Η Δηµοκρατία είναι το Πολίτευµα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συµφέροντα του λαού. Κεντρικό χαρακτηριστικό της Δηµοκρατίας είναι η λήψη αποφάσεων µε ψηφοφορία των πολιτών, εις την άµεση Δηµοκρατία, ή κάποιων αντιπροσώπων τους εις την αντιπροσωπευτική Δηµοκρατία.
Όµως εις την σύγχρονη εποχή η άσκηση της εξουσίας, εν ονόµατι του λαού, από Κυβέρνηση και Κόµµατα, ναι µεν προϋποθέτει την αποδοχή αυτών από τον λαό, από την άλλη πλευρά δεν στερεί από τον λαό το δικαίωµα της έµµεσης συµµετοχής των πολιτών εις τις πολιτικές διαδικασίες, τις διαδικασίες διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων. Για παράδειγµα, πέρα των εκλογών ανάδειξη των οργάνων της Πολιτείας. Η εξουσία εξυπηρετεί τα συµφέροντα του λαού. Αυτό σηµαίνει ότι τα όργανα της Πολιτείας που είναι φορείς εξουσίας (Κυβέρνηση, Βουλή κ.ο.κ.) πρέπει να υπηρετούν και να προασπίζουν τα συµφέροντα του συνόλου της κοινωνίας, και όχι π.χ. κάποιου εκτός της κοινωνίας ή π.χ. κάποιων µόνο τµηµάτων της. Για παράδειγµα, αυτό µπορεί να σηµαίνει ότι πρέπει να επιδιώκουν την ευρύτερη δυνατή συναίνεση. Επίσης σηµαίνει ότι ταυτόχρονα µε την Αρχή της Πλειοψηφίας πρέπει να υπάρχουν µηχανισµοί που προασπίζουν τα συµφέροντα της Μειοψηφίας.
Όµως η σηµερινή άθλια κατάσταση της χώρας µας, αυτή η χρεοκοπία της Πατρίδας µας και του Ελληνικού Λαού, εν καιρώ ειρήνης, και η ανείπωτη ένδεια που βιώνει τώρα ο λαός µας οφείλεται κυρίως εις την παρερµηνεία της ουσιώδους έννοιας της Δηµοκρατίας, η οποία µε την πάροδο του χρόνου δηµιούργησε το τεράστιο χάσµα µεταξύ του Λαού και των φορέων της Εξουσίας. Διότι το να ασκεί κανείς το δικαίωµα της ψήφου δεν σηµαίνει σε καµία περίπτωση ότι υπηρετεί την Δηµοκρατία δηλαδή τα συµφέροντα της κοινωνίας. Καθότι για την προάσπιση των συµφερόντων του ο ασκών το δικαίωµα της ψήφου, δηλαδή ο κάθε πολίτης, οφείλει να είναι απόλυτα ενηµερωµένος για τα κοινά π.χ. κοινωνικά, οικονοµία, ανάπτυξη, παιδεία, υγεία, προβλήµατα των συµπολιτών του, τους κανόνες συµπεριφοράς αυτού εντός του συνόλου της κοινωνίας κ.ο.κ.. Αλλά παράλληλα να ασκεί την ικανότητα σύγκρισης της οικονοµικής και κοινωνικής κατάστασης της χώρας µας µε τις Δηµοκρατίες άλλων χωρών εις τις οποίες ευηµερούν από πάσης απόψεως οι εκεί κοινωνίες.
Οι γνώσεις και οι απόψεις αυτές σε θέµατα εθνικής, οικονοµικής και κοινωνικής πολιτικής εφοδιάζουν τον κάθε πολίτη µε ικανότητες ερµηνείας, ανάλυσης, αξιολόγησης, αξιοπιστίας, για την επιλογή των προγραµµάτων κοµµάτων αλλά και των προσώπων εκείνων οι οποίοι ζητούν από αυτόν την αντιπροσώπευση του εις την άσκηση της εξουσίας. Βέβαια και µετά από όλες αυτές τις διαδικασίες και την άσκηση της ψηφοφορίας, ο κάθε πολίτης οφείλει να ελέγχει επί καθηµερινής βάσης εκείνους που έχει επιλέξει και εµπιστευθεί. Μία ευρωπαϊκή ρήση λέει: «η εµπιστοσύνη είναι καλή, όµως ο έλεγχος ακόµη καλύτερος!»
Δυστυχώς όµως οι µακροχρόνιες αυτές αδυναµίες των πολιτών της χώρας µας α) να επιλέγουν µε αξιοκρατικά κριτήρια τους αντιπροσώπους για την διακυβέρνηση της χώρας, β) να ασκούν ως πολίτες την ενεργό και έµµεση συµµετοχή εις την άσκηση της Εξουσίας, και γ) να ασκούν διαρκή έλεγχο των αντιπροσώπων και των Κυβερνώντων, ήσαν και είναι επί δεκαετίες γνωστές εις το πολιτικό σύστηµα εξουσίας της χώρας µας. Το οποίο για τον λόγο αυτόν αδιαφορεί για την δίκαιη και ανιδιοτελή υπηρέτηση και προάσπιση των συµφερόντων του συνόλου της κοινωνίας. Τουτέστιν εκ του λόγου αυτού το πολιτικό σύστηµα εξουσίας δεν έχει την παραµικρή διάθεση να αλλάξει συµπεριφορά και νοοτροπία, η οποία θυµίζει εις το ελάχιστον τις Δηµοκρατίες άλλων χωρών οι οποίες προασπίζονται τα συµφέροντα των κοινωνιών των και ενδιαφέρονται εσαεί για την οικονοµική και κοινωνική ευµάρεια των πολιτών.
Εις την χώρα µας, δυστυχώς, εδώ και δεκαετίες το πολιτικό σύστηµα εξουσίας θεωρεί δεδοµένο, αυτονόητο, ότι «δικαιωµατικά» επικαλείται ευθαρσώς την ετυµηγορία των λαού για επιβεβαίωση της αποτυχηµένης πολιτικής και συνέχιση της άσκησης εξουσίας, Ένα άθλιο, ευτελές επαναλαµβανόµενο φαινόµενο το οποίο επί δεκαετίες αναδεικνύει για την άσκηση εξουσίας κυβερνήσεις και κόµµατα σε µία Δηµοκρατία της ανυποληψίας, της αδιαφορίας, της αναξιοκρατίας. Ναι, µία Δηµοκρατία κενού περιεχοµένου, µία Δηµοκρατία της ιδιοτέλειας, της πλασµατικής και φούσκας-ευµάρειας, του εκφυλισµού, ευτελισµού, της διαφθοράς, της ατιµωρησίας, της απελπισίας και της φτώχειας. Μία Δηµοκρατία της εθνικής ταπείνωσης, υποτέλειας και διεθνούς τώρα διασυρµού, ανάξιας του µεγάλου ιστορικού παρελθόντος και της αξιοπρέπειας της Πατρίδας µας.
Αυτή η µακροχρόνια δυσαρµονία µεταξύ Λαού και Εξουσίας ευθύνεται αναµφίβολα για την κατάρρευση και χρεοκοπία της Πατρίδας µας. Μία χρεοκοπία µε οδυνηρές και ανυπολόγιστες τώρα συνέπειες για την τύχη του λαού µας. Διότι το τεράστιο και συνεχώς αυξανόµενο, επί ετήσιας βάσης, δηµόσιο χρέος των 340 περίπου δισεκατοµµυρίων ευρώ δεν είναι σε καµία περίπτωση βιώσιµο, καθότι η χώρα µας δεν είναι εις θέση να καταβάλλει ούτε τα τοκοχρεολύσια τα οποία µε ευνοϊκές και µόνον εκτιµήσεις υπερβαίνουν ετησίως τα 10 δις ευρώ. Η ετήσια καταβολή των οποίων σηµαίνει αέναη στέρηση της απαραίτητης οικονοµικής ανάπτυξης, συνεχής µείωση του βιοτικού επιπέδου, εθνική υποτίµηση, αν µη τι άλλο νέους δανεισµούς και αναπόφευκτη αύξηση του δηµόσιου χρέους. Ένα τεράστιο χρέος το οποίο καθιστά τον Λαό και την Πατρίδα µας αιωνίως υποτελή και έρµαιο των διεθνών χρηµαταγορών, και συγκεκριµένων συντελεστών και διαµορφωτών της παγκόσµιας πολιτικής.
Γεώργιος Εµ.Δηµητράκης
Υποσηµείωση: Ο αρθρογράφος διαµένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονοµικές Επιστήµες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονοµιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Οµοσπονδιακής Βουλής της Γερµανίας.
