Ήταν ένα καλό ταξίδι. Αυτό το ταξίδι του πρωθυπουργού Τσίπρα στην εξουσία ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, ότι θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό, ότι θα επαναφέρει το αφορολόγητο στα 12.000€, ότι θα σκίσει το μνημόνιο με ένα άρθρο, ότι θα διώξει την τρόικα, ότι θα φέρει την αξιοπρέπεια, και το χαμόγελο ξανά στα χείλη των Ελλήνων, ότι θα επαναφέρει την δημοκρατία και αλλά συμπαθητικά, και φιλόδοξα. Σήμερα το ταξίδι τελείωσε άδοξα, κατέληξε σε εφιάλτη, καθώς ύστερα από πέντε μήνες παραμυθένιας διαπραγμάτευσης, η χώρα πτωχεύει στα χέρια του! Με ερασιτεχνισμούς, ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και προχειρότητες οδήγησε μια χώρα στην καταστροφή για ένα καπρίτσιο επαναστατικό, για μια ιδέα, που προέκυψε από την μίξη μιας αριστερής κομμουνιστικής ρητορείας και μιας εμμονικής, ακροδεξιάς εθνικοπατριωτικής υπερβολής.
Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται στο σταυροδρόμι του αφανισμού της και στέκει μετέωρη και χαμένη σε μια ιδεολογική παραζάλη, κρατώντας στα χέρια της ένα χαρτί, ένα ψηφοδέλτιο-διαβατήριο για το ταξίδι του χαμού, τον οποίο θα απολαύσει με περηφάνια και αξιοπρέπεια. Πως φτάσαμε ως εδώ, έχει αναλυθεί πολλές φορές. Σήμερα καλούμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα στην Ευρώπη και στην χρεοκοπία, στον χαμό. Πίσω από την απόφαση της Κυριακής, κρίνεται συγκεκαλυμμένα και αντισυνταγματικά, το αληθινό κρίσιμο δίλημμα ευρώ η δραχμή! Και βγήκαν τώρα όλοι να μιλήσουν για την κακή και ανάλγητη Ευρώπη, ξεχνώντας τι έκανε η Ευρώπη για όλους εμάς. Το μεγαλύτερο έγκλημα αυτής της κυβέρνησης είναι ότι δαιμονοποίησε συνειδητά την Ευρώπη, αποκρύπτοντας ότι τα τελευταία 35 χρόνια αυτή η χώρα κινείται οικονομικά αποκλειστικά και μόνο με την οικονομική βοήθεια της Ευρώπης. Δισεκατομμύρια ευρώ εκταμιεύτηκαν στην χώρα μας με διαφορά πακέτα Ντελόρ, ΜΟΠ, κοινοτικά πλαίσια στήριξης, ΕΣΠΑ, και μέχρι σήμερα οτιδήποτε αναπτυξιακό κινείται στην χώρα μας οφείλεται στην ένταξη μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια και την στήριξη που μας παρέχει όλα αυτά τα χρόνια.
Όπως είπε ο Δήμαρχος Μπουτάρης, η Ευρώπη δεν είναι ο θείος από την Αμερική που στέλνει τα λεφτά του ως δώρο, αλλά ένας Συνεταιρισμός με κανόνες και υποχρεώσεις. Παρέχει χρήματα και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ανταποκρινόμαστε στους κοινούς κανόνες για να αναπτυσσόμαστε και να ευημερούμε, διότι από μόνοι μας είμαστε αδύναμοι και μη παραγωγικοί. Αντί λοιπόν να αξιοποιήσουμε αυτά τα χρήματα, ΕΜΕΙΣ τα πετάξαμε σε διορισμούς και επίπλαστες αυξήσεις μισθών και εισοδημάτων, και σήμερα ερχόμαστε να καταγγείλουμε αυτούς που μας τα έδωσαν. Από σήμερα είμαστε πλέον μια πτωχευμένη χώρα. Χωρίς την βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η χώρα μας χάνεται. Ας μην γελιόμαστε, οι Τράπεζες δεν πρόκειται να ανοίξουν και αν ανοίξουν θα ανοίξουν με δραχμή ή με ευρώ εντός συμφωνίας – μνημονίου. Και περιθώριο να ανοίξουν υπάρχει μόνο υπό δυο προϋποθέσεις, είτε να γίνει συμφωνία δηλαδή μνημόνιο εντός ευρώ, είτε με κούρεμα καταθέσεων, όπως στην Κύπρο! Αυτό πρέπει να το γνωρίζουν όλοι. Αν σήμερα ο κόσμος συνωστίζεται για 60€ στα ΑΤΜ, από την επόμενη εβδομάδα δεν θα υπάρχει δυνατότητα ούτε για 20€ μέχρι την πλήρη πλέον αδυναμία καταβολής οποιουδήποτε ποσού. Η δική μου πρόβλεψη είναι ότι η τραπεζική αργία θα διαρκέσει περισσότερο διάστημα, ίσως και μήνες, μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες ελέγχου κεφαλαίων και κουρέματος των καταθέσεων. Χάθηκαν ήδη 12 δις από το πρόγραμμα που δεν ολοκληρώθηκε με ευθύνη της κυβέρνησης και το κυριότερο, δεν πληρώθηκε η δόση στο Δ.Ν.Τ.
Οι ευθύνες πλέον της κυβέρνησης είναι τεράστιες. Και εντείνονται με την εμμονή της, στο αδιέξοδο δημοψήφισμα που ικανοποιεί απλώς την αριστερή ρητορική της και τίποτε άλλο. Αντίθετα διχάζει τον λαό και τον οδηγεί στην ισοπέδωση και στην απαξίωση που μοιραία θα μετατραπεί σε οργή και θυμό που θα ξεσπάσει. Επενδύει στον άκρατο λαϊκισμό και επιμένει να παραπληροφορεί συνειδητά τον λαό. Διότι δεν είναι δυνατόν να ισχυρίζεται ο συγκυβερνήτης Υπουργός Εθνικής Άμυνας ότι θα αντισταθεί στην απαξίωση των ενόπλων δυνάμεων, όταν η χρεοκοπία της χώρας εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι από μόνη της η ταφόπετρα των ενόπλων δυνάμεων της χώρας. Φτάνει πια με τον λαϊκισμό. Αρκετές γενιές εξέθρεψε. Ήρθε η ώρα των υπευθύνων λόγων και πράξεων, ήρθε η ώρα της αυτοκριτικής, της συνείδησης της πραγματικότητας και της αντίληψης των συσχετισμών και των συνθηκών που καθορίζουν το μέλλον της χώρας. Ήρθε η ώρα των υπευθύνων πολιτικών (όχι των παλαιών) που θα ενημερώσουν τον λαό και θα τον βοηθήσουν να κατανοήσει τον ρόλο του και τις υποχρεώσεις του. Ήρθε η ώρα να αποδείξουμε ότι έχουμε επίγνωση του ρόλου μας στο ιστορικό γίγνεσθαι, και στους κόλπους της ευρωπαϊκής οικογένειας. Η Ευρώπη είναι το σπίτι μας, η οικογένεια μας και εκεί πρέπει να παραμείνουμε. Ας το καταλάβουν όλοι αυτοί που παίζουν με τον ευρωπαϊκό μας μέλλον, η ιστορία θα τους κρίνει αυστηρά. Σήμερα που οι Έλληνες του εξωτερικού αντιμετωπίζουν την επιθετική συμπεριφορά όλων των ευρωπαίων που μας βλέπουν πλέον ως απειλή, σήμερα που όλος ο κόσμος μας αντιμετωπίζει ως ιστορικό φαινόμενο (μια ανεπτυγμένη χώρα πτωχεύει για 1,7 δις ευρώ) σήμερα πρέπει αυτή η παρωδία να τελειώνει. Ελλάδα δεν είναι οι αστεϊσμοί και οι ασάφειες Βαρουφάκη, δεν είναι οι τσαμπουκάδες και οι λαϊκισμοί Τσίπρα, δεν είναι οι σταλινισμοί και οι εμετικοί θεατρινισμοί παντογνωσίας της εμμονικής Κωνσταντοπούλου, ούτε οι κλαμμένες κορώνες Καμμένου, Μιχαλολιάκου.
Οι σύγχρονοι ηγέτες μπορεί να μην χαρακτηρίζουν μια εποχή με το ανάστημα τους, όπως οι Μιττεράν, Σμιτ, Κολ, Παπανδρέου, Καραμανλής, Πάλμε, Θάτσερ, Γκορμπατσώφ, είναι όμως σαφώς πιο ειλικρινείς, πιο προσγειωμένοι, πιο μεθοδικοί, πιο σκληροί με τα συμφέροντα των λαών τους. Οι Έλληνες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η εποχή του λαϊκισμού τελείωσε ανεπιστρεπτί. Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τραίνο, τους έφαγε η άκοπή και ανέξοδη ρητορεία, το μπαλκόνι της πλατείας δεν έχει πλέον κόσμο να τους επευφημεί, έχει αγανακτισμένους συνταξιούχους, έχει νοικοκυραίους που βλέπουν τις αποταμιεύσεις τους να εξανεμίζονται, που κραδαίνουν πλέον τις γροθιές τους. Γιατί η αποθέωση απέχει ελάχιστα από την εξευτελισμό και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, φεύγουν χάνονται σαν τον άνεμο και στην θέση τους μένουν βρισιές και αναθέματα. Τίποτε πλέον δεν θα είναι ίδιο με το χθες. Μακάρι όμως να γεννηθεί έστω και προβληματικά, κάτι νέο, ελπιδοφόρο, γιατί το χρωστούμε στα παιδιά μας, στις επόμενες γενιές.
