Μ.Ξ.
Τι να εννοεί ο Πρύτανης;
«Δεν …μασάει», κατά το κοινώς λεγόμενο, ο πρύτανης του ΔΠΘ Θανάσης Καραμπίνης, για όλα αυτά που του καταλογίζουν. Χθες ρωτήθηκε από δημοσιογράφο αν σκοπεύει να παραιτηθεί και απάντησε γελώντας: «Αν παραιτηθεί ο Τσίπρας θα παραιτηθώ κι εγώ»! Τι να εννοεί ο Πρύτανης; Είναι μια απάντηση που επιδέχεται πολλές ερμηνείες, αν δεν ειπώθηκε για λόγους εντυπωσιασμού, ωστόσο σε μια πρώτη ερμηνεία αυτό που δείχνει είναι ότι ο Πρύτανης επαναλαμβάνει για άλλη μια φορά ότι δέχεται πόλεμο για πολιτικούς λόγους και ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτε!
Μ.Ξ.
Βραβεύσεις ναι, αλλά στο διά ταύτα;
Βραβεύονται σχολεία της περιοχής μας για προγράμματα που υλοποιούν και αυτό είναι ενθαρρυντικό. Όπως το Δημοτικό της Μύκης για το πρόγραμμα γνωριμίας με την ΕΕ. Πέρα από τις βραβεύσεις όμως, πρέπει να υπάρχει συνέχεια στην προσπάθεια που ξεκίνησε ώστε να καρποφορήσει. Να υπάρξει μίμηση και άμιλλα και από άλλους εκπαιδευτικούς. Όχι για να φανούν οι ίδιοι και το έργο τους, αλλά κυρίως για να ανοίξουν οι ορίζοντες αυτών των παιδιών. Κυρίως των παιδιών από τα χωριά, από τον ορεινό όγκο, που έχουν ελάχιστες δυνατότητες όχι μόνο να μάθουν για την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά έστω για να βγουν εκτός Ξάνθης. Αυτά ευτυχώς πιστεύουν και κάποιοι από τους εκπαιδευτικούς που βραβεύθηκαν, που προσπαθούν να δώσουν στα παιδιά όχι τις στείρες σχολικές γνώσεις, αλλά πραγματικά εφόδια για την ζωή τους. Για μια ζωή που υπάρχει και πέρα από τα στενά όρια του χωριού τους. Χωρίς φανατισμούς, τυμπανοκρουσίες, υπέρμετρους πατριωτισμούς, αλλά με γνώμονα την αγάπη για την δουλειά τους και για τα παιδιά που συναντούν στην επαγγελματική τους πορεία. Και δυστυχώς είναι πολλά ακόμη και σήμερα τα παιδιά που έχουν πολύ περιορισμένες παραστάσεις. Φίλος εκπαιδευτικός όταν βρέθηκε στην Λέρο και ήθελε να τραβήξει την προσοχή των παιδιών ξεκινούσε με την φράση ‘’Στην υπόλοιπη Ελλάδα…’’ και τα παιδιά κρέμονταν από τα χείλη του. Γιατί για κάποιους ανθρώπους μοιάζει σαν να μην έχουμε μπει ακόμη στον 21ο αιώνα.
Χ.Δ.
Όπως το δει κανείς
Σε όλα τα γεγονότα υπάρχουν διαφορετικές αναγνώσεις. Αλλιώς το βλέπει η μία πλευρά και εντελώς διαφορετικά μια άλλη μερίδα ανθρώπων. Η υποκειμενικότητα βρίσκεται σχεδόν παντού. Στην πολιτική δεν είσαι πάντα βέβαιος αν πρόκειται για υποκειμενικότητα λόγω αντικρουόμενων πεποιθήσεων και άλλων καταβολών. Πολλές φορές όμως το μαύρο γίνεται άσπρο στην προσπάθεια να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα ή κυρίως να προβάλεις κάτι ως επιτυχία. Έτσι η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, Θεανώ Φωτίου, θεωρεί ότι τα σχολικά συσσίτια που δίνονται σε άπορους μαθητές είναι «ενότητες συντροφικότητας». Έτσι είπε στους «πορφυρογέννητους των κολεγίων», οι οποίοι με την σειρά τους της επιτέθηκαν. Γιατί είναι πολύ εύκολο να διαχειρίζεσαι στρατηγικά την μιζέρια του κόσμου και να ανακαλύπτεις συντροφικότητα στα συσσίτια, όταν εσύ δεν μετέχεις. Και οι πολύωρες ουρές με το κουπόνι στο χέρι στις χώρες εφαρμογής του κομμουνισμού αυτή την συντροφικότητα προφανώς ενίσχυαν. Αντί να ντρεπόμαστε να πούμε ότι έφτασε το 50% σχεδόν των μαθητών να έχει ανάγκη σχολικού γεύματος επειδή οι γονείς είναι στα όρια της φτώχιας, το παρουσιάζουμε και σαν επιτυχία του κοινωνικού κράτους. Για να το ελαφρύνουμε λίγο, φίλος απόφοιτος ιδιωτικού κολεγίου μου έλεγε ότι την φασολάδα και το σπανακόρυζο που έφαγε εκεί, δεν τα έφαγε ούτε στον στρατό αργότερα.
Χ.Δ.
