Είναι γνωστόν σε όλους ότι η Ιστορία είναι η μνήμη και ο καθρέπτης της ανθρωπότητας, ότι η σωστή γνώση και ο σεβασμός αυτής προστατεύει τα έθνη από τις συγχύσεις και τις δυνάμεις του σκότους και της καταστροφής. Η Πατρίδα μας ήταν ανέκαθεν μια φτωχή χώρα, με έναν λαό όμως αξιοπρεπή, υπερήφανο και τίμιο, ο οποίος εμπλούτισε την ανθρωπότητα με την δύναμη του πνεύματος και του φωτός.
Ο πιο φιλοσοφημένος άνθρωπος είναι ο απλός, ο προσγειωμένος. Η γνώση είναι μόνον ένα εργαλείο και τίποτε περισσότερο. Διότι όταν το εργαλείο αυτό χρησιμοποιείται για ιδιοτελείς και μόνον σκοπούς και ενάντια προς την φύση του ανθρώπου και την κοινωνία, τότε γίνεται άκρως επικίνδυνο. Η Ιστορία είναι σημαντική, διότι καταγράφει την πορεία ενός Έθνους. Ο απλός όμως άνθρωπος την βιώνει μέσα από τις παραδόσεις του, ο οποίος πιστεύει και είναι υπερήφανος για αυτές Εμείς οι Έλληνες ήμαστε υπερήφανοι για την Ιστορία μας. Εν μέσω της μεγάλης κρίσης που διέρχεται ο λαός μας αντιλαμβανόμαστε και σήμερα ακόμη τις μεγάλες θυσίες και ανείπωτες στερήσεις που καταβάλουμε και υφιστάμεθα για να αντιμετωπίσουμε το μεγάλο αδιέξοδο που μας έχουν οδηγήσει κατά τις τελευταίες 4 δεκαετίες οι εσφαλμένες πολιτικές των ηγεσιών του πολιτικού συστήματος εξουσίας. Χωρίς βέβαια να αποποιούμαστε ως λαός και τις δικές μας ευθύνες για τις εσφαλμένες επιλογές που κάναμε, να αναδεικνύουμε κάθε τόσο πολιτικές ηγεσίες και πολιτικά κόμματα ανάξια της Ιστορίας και της αξιοπρέπειας του λαού μας, αυτού του Έθνους μας.
Είναι όμως ασυγχώρητο, ότι ενώ ο λαός μας υφίσταται όλες αυτές τις τεράστιες θυσίες, μέχρις βαθμού έσχατης εξαθλίωσης και ταπείνωσης, όχι μόνον ουδείς από όλους εκείνους του πολιτικού συστήματος εξουσίας ζήτησε μέχρις σήμερα έστω ένα συγγνώμη από τον Ελληνικό Λαό, ως εκδήλωση μετάνοιας, αλλά τουναντίον συνεχίζουν να εξαπατούνε όλους μας με ψεύτικες υποσχέσεις για έξοδο από την κρίση, από τα μνημόνια και την πολυπόθητο ανάπτυξη. Μα οι κύριοι αυτοί με τις πολλές περγαμηνές μεγάλων και διεθνών Πανεπιστημίων του Harvard του Cambridge, του Stanford κ.λ.π. με τις κληρονομικές ταυτότητες εξουσίας δεν γνωρίζουν ούτε τα απλά διδάγματα της Ιστορίας και την εξέλιξη του ανθρωπίνου γένους;
Ότι με την ανακάλυψη της καλλιέργειας του σίτου εις την Μεσοποταμία κατά την 7η χιλιετηρίδα π.Χ. έχουμε την μεταμόρφωση του ανθρώπου από πλανόδιο, περιπλανώμενο συλλέκτη αγαθών διατροφής για την επιβίωση του, για πρώτη τώρα φορά σε παραγωγό της τροφής του. Με την καλλιέργεια σιτηρών και διαφόρων άλλων αγροτικών τώρα προϊόντων μέσω τώρα της εργασίας και δραστηριότητας. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί την μεγαλύτερη επανάσταση εις την ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Η πρωτογενής παραγωγή με όλα τα άλλα παράγωγα αυτής οδήγησαν εις την ανάπτυξη των πρώτων κοινωνιών, ως επακόλουθο αυτής την έμπνευση και δημιουργία του ανθρωπίνου πνεύματος και των πρώτων πολιτισμών.
Η πρωτογενής παραγωγή κατέστη έκτοτε ο ακρογωνιαίος λίθος της οικονομίας και της ύπαρξης ενός λαού π.χ. κρατικής οντότητας. Διότι όχι μόνον προστατεύει έναν λαό από εξαρτήσεις και υποτέλειες, αλλά παράλληλα προάγει την γνώση και την εφευρετικότητα για την τυποποίηση όλων των προϊόντων που προέρχονται από την πρωτογενή παράγωγή, και ως επακόλουθο αυτής εις την ραγδαία και γενική ανάπτυξη της οικονομίας με το πολλαπλασιαστικό όφελός της.
Ο λαός μας έως το 1981, έτος ένταξης εις την Ε.Ο.Κ. π.χ. Ευρωπαϊκή Ένωση, είχε μία πρωτογενή παραγωγή, η οποία εξασφάλιζε την αυτάρκεια και αξιοπρέπεια σε κάθε ελληνική οικογένεια. Μία αυτάρκεια και εγκράτεια με την οποία οι Έλληνες αντιμετώπιζαν όλες τις κρίσεις που αντιμετώπιζε η Πατρίδα μας, χωρίς εθνική ταπείνωση και απώλεια της αξιοπρέπειάς τους. Αυτή η πρωτογενή παραγωγή και η αυτάρκεια των Ελλήνων αρκούσε ταυτόχρονα και για την εξυπηρέτηση και αποπληρωμή όλων εκείνων των δανείων που αναγκαζόταν να συνάπτει η Πατρίδα μας μόνον τους εθνικούς και απελευθερωτικούς αγώνες.
Όμως μετά το 1981 η εσφαλμένη πολιτική του πολιτικού συστήματος εξουσίας είχε ως μοιραία συνέπεια την κατά μέγιστο βαθμό καταστροφή της πρωτογενούς παραγωγής της χώρας μας. Δηλαδή αυτού του βασικού πυλώνα της οικονομίας μας, ο οποίος προστάτευε τον λαό μας από την πτώχεια και την εξαθλίωση. Με τον αποπροσανατολισμό τώρα και επικέντρωση του ενδιαφέροντος των συντελεστών αυτής σε έριδες ευδαιμονισμού, εφησυχασμού και διαφόρων μπλόκων και καταλήψεων. Μία μοιραία πολιτική που αποσκοπούσε μόνον εις την αύξηση των κοινοτικών επιδοτήσεων και ευεργετημάτων, αλλά και εις τον ασυγχώρητο υπέρμετρο δανεισμό, όχι βέβαια για την ανάπτυξη της πρωτογενούς παραγωγής και ευρείας τυποποίησης αυτής, αλλά και της ελληνικής οικονομίας εις το σύνολό της, αλλά δυστυχώς για αγορά τώρα καταναλωτικών βιομηχανικών αλλά και αγροτικών προϊόντων άλλων προηγμένων χωρών. Οι οποίες παρακολουθούσαν εκ του σύνεγγυς και σιωπηλώς την μοιραία πορεία του πολιτικού συστήματος εξουσίας, η οποία αναπόφευκτα οδηγούσε την Ελλάδα εις την χρεοκοπία και τον λαό της σε έσχατη ένδεια και ταπείνωση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της σημασίας της πρωτογενής παραγωγής είναι η ανεπανόρθωτη εξαθλίωση των χωρών του 3ου Κόσμου η οποία οφείλεται εις την καταστροφή αυτής από τους αποικιοκράτες του Δυτικού Κόσμου.
Ένα πολιτικό σύστημα εξουσίας υποβοηθούμενο από την διάβρωση της Αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών, όλων των Θεσμικών Οργάνων, αλλά και από τα γνωστά δεκανίκια των ανεύθυνων, απληροφόρητων και αμαθών σε θέματα εθνικής πολιτικής και οικονομίας μεγάλα ΜΜΕ. Τα οποία όχι μόνον συνέβαλλαν με τη αμάθειά των εις την διάλυση και την κατάρρευση της Δημοκρατίας εις την χώρα μας, αλλά με την προπαγάνδα τους και εις την εγκληματική παραπληροφόρηση και πτώχευση του λαού μας, και την χρεοκοπία της Πατρίδας μας.
Για τον λόγο αυτόν, παρά τις απατηλές και ψευδείς υποσχέσεις των αρμοδίων, ουδεμία έξοδος από την κρίση, τα μνημόνια, αλλά και ουδεμία ανάπτυξη με παράλληλες επενδύσεις προερχόμενες από το εξωτερικό είναι εφικτή, εάν ο λαός μας δεν εξασφαλίσει την αυτάρκειά του, με την δραστηριοποίηση, αναγέννηση, την δραστική και εντυπωσιακή αύξηση της πρωτογενής παραγωγής.
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.
