Η κα Δροσούλα Τσαούση – Αγγελοπούλου πέρασε στη Σχολή Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής του Δημοκριτείου στην Κομοτηνή
Μια αγωνίστρια της ζωής που κυνήγησε το όνειρό της να σπουδάσει και έκανε πραγματικότητα – Ένα θετικό πρότυπο για όλους
Φοιτήτρια ετών …48 και με τρία παιδιά η κα Δροσούλα Τσαούση – Αγγελοπούλου είδε το όνειρο της ζωής της να γίνεται πραγματικότητα και να περνά την πόρτα της Σχολής Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής του Δημοκριτείου στην Κομοτηνή, δεύτερη στα Νυχτερινά Λύκεια με 9.600 μόρια και πρώτη στο Σχολείο της το Νυχτερινό Λύκειο Ξάνθης. Η χαρά της απερίγραπτη, την μοιράζεται με την οικογένειά της καθώς και τις καθηγήτριές της κυρίες Ευφραμιδου Μαρία και Γλυκερία Μπαζέκη , φιλόλογοι και οι δυο, που την βοήθησαν και την κατεύθυναν σε εκπαιδευτικό επίπεδο και επιπρόσθετα τη στήριξαν ηθικά και ψυχολογικά στην προσπάθεια της να δώσει πανελλήνιες ενώ συνέχισε να δουλεύει και να φροντίζει την οικογένεια της παράλληλα με τα καθήκοντά της ως μαθήτρια.
Μια αγωνίστρια της ζωής
Η κα Δροσούλα είναι όνομα και πράγμα! Μια γυναίκα γεμάτη δροσιά, ζωντάνια, δράση, δυναμισμό, όρεξη για ζωή. Το βλέμμα της εκπέμπει καλοσύνη και εξυπνάδα. Πάντα ένα χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπο της ακόμη και σε μέρες «σκοτεινές» που της έχουν τύχει. Και έχει εκείνο το πείσμα του ανθρώπου που έχει στόχο και προσπαθεί βήμα βήμα να τον πετύχει. Αυτό το στόχο του να γίνεσαι καλύτερος που ενσαρκώνει ετυμολογικά και εννοιολογικά την λέξη «άνθρωπος»: Ήταν το όνειρό μου από μικρή να σπουδάσω… Γράφτηκα στην Α΄ Γυμνασίου όμως ο μπαμπάς μου δεν άφησε… Είχε άλλες αντιλήψεις. Όμως το όνειρο μου δεν έσβησε ποτέ… Έκαιγε μέσα μου η φλόγα της γνώσης… Πήγαινα τα παιδιά μου στα σχολεία όταν άνοιγαν και είχα τόσο μεράκι που μοίραζα εγώ τα βιβλία στα παιδιά..», μας λέει συγκινημένη.
Δεν φοβήθηκε ποτέ τη δουλειά…
Κόρη μεταναστών γεννήθηκε στο Σίνδνεϋ της Αυστραλίας και ήρθε 5 χρονών στην Ελλάδα και διέμενε με τους γονείς της στην Θεσσαλονίκη. Στα 12 της έχασε την μητέρα της: «Με μεγάλωσε η γιαγιά μου…», θυμάται. Ύστερα ο πατέρας της την ξέγραψε από την Α΄ Γυμνασίου: «ήταν πολύ αυστηρός. Ήθελα να πάω νοσηλευτική αλλά δεν με άφησε…» μας λέει και η Δροσούλα μπήκε απ’ τα θρανία στον αγώνα της ζωής. . Στα 16,5 γνώρισε τον άνδρα της Μιχάλη Αγγελόπουλο στην Ξάνθη που είχε επισκεφτεί και στα 17,5 τον παντρεύτηκε. Μετά ήρθε ο Γιώργος ο πρώτος της γιος που είναι 29 ετών απόφοιτος της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων του πανεπιστημίου Μακεδονίας και εργασία σε ιδιωτική εταιρεία στην Ξάνθη. Μετά γέννησε την κόρη της 26χρονη Εριφύλη που και εκείνη σπούδασε Οικονομικά και εργάζεται και τέλος το στερνοπούλι της τον 21χρονο Σταμάτη που σπουδάζει και εκείνος Διοίκηση Επιχειρήσεων. Στο διάστημα αυτό εργάστηκε 3 χρόνια στην επιχείρηση του Πασχαλίδη και μετά στην ΣΕΚΕ. Τα παιδιά μεγάλωναν εκείνη και ο άνδρας της δούλευαν για να τα βγάλουν πέρα και μέσα της σιγόκαιε το όνειρό της …το οποίο μετέδωσε και στα τρία της παιδιά γι αυτό και σπούδασαν.
«Η γνώση δεν σταματά ποτέ…»
«Πρώτη φορά που είπα ότι θα το κάνω ήταν όταν πήγα με την κόρη μου στη Σχολή της στο Πανεπιστήμιο και είδα ένα 53χρονο που είχε περάσει πρώτος στη Σχολή. Είπα γιατί όχι και εγώ… Πιστεύω πως η γνώση δεν σταματά ποτέ αλλά και δεν μ’ αρεσει να αφήνω μισοτελειωμένα πράγματα στη ζωή μου. Θέλω να κυνηγάω τους στόχους μου. Η κόρη μου με ενθάρρυνε . Εκείνη έκανε το πρώτο βήμα με τον να με γράψει στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας στην Ξάνθη. Διάβαζα και ήμουν καλή μαθήτρια. Μετά γράφτηκα στο Νυχτερινό Λύκειο Ξάνθης. Όλο αυτό το διάστημα δούλευα και δουλεύω στο Καφενείο του Σαροτζίδη Σάββα. Το πρωί δουλειά το βράδυ σχολείο. Ήταν δύσκολο κυρίως όταν διάβαζα για τις πανελλήνιες γιατί δεν είχα πολύ χρόνο….».
Θέλει δουλειά και πίστη για ν’ «ανθίσει» το όνειρο…
Τώρα το όνειρό της έγινε πραγματικότητα. Άνοιξε την εφημερίδα και διάβασε το όνομά της και την Σχολή που πέρασε. Περιμένει την ώρα και τη στιγμή που θα πάει να εγγραφεί στη Σχολή. Τίποτε δεν την σταματά. Ούτε και η επιφυλακτικότητα που εξέφρασε ο άνδρας της όταν την είδε αποφασισμένη να πάει στη Σχολή: «Με στήριξε στην προσπάθειά μου αλλά μου είπε μήπως να το ξανασκεφτώ για να πάω επειδή θα είμαι η μεγαλύτερη φοιτήτρια στη Σχολή.. Όμως εγώ είμαι αποφασισμένη θα τελειώσω τη Σχολή και θα επιδιώξω να βρω δουλειά …Έχω μέλλον μέχρι τα 67 που βγαίνουμε σε σύνταξη» , λέει χαμογελώντας η κα Δροσούλα. Μια γυναίκα που με πολύ προσπάθεια, δουλειά, επιμονή, υπομονή, προσήλωση και αγωνιστικότητα κυνήγησε και πέτυχε τον στόχο της κάνοντας το όνειρό της πραγματικότητα. Ένα θετικό πρότυπο για όλους τους νέους και όσους αισθάνονται νέοι !
