Το ΕΠΟΣ είναι το είδος της ποίησης που εξυμνεί τα κατορθώματα ηρώων και διηγείται ηρωικά περιστατικά. Στηρίζεται σε ένα ιστορικό γεγονός ή σε ένα μύθο και είναι το κατ΄ εξοχήν λαϊκό λογοτεχνικό είδος. Γνωστά σε όλους τα έπη του Ομήρου ΙΛΙΑΔΑ και ΟΔΥΣΣΕΙΑ, γνωστά στο ανθρώπινο ευρύτερα γένος, μύχιος πόθος μας οι ανακατατάξεις στο χώρο της παιδείας να τα αφήσουν ως έχουν.
Επική χαρακτηρίζεται η προσπάθεια που ξεπερνά τα ανθρώπινα όρια, ανάγοντας τους πρωταγωνιστές σε εξέχοντες, απαράμιλλους, υπεράνθρωπους, ήρωες, ημίθεους.
Κάπου εκεί ανάμεσα, γίνεται έρευνα για την κατάταξη των μελών του Συλλόγου Ποντίων Ν. ΞΑΝΘΗΣ, μετά από όσα μας παρουσίασαν το βράδυ του Σαββάτου 8 Οκτωβρίου στο πολυδύναμο αθλητικό κέντρο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΑΜΟΙΡΙΔΗΣ, στα πλαίσια του 12ου ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΧΟΡΩΝ.
Εκεί, όσοι τυχεροί παρέστησαν, έζησαν το ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΟΝΤΙΩΝ Ν.
ΞΑΝΘΗΣ πρώτιστα, τις αρετές, το μεγαλείο, την ακτινοβολία του Ποντιακού Ελληνισμού ευρύτερα. Μια λάμψη μαγική μέσα και έξω από το κλειστό γυμναστήριο, διάρκειας κοντά στις πέντε ώρες, έφερε δίπλα – δίπλα θνητούς και αθανάτους, Γη και Ουρανό.
Τάξη, πειθαρχία, εκτέλεση του προγράμματος υποδειγματική. Σκηνοθεσία απαράμιλλη. Συντονισμός ανυπέρβλητος. Χορευτές, -τριες, λυράρηδες, οργανοπαίκτες λογής – λογής, βγαλμένοι από έναν άλλο κόσμο. Του μεγαλείου. Στο ίδιο κλίμα οι χιλιάδες θεατές στις εξέδρες. Αλληλοδιαδοχικοί «σεισμοί» από τα χειροκροτήματα, τις επευφημίες.
Συντονιστικό όργανο : ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΝΤΙΩΝ Ν. ΞΑΝΘΗΣ. Από τον πρόεδρο Θεόδωρο Ρωμανίδη μέχρι το νεότερης ηλικίας μέλος, κυρίαρχες εκφράσεις: ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΑ – ΑΛΛΗΛΟΣΕΒΑΣΜΟΣ – ΑΛΛΗΛΟΚΑΛΥΨΗ. Μια βαθειά υπόκλιση στα μέλη του Συλλόγου. «ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ».
Για το ΕΠΟΣ, λίγα λόγια από την Πρόεδρο των Ποντιακών Συλλόγων Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης Χρύσα Μαυρίδου. «Στο κάλεσμα της λύρας αρχίζει η ανθρώπινη αλυσίδα να χορεύει. Βήμα στο βήμα, τοξαριά στην τοξαριά η αλυσίδα γίνεται κύκλος που μεγαλώνει, μεγαλώνει και γίνεται φλόγα, φλόγα αγάπης που σβήνει το μίσος, γίνεται ήλιος ζωής που δίνει φως στο σκοτάδι, γίνεται το κερί της μνήμης που θυμάται τους ξεχασμένους. Και όταν σηκώνονται τα χέρια ψηλά, γίνεται η φωνή της ανθρωπότητας, γίνεται το ανάχωμα στη λήθη και το μέλλον χτίζεται κατά πως πρέπει. Έτσι νικιέται ο θάνατος και πανηγυρίζει η ζωή. Σ΄ αυτόν το χορό των νιάτων και της αγάπης, της ιστορίας και της λεβεντιάς, των αξιών και της ελπίδας, σας καλούμε να γίνετε ο κρίκος που «θα τρανύν΄» τον κύκλο, η δύναμη που θα απαλύνει τα δεινά του κόσμου, το φως που θα φωτίζει το δρόμο των παιδιών μας».
Στέλιος Αρσενίου
