Ε.Ο Λαός μας, οι άνθρωποι σε αυτήν την γωνιά της Γης, που έως πρόσφατα ονομαζόταν Ελληνική Χερσόνησος [βλ. αντί άλλων το έργο του Γερμανού Γεωγράφου, Karl Ritter (1779-1859), ο οποίος είχε καθιερώσει πανευρωπαϊκά τον γενικώς αποδεκτό επιστημονικό όρο “Halbinsel Griechenland”], έχουν καταφέρει ήδη να οδηγήσουν την αγγλοαμερικανική, σημερινή γλώσσα διεθνούς επικοινωνίας, να διαπλάσσει την έννοια του “ξένου” / “xenos” ως “guest”, αλλά και ως “foreigner”. Διά της οικουμενικότητας των μηνυμάτων του χριστιανικού λόγου ο ξένος και ο αλλοδαπός είναι και θεωρείται αδελφός, μόνο τέκνο του Κυρίου και Θεού μας : τι πιό πλέριο χριστιανικής αγάπης υπάρχει από το “ξένος ήμην και συνηγάγετέ με” (Ματθαίος 25,35), που αναφώνησε ο Υιός του Ανθρώπου, όταν γκρέμισε τα διαχωριστικά μεταξύ Ιουδαίων, Ειδωλολατρών (Εφεσίους 2,14) και Ελλήνων (Πράξεις 21,28), για να οικοδομήσει τον πνευματικό λαό του Ισραήλ, την Εκκλησία στη νέα γη της Χαναάν και στον κόσμο, στην θέση του ιστορικού Ισραηλιτικού λαού ;
ΣΤ. Κατά την Παλαιά Διαθήκη ξένος είναι ο διαμένων σε ξένη γη, μακρυά από την πατρίδα του, και ο αλλοδαπός, όπως δηλώνει ο Πατριάρχης Αβραάμ στους Χετταίους (“πάροικος και παρεπίδημος εγώ ειμί μεθ’υμών” – Γενέσεως 23,4), ο μη εξ Ισραηλιτών καταγόμενος κατά γένος και θρήσκευμα (Έξοδος Κ,10), αλλά και συγκάτοικος στην ίδια γη (Ησαΐου ιδ’,1), ο καταδιωκόμενος από τους εχθρούς του Θεού (Ψαλμοί 20,8-9), ο αιχμάλωτος λόγω πολέμου, που γενικώς ονομάζεται “πάροικος” (Κριταί 19,20) ή και “προσήλυτος” (Λευϊτικόν 19,34, Δευτερονόμιον 10,18, Έξοδος 22, 21 και 23,9) ή ακόμα και “παρεπίδημος” : οι χαρακτηρισμοί και οι ορισμοί ομοιάζουν στον “μέτοικο” των Ελληνικών Πόλεων-Κρατών Ακριβώς όμως σε αυτούς τους “πάροικους” οφείλεται άλλωστε το θαύμα της χριστιανικής παγκοσμιότητας και της απεραντοσύνης της καλοσύνης του Πατρός μας διά του ιεραποστολικού φωτισμού μας (Ματθαίος 23,15).
Οι προσήλυτοι και οι πάροικοι απαγορεύεται να καταδυναστεύονται (Εξοδος 23,9, Λευϊτικόν 19,33, Ψαλμοί 93,6-7, Ιεζεκιήλ 22,7, 22,29), αφού σκοπός είναι να συγκαταλεχθούν στον “Ισραήλ των εσχάτων” ισότιμα με τους αυτόχθονες (Ιεζεκιήλ 47, 21-23), αφού τηρούν τους θρησκευτικούς κανόνες (Νεεμίας 10,31).
Οι προσήλυτοι πρέπει να εντάσσονται στην λατρευτική ζωή (Προφήτης Ησαΐας 56,3-8) και τον εκλεκτό λαό του Θεού (Αμώς 9,12, Ησαϊας 54,15) και να αγαπώνται από τους λοιπούς, μη εμπερίστατους (Λευϊτικόν 19,34, Δευτερονόμιον 10,19), να τυγχάνουν της φροντίδας, όταν δυστυχούν (Λευϊτικόν 25,35), και να συμμετέχουν στην πίστη των Ισραηλιτών (Δευτερονόμιον 31,12, Ιησούς του Ναυή 9,2γ-2δ) και στην λατρεία προς τον Κύριο (Λευϊτικόν 17,8, Αριθμοί 15,14, Λευϊτικόν 22,18) στην εξωτερική αυλή του Ναού των Ισραηλιτών στην Ιερουσαλήμ (Δευτερονόμιον 14,21, Γ’ Βασιλειών 8,41-42, Αποκάλυψις 11,2).
Οι προσήλυτοι και οι πάροικοι ακολουθούσαν τα ήθη του ιουδαϊκού λαού (Λευιτικόν 17,10-12, 20,2), την νομοθεσία του Σαββάτου (Έξοδος 20,10, Δευτερονόμιον 5,14, Εξοδος 23,12) και της Νηστείας (Λευϊτικόν 16,29), τις Εντολές του Κυρίου (Λευϊτικόν 24,16), αφού είχαν ενταχθεί θρησκευτικώς στην ιουδαϊκή κοινότητα (Έξοδος 12,43-45) και πλέον μπορούσαν να συμμετέχουν στην εορτή του Πάσχα (Έξοδος 12,48-49). Οι αυτοί, εφ’ όσον τηρούσαν τις κείμενες υποχρεώσεις, θεωρούνταν εξισωμένοι με τους γεννηθέντες Ισραηλίτες και έτσι μπορούσαν να συμμετέχουν στην αγροτική οικονομική δραστηριότητα και τον θερισμό (Λευϊτικόν 19,10, Δευτερονόμιον 24,19-22, Λευϊτικόν 23,22) ή και στα δημόσια έργα (Β’ Παραλειπομένων 2,17-18). Οι ίδιοι αυτοί “ξένοι” μπορούσαν να συμμετέχουν στις χαρές του λαού του Ισραήλ (Δευτερονόμιον 14,29, 16,11-14, 26,11). Με τον τρόπο αυτόν απολάμβαναν ισονομία και ισοπολιτεία (Δευτερονόμιον 17,15, Λευιτικόν 24,22) διά νομοθεσίας παρόμοιας προς αυτήν των Ισραηλιτών (Δευτερονόμιον 1,16), ιδίως ως προς την προστασία τους σε περίπτωση τέλεσης εγκλημάτων από αυτούς (Λευϊτικόν 24,17, Αριθμοί 35,15), δεν μπορούσαν όμως να καταλάβουν τα ύψιστα πολιτικά αξιώματα (Δυετερονόμιον 17,15).
Ζ. Οι προσήλυτοι κατά την Καινή Διαθήκη είχαν τα ίδια δικαιώματα με όλους (Πράξεις 2,11, 13,43) : στους πρώτους επτά διακόνους της πρώτης Εκκλησίας συγκαταλέγεται άλλωστε ο Νικόλαος από την Αντιόχεια, “προσήλυτος” (Πράξεις 6,5). Πλέον όμως o Θεός παραμένει ο πραγματικός Κύριος της Γης της Νέας Χαναάν, ενώ οι χριστιανοί είναι οι νέοι “πάροικοι” (Λευϊτικόν 25,23, Ψαλμοί 14,1, 38,13, 118,19, 118,54, Α’ Παραλειπομένων 29,15), διότι ο καθένας από εμάς είναι “παρεπίδημος”, αρκεί να απέχει οικειοθελώς από τις σαρκικές επιθυμίες (Α’ Πέτρου 2,11), είναι όμως και ταξειδιώτης σε αυτήν την βιοτή (Α’ Πέτρου 2,11, Εβραίους 11,13), μα και “πολίτης” της ουράνιας πατρίδας, “συμπολίτης” όμοιος ακόμα με τους Αγίους (Ψαλμοί 38,12-13) και τελικά “οικείος” του Κυρίου και Θεού μας (Εφεσίους 2,19).
Η. Δίδαγμα; Φυσικά, δεν είμαι ούτε κληρικός ούτε σοφός, για να βγάζω διδαχές και να δίνω συμβουλές. Όμως κάθε φορά, που βλέπω έναν ξένο ή έναν αλλοδαπό, προτού τόν περιβάλω με τις προκαταλήψεις μου, επειδή η εικόνα του με …ξενίζει (!), στον νου μου έρχεται ο Εσταυρωμένος να μού λέει “ξένος ήμην…”…
