Κυκλοφόρησε η νέα του ποιητική συλλογή «Γραφείον Ενικού Τουρισμού»
Ο Θανάσης Μουσόπουλος μας παρουσιάζει έναν νέο και υποσχόμενο ποιητή από την γειτονική Κομοτηνή
Χαίρομαι που στη γειτονική μας Κομοτηνή εδώ και δέκα χρόνια δημιουργεί ένας νέος ποιητής – συνάδελφος στην επιστήμη και στην τέχνη του λόγου. Έχει μια ιδιότητα που πολύ θαυμάζω: παίζει με τις λέξεις. Αυτό φαίνεται και από τους τίτλους των έργων του. Πρόσφατα κυκλοφόρησε η ποιητική του συλλογή «Γραφείον Ενικού Τουρισμού». Φέτος συμπληρώνονται δέκα χρόνια θετικής πορείας. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο Γιάννης Στρούμπας γεννήθηκε το 1973. Κατάγεται από την Κομοτηνή, όπου και διαμένει μόνιμα. Είναι φιλόλογος και διδάσκει στη μέση εκπαίδευση. Τακτικός συνεργάτης του λογοτεχνικού περιοδικού «Τα Ποιητικά» και της θρακικής εφημερίδας «Αντιφωνητής». Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Τ’ αναγκαία προς το τα-ζην (ποιητικές γ-ραφές)» το 2006 στις εκδόσεις Γαβριηλίδης και «Λεπρές ισορροπίες» από τις ίδιες εκδόσεις το 2010.
Το 2013 παρουσίασε το βιβλίο «Άσυλο Ανιάτων», με πρόλογο του Νάσου Βαγενά, εκδ. Καλλιγράφος, σελ. 322. Πρόκειται για μια συλλογή δοκιμίων που κυρίως δημοσιεύτηκαν στο έντυπο γνώμης της Θράκης «Αντιφωνητής».
Στη νέα ποιητική συλλογή του «Γραφείον Γενικού Τουρισμού» συνεχίζει με ποιητικό τρόπο την προβληματική των δοκιμίων του. Ο Γιάννης στα παλιότερα κείμενά του ‘’χτυπούσε το καμπανάκι’’, αλλά ποιος τον άκουγε. Στα εξήντα δοκίμια και στον Επίλογο έδινε απάντηση στο ερώτημα: «Γιατί ‘’Άσυλο Ανιάτων’’». Διαβάζω σε ένα σημείο του επιλόγου: «Τα προβλήματα επωάζονται, καλλιεργούνται, γιγαντώνονται και χρονίζουν μέσα στο πλαίσιο λειτουργίας της σύγχρονης νεοελληνικής πολιτείας, η οποία, με τις ανεπάρκειές της, μα και με την έλλειψη ουσιαστικής θέλησης να τα επιλύσει, λειτουργεί ‘’ιδρυματικά’’ σαν άσυλο που περιθάλπει τα νοσήματα, τα συντηρεί και τα ενδυναμώνει αντί να τα θεραπεύει».
Ένα μεγάλο κεφάλαιο της νεοελληνικής παθογένειας προσεγγίζεται ποικιλότροπα και ποικιλόδρομα –Ο Τουρισμός– στα δύο μέρη της νέας ποιητικής συλλογής.
Το πρώτο μέρος επιγράφεται «με το μικρό αστικό» που αποτελείται από 22 ποιήματα, ενώ το δεύτερο μέρος «με τέσσερα επί τέσσερα» περιλαμβάνει 20 ποιήματα. Να σημειώσουμε ότι πολλά από τα ποιήματα της συλλογής δημοσιεύθηκαν κατά καιρούς σε διάφορα περιοδικά (αυτούσια ή σε μια πρώτη μορφή, από το 2002 ως πρόσφατα).
Οι τίτλοι των δύο κεφαλαίων της συλλογής έχουν ταξικό πρόσημο – μπορούν όμως να ερμηνευθούν και ως μετακίνηση μεταπολεμική (με το αστικό) και εκσυγχρονισμένη (4×4). Μεγαλώσαμε με το πρώτο και την πληρώνουμε τώρα με το δεύτερο.
Θα παραθέσω ένα ποίημα από το πρώτο μέρος και ένα από το δεύτερο.
ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΗΧΩ
Ένα δωμάτιο καθαρό για να κοιμάμαι
Ζήτησα.
Να βρίσκεται
Πάνω σε δρόμο πολύβουο, κεντρικό,
Το απέκλεισα·
Στον συρφετό του λιμανιού
Το απέρριψα·
Να μη βροντάει κάτω του μπαράκι
Το διασφάλισα·
Πως δεν περνάει πλανόδιο με καρπούζια
Το τσεκάρισα·
Πώς μου την έσκασε έτσι ο βρομοκόκορας
Αβυσσαλέα χαράματα
Πώς μου την έφεραν τα πρόστυχα τζιτζίκια
Ντάλα καταμεσήμερο.
ΥΠΕΡΑΡΙΘΜΟΣ
– Η έξοδός σας
Απ’ το κρουαζιερόπλοιο
Θα πραγματοποιηθεί
Μόνο από μία σκάλα
Λόγω
Ελέγχου υπεραρίθμων
Απ’ το λιμενικό.
Έλεγχος υπεραρίθμων.
Ακόμη και στις διακοπές
Κάτι με προσδιορίζει
Σαν δημόσιο υπάλληλο.
Ο Γιάννης Στρούμπας με την ποίησή του επιτελεί μια λεκτική λειτουργία που αγγίζει τα όρια της σάτιρας, στην οποία, κατά το «Λεξικό Λογοτεχνικών Όρων» των Ιωάννη και Νικήτα Παρίση: «το λογοτεχνικό έργο έχει ταυτόχρονα σκωπτική και έντονα επικριτική διάθεση απέναντι σε συγκεκριμένα ζητήματα της επικαιρότητας ή της καθημερινής ζωής». Και σε επόμενο σημείο «πρόκειται για ένα από τα πιο ισχυρά όπλα κάθε δημιουργού, καθώς μπορεί να στραφεί ενάντια στην ανθρώπινη συμπεριφορά τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο».
Αναμφίβολα ο ποιητικός κόσμος τον οποίο με προσοχή, φροντίδα και μεράκι οικοδομεί εδώ και μια δεκαετία ο Γιάννης Στρούμπας τον καθιστά όχι μόνο ένα άξιο ποιητή της Θράκης μα και έναν θαυμαστό εργάτη του λόγου εν γένει.
Θανάσης Μουσόπουλος
