Κωνσταντινούπολη – Σεπτέμβριος 1955 : Οι Πομάκοι και οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης καταδίκασαν αμέσως τις θηριωδίες

Ι. Το απόγευμα της Δευτέρας 06 Σεπτεμβρίου 1955 και τις πρώτες πρωινές ώρες της Τρίτης 07 του ίδιου μήνα όλα άλλαξαν στην Τουρκία : οι θηριωδίες κατά των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη και την Σμύρνη κατέληξαν την Πόλη σε Ισταμπούλ, μετέβαλαν τον χαρακτήρα του Κυπριακού Αγώνα από αντιαποικιακό/εθνικαπεθερωτικό κατά της Βρετανικής Κατοχής σε άσβεστη αιτία διαρκούς εξηντάχρονης Ελληνο-τουρκικής κρίσης, ενώ βιαίως εισήγαγαν την ίδια την Τουρκία σε μία τυχοδιωκτική και επικίνδυνη περιδίνηση, από την οποία δεν εξήλθε παρά με το “προοδευτικό” (;) αναίμακτο Πραξικόπημα της 27.05.1960. Οι ευθύνες της Κυβέρνησης του Δημοκρατικού Κόμματος του Αντνάν Μεντερές για την εκτέλεση του σχεδίου εξόντωσης των Ελλήνων της Τουρκίας διά της αξιοποίησης του μηχανισμού του αμερικανικού / ΝΑΤΟϊκού στρατηγικού  Σχεδίου “STAYING BEHIND” αποδείχθηκαν, τόσο ενώπιον του 9μελούς Ειδικού (ad hoc) Δικαστηρίου, που ακριβώς έξι χρόνια μετά την 15.09. 1961 καταδίκασε – μεταξύ  πολλών άλλων κατηγοριών – τον τότε Τούρκο Πρωθυπουργό και τον τότε Υπουργό Εξωτερικών, Ζορλού, σε φυλάκιση έξι ετών, όσο και την δεκαετία του 1990 από τα δημοσιευθέντα έκτοτε αμερικανικά Αρχεία: οι λοιποί εμπλεκόμενοι, οι δύο Τούρκοι Γενικοί Πρόξενοι (Θεσσαλονίκης και Κομοτηνής) και οι δύο Έλληνες μουσουλμάνοι συνεργοί τους στην προβοκάτσια είχαν “απαλλαγεί”, ενώ στην συνέχεια τούς εξασφαλίσθηκε μία ζηλευτή υπηρεσιακή ανέλιξη και πολιτική καριέρα εντός Τουρκίας…

Η αποτίμηση του μεγέθους των καταστροφών ήταν αποκαλυπτική του βάθους, του συντονισμού και της ενάργειας του σχεδιασμού: για το θέμα θα μάς επιτρέψετε να επανέλθουμε προσεχώς.

Ωστόσο μία καίρια πτυχή των γεγονότων αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια και αποκρούει τις συκοφαντίες. Τις ίδιες εκείνες μαύρες σεπτεμβριανές ημέρες μεταξύ όλων, που καταδίκασαν τις ναζιστικού τύπου οργανωμένες άρτια τουρκικές επιθέσεις, ήταν – και από τους πρώτους μάλιστα ! – οι εκπρόσωποι των Πομάκων και των μουσουλμάνων στην Δυτική Θράκη και στην Ρόδο, όπως καταγράφεται στο βιβλίο “Σεπτεμβριανά 1955 – Η νύχτα των κρυστάλλων” του Ελληνισμού της Πόλης – “Εκατό φορές πεθαίνεις…” (Επιμέλεια : Γ.Ν.Δρίνης / Εκδόσεις Τσουκάτου – Αθήνα 1998 σε επανειλημμένες εκδόσεις [σελ. 245 επ.]).

ΙΙ.  Ο τότε Μουφτής Κομοτηνής, Σοφολογιώτατος Χουσεϊν Μουσταφά, ομιλώντας σε εκπροσώπους του Τύπου την 08.09.1955 είχε αυτόκλητος σπεύσει να τονίσει ότι η  μειονότητα στην Δυτική Θράκη απολαμβάνει πλήρη ισοπολιτεία και την άγρυπνη προστασία της θρησκείας, της τιμής και της περιουσίας όλων των μουσουλμάνων  από  το  Ελληνικό Κράτος, είχε εκτενώς αναφέρει ότι οι μουσουλμάνοι ασκούν ελεύθερα τα θρησκευτικά καθήκοντά τους στα άνω των 150 ισλαμικά Τεμένη στην περιοχή, είχε υπογραμμίσει ότι η μειονότητα στην Δυτική θράκη (α) απολαμβάνει πλήρους αυτονομίας στην εξεύρεση και την διαχείριση της βακουφικής περιουσίας, (β) εξυπηρετείται από τα περίπου 150 κοινοτικά σχολεία της, όπου διδάσκεται η  γλώσσα της και (γ) εκλέγει τρεις βουλευτές στην Ελληνική Βουλή, είχε εκφράσει την “(…) ζωηράν και βαθείαν ευγνωμοσύνη του ιδίου και της μειονότητας προς την Ελληνικήν Κυβέρνησιν (…)” για την συμπεριφορά της και – κυρίως – “(…) απεδοκίμασε μετά βδελυγμίας και μεγάλης λύπης τας διαπραχθείσας εσχάτως  εν  Κωνσταντινουπόλει και Σμύρνη ειδεχθείς πράξεις.

Την 15.09.1955 ο τότε Μουφτής Ρόδου είχε επισκεφθεί τον Μητροπολίτη Δωδεκανήσου, κυρό Σπυρίδωνα, και τού είχε εκφράσει την λύπη και την πικρία του “(…) διά τας θλιβεράς πράξεις του Τουρκικού λαού (…)” κατά του Ελληνικού στοιχείου της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης, όπως επίσης για τις τεράστιες καταστροφές, που προξενήθηκαν στις Ορθόδοξες Εκκλησίες των δύο πόλεων.

Την ίδια ημέρα (15.09.1955) στην Κομοτηνή ο Χαφούζ Αλή Ρεσάτ, Πρόεδρος της Ενωσης Μουσουλμάνων (Σωματείο Ιττιχατί Ισλάμ) ως εκπρόσωπος των μουσουλμάνων όλης της Ελλάδας, απέστειλε επιστολή προς τον τότε Πρωθυπουργό, Στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο, με την οποία δήλωνε ότι θεωρούσε υποχρέωσή του να διαδηλώσει προς τον νομιμόφρονα Κόσμο και την κοινή γνώμη την θλίψη του για τα τραγικά συμβάντα στην Τουρκία. “(…) Περίλυπος έσπευσα να έλθω εις Κομοτηνήν. (…) Εάν παρίστατο ανάγκη να διαπράξουν αντίποινα διά βόμβαν ριφθείσαν δήθεν υπό Ελλήνων εν Θεσσαλονίκη, δεν θα ήρκει άραγε παρομοία πράξις εν Σμύρνη ή εν Κωνσταντινουπόλει; Δεν αντελήφθησαν άραγε οι Τούρκοι ότι με όσας διέπραξαν αγριότητας κατέστρεψαν αθώους συμπολίτες των; Οι πρόγονοί τους, τους οποίους ούτοι κατηγορούν, ουδέποτε βιαιοπράγησαν κατά θρησκευτικών ιδρυμάτων και θρησκευτικών λειτουργών. Ουδείς από του Χαλίφου Ομάρ και του Πορθητού έδειξε τόσην περιφράνησιν  προς τα ιερά και τα όσια των Μειονοτήτων. Αυτοί απέδειξαν διά των βανδαλισμών των, ότι εν Τουρκία ούτε η ελευθερία ούτε τα ανθρώπινα  δικαιώματα είναι σεβαστά. (…) Δύνανται οι Τούρκοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι, οίτινες καθ’ εκάστην ισχυρίζονται ότι δήθεν καταπιέζονται οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης, ν’αποδείξουν έστω και μίαν πράξιν παραβιάσεως εκ μέρους των Ελλήνων των Ιερών Καθιδρυμάτων, της προσωπικής ελευθερίας ή του οικογενειακού ασύλου των μουσουλμάνων;

Ημείς εν Δυτική Θράκη διαβιούμεν ως Μουσουλμανική Μειονότης εν απολύτω ελευθερία και ησυχία και ουχί όπως οι εν Τουρκία Ελληνες στερούμενοι πάσης ελευθερίας. Ζώμεν ήσυχοι και ασφαλείς υπό καθεστώς ελευθερίας και Δικαιοσύνης, όπως έζη και το Ελληνικόν στοιχείον ελεύθερον (…). Ημείς δεν επιθυμούμεν να δημιουργούμεν ανησυχίας και ταραχάς με ανυπόστατα παράπονα, όπως τινές απαίσιοι κύκλοι, αλλ’ επιδιώκομεν να εμφανιζόμεθα ως ομάς νομοταγής και  φιλήσυχος ευγνωμονούσα διά τα αγαθά της ελευθερίας και του πολιτισμού, των οποίων ανέτως απολαμβάνομεν. (…)”.

Την 07.09.1955 οι  Πομάκοι του Εχίνου Ξάνθης διά του Προέδρου της Κοινότητας, Αβτζή Ραμαδάν, είχαν αμέσως αποστείλει προς την Βουλή των Ελλήνων και τα Υπουργεία Εσωτερικών και Εξωτερικών τηλεγράφημα, όπου ανέφεραν : “(…) Σύμπας ο πληθυσμός της ημετέρας κοινότητας αποδοκιμάζομεν τους βανδαλισμούς του Τουρκικού στοιχείου κατά του Ελληνικού τοιούτου της Κωνσταντινουπόλεως και της Σμύρνης διά τα πρωτοφανή εις την ιστορίαν εγκλήματα κατά ανθρώπων, περιουσιών και Εκκλησιών. Διακηρύσσομεν ότι όλοι ημείς απολαμβάνομεν δικαιοσύνην και μεταχείρισην ίσην προς την του Ελληνικού στοιχείου. Εδώ δεν καταστρέφονται, ανεγείρονται Τεμένη. (…)”.

ΙΙΙ. Εξήντα χρόνια μετά : τι έχει άραγε φταίξει και από την καταδίκη από τους μουσουλμάνους Ελληνες για τις ωμότητες του Τουρκικού Κράτους και την αλληλεγγύη τους προς τους Έλληνες της Πόλης και της Σμύρνης – υπηκόους του Τουρκικού Κράτους για τον εκτελούμενο διωγμό τους από τις πατρογονικές εστίες σήμερα λίγα θυμίζουν την τότε κοινότητα βίου και την κοινότητα ψυχών στην Δυτική Θράκη, την κοινή Θράκη μας; “Τι(ς) πταίει;”.