Η Δημοκρατία είναι Ελληνική επινόηση του Κλεισθένη και του Περικλή. Οι Ευρωπαίοι την ενσωμάτωσαν στο κοινό Ευρωπαϊκό δίκαιο. Εμείς την πήραμε και πάλι από την Ευρώπη ως αντιδάνειο αλλά κάπου στο πήγαινε έλα ξεχάσαμε ή πιθανόν και να παρερμηνεύσαμε κάποια άρθρα.
Επί παραδείγματι δεν διαβάσαμε αλλά εφαρμόσαμε την πρόσληψη εκατό καθαριστριών στη Βουλή. Δέκα χρειάζονταν. Πάει αυτό, μετά δώσαμε στους ενασχολούμενους με την Βουλή 16 μισθούς ενώ εργάζονταν 11 μήνες. Δεν πειράζει, από καλοσύνη γίνονταν. Περνάμε στους συνδικαλιστές, αυτοί έως σήμερα ακροβολίζονται από την ανατολή του ηλίου μέχρι να επέλθει το απόλυτο σκότος σε καφετέριες, μπυραρίες και τσιπουράδικα. Ελέγχουν ανά πάσα στιγμή τι γίνεται με τους εργαζόμενους και την πιθανή εκμετάλλευσή τους. Υπάρχει και Συνδικαλισιάρχης που παίρνει αναφορά κάθε πρωί από τους κατά τόπους συνδέσμους των καφενείων. Στο τέλος της ευδοκίμου υπηρεσίας των λαμβάνουν και ένα καλό εφ άπαξ ή δίπαξ ή τρίπαξ ανάλογο με την ημερήσια κατανάλωση ηδυπότων και οξυπότων. Ολημερίς το λιάζανε το βράδυ το κοιμίζαν.
Περνάμε μετά στην ευγενή τάξη των απασχολουμένων εις τα περιώνυμα ΟΤΕ. Μπορεί κάποιοι στο λεκανοπέδιο να παρενέβαιναν όλως τυχαίως  στα μηχανήματα και να κόβονταν τα τηλέφωνα πλουσίων σπιτιών ή επιχειρήσεων αλλά κατόπιν προσωπικής των παρέμβασης και με ένα ατομικό φιλοδώρημα ελαφρώς ικανότατο επιδιόρθωναν τάχιστα την βλάβη. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η αρχική σύνδεση τηλεφώνου, μετά τις συντονισμένες ενέργειες του αεικίνητου προσωπικού του ΟΤΕ δεν ξεπέρασε ποτέ τα 15 χρόνια, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων που δεν είχαν συγγενή κάποιον Βουλευτή. Σε καμία άλλη περίπτωση, ήταν αυστηροί πάνω σε αυτό το θέμα.
Τόσο στον ΟΤΕ όσον και στη ΔΕΗ που κατάφερναν τα αδύνατα να γίνονται δυνατά μέσα μήκος χρόνου ζωής και θανάτου, όλα τα άλλα πήγαιναν ρολόι. Γνωστός μου χτύπαγε το ρολόι το πρωί και πήγαινε πάλι στην υπηρεσία να το ξαναχτυπήσει το μεσημέρι. Είχε αυτό τον μπελά. Τι να πούμε και τι να ξεχάσουμε. Να μην ξεχάσουμε λοιπόν πως στην πολεοδομία έβρισκες μηχανικό μόνον την ώρα προσέλευσης ή την επόμενη μέρα πάλι στην ώρα προσέλευσης.
Όλα αυτά τα έβλεπε και τα επικροτούσε η ευαίσθητη Ευρωπαϊκή Ένωση, είχε φιλάνθρωπα αισθήματα, τώρα γιατί την έπιασε αυτή η μοββοριά, δεν μπορώ να το καταλάβω. Καθηγητές Λυκείων, ΤΕΙ, Πανεπιστημίων όλοι τακτικότατοι, μία φορά την εβδομάδα περνούσαν από το ίδρυμα, εδίδασκαν, έδιναν τις κατευθυντήριες γραμμές και αποχωρούσαν τάχιστα δια την οικογένειάν των ως φιλόστοργοι γονείς και σύζυγοι. Αν παρεμπιπτόντως δεν βρίσκονταν την συγκεκριμένη μέρα στην πόλη του Πανεπιστημίου επανέρχονταν την επόμενη εβδομάδα ανυπερθέτως, είχαν μέσα τους συνείδηση και δερμάτινο πορτοφόλι για την φύλαξη του παχυλού μισθού. Προβλεπτικοί στα πάντα, τίποτα στην τύχη.
Η Ευρώπη τα έβλεπε αυτά και συνέχιζε να δανείζει ανηλεώς, είχε πλήρη συναίσθηση της ιστορικής της αποστολής απέναντι στον ιστορικά ανιστόρητο Ελληνικό λαό. Τώρα ζητάνε τα λεφτά τους πίσω και μείς τους απειλούμε με νεροπίστολα. Τους θέτουμε προ των ευθυνών των αν πέσει η κατανάλωση τυρόπιτας και μπουγάτσας από τα δημοσιοϋπαλληλικά κέντρα κατανάλωσης. Θα βρεθούν έκπληκτοι μπροστά στην πτώση εξαγωγών αλεύρων και γάλακτος από την Γαλλία και την Ολλανδία προς την Ελλάδα, αυτοκινήτων από την Γερμανία και βουτύρου από την Δανία. Μόνη λύση η χαλαρότις του ωραρίου και η επιμέλεια της οικογενείας κατά τις ώρες εργασίας, ποτέ μετά. Άλλη διέξοδος δεν υπάρχει πλην της εξόδου μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τότε να δεις τι θα πάθουν, νίλα θα πάθουν!
Αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας διεφθαρμένης και παράλογης τριαντακονταπενταετίας. Η εύκολη και τριφυλλή ζωή, ο εξυπνακισμός που το Σαββατοκύριακο μετατρέπονταν σε τριήμερο, τα μπαξίσια, τα πολιτικά μέσα ευκολίας, η ασυνειδησία πολιτικής εμπλοκής δημοσίων υπαλλήλων χωρίς στέρηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων λόγω απουσίας από την υπηρεσία έκανε τους Έλληνες να νομίσουν μέσα από τα νεφελώματα της εύκολης ζωής πως η νωθρότητα και η καλοπέραση είναι προσωπικό δικαίωμα και ταυτόχρονα κρατική υποχρέωση. Αμ δε, δεν είναι!
Τώρα που η ανεργία θα ξεπεράσει τα δύο εκατομμύρια, η άμυνα της χώρας θα υποβαθμισθεί και ο φόρος θα εξαϋλώσει κάθε αξία των περιουσιών, φοβάμαι, το μέλλον μας θα σκοτεινιάσει, το νερό μας θα γίνει γλυφό και η τροφή μας θα λιγοστέψει. Ποιος φταίει; Εσείς. Ναι εσείς, εγώ, ο ξάδερφος, ο γείτονας, ο συγγενής, ο φίλος, ο βολεμένος και ο κάθε άνθρωπος της εξουσίας. Άλλωστε στη Δημοκρατία εξουσία είναι ο λαός.
