Ο Τριαντάφυλλος Βαΐτσης ξεναγεί το «Ε» στον μοναδικό για την χώρα μας αυτό χώρο και μας εξηγεί πώς κατάφερε να παντρέψει την Τέχνη των Σκουπιδιών με αυτή της Σκιάς, ποια είναι η κύρια πηγή έμπνευσής του και πόσο εφικτό είναι να εξασφαλίζει κανείς τα προς το ζην από την ενασχόληση του με την Τέχνη
Οι σκιές άλλοτε τρομάζουν και άλλοτε εντυπωσιάζουν. Άλλοτε δημιουργούνται τυχαία και άλλοτε αποτελούν ένα μοναδικό είδος τέχνης. Μια τέχνη που αν και στηρίζεται στο σκοτάδι ανοίγει με τον πιο άμεσο τρόπο τους πνευματικούς ορίζοντες όσων την γνωρίζουν μαθαίνοντας τους ταυτόχρονα να κοιτούν πέρα από αυτό που φαίνεται μπροστά τους.
Το σπίτι αυτής της τέχνης στην Ελλάδα βρίσκεται στα στενά της Παλιάς Πόλης της Ξάνθης και παίρνει «σάρκα και οστά» χάρη στον καλλιτέχνη κ. Τριαντάφυλλο Δ. Βαΐτση, ο οποίος με τον δικό του μοναδικό τρόπο δίνει αξία σε υλικά που προοριζόταν για πέταμα καθιστώντας τα από την μια στιγμή στην άλλη σε υπέροχα έργα τέχνης.
Το «Ε» επισκέφτηκε τον μοναδικό για την χώρα μας αυτό χώρο και συνάντησε τον κ. Βαΐτση, ο οποίος συνομίλησε μαζί μας και μας χάρισε μια μοναδική ξενάγηση στα δωμάτια του εκθεσιακού του χώρου.
«Ε»: Ποιο είδος τέχνης εκπροσωπούν τα έργα σας που φιλοξενούνται στο Σπίτι της Σκιάς;
Τ.Β.: Αυτά τα έργα που έχω εδώ στο Σπίτι της Σκιάς είναι ένας συνδυασμός Τέχνης από Σκουπίδια και Τέχνη της Σκιάς. Με άλλα λόγια παίρνω σκουπίδια και τα στήνω με τέτοιο τρόπο μπροστά σε ένα φως εμποδίζοντας το να περάσει από κάποια σημεία και επιτρέποντας το από άλλα. Δημιουργούνται έτσι κάποιες μορφές μέσα από τις οποίες περνάω μηνύματα.
«Ε»: Τι είναι αυτό που σας οδήγησε να ασχοληθείτε με αυτό το είδος τέχνης;
Τ.Β.: Από παιδί ασχολούμουν με διάφορες μορφές τέχνης. Κάποια στιγμή ανακάλυψα την trash art. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο να δω τι κάνουν οι άλλοι πάνω σε αυτό το είδος τέχνης ανακάλυψα την Τέχνη της Σκιάς. Ενθουσιασμένος με αυτό που έβλεπα αποφάσισα αν ασχοληθώ και εγώ με αυτό το είδος και άρχισα να πληροφορούμε σχετικά με το θέμα. Έψαχνα να βρω να κάνω κάτι που δεν έχουν κάνει οι άλλοι. Ότι ιδέα είχα είχε ήδη γίνει από κάποιον άλλον και έτσι σκέφτηκα να βγάλω δύο σκιές από τα γλυπτά που έκανα, οι οποίες θα έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους. Μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερα να βγάλω μια καθαρή σκιά άρχισα την κανονική κατασκευή.
«Ε»: Ποια είναι για εσάς η κυριότερη πηγή έμπνευσης σας;
Τ.Β.: Η έμπνευση είναι μια μεγάλη κουβέντα. Είναι όλη μας η ζωή. Ο,τι έχει ζήσει ο καθένας κάποια στιγμή βγαίνει από μόνο του. Σίγουρα υπάρχουν μέρη και συνθήκες που μας εμπνέουν. Για παράδειγμα εγώ εμπνέομαι από την Παλιά Πόλη, αλλά και από το χωριό μου που βρίσκεται κοντά στον Όλυμπο.
«Ε»: Υπάρχει και μια ενότητα με πρόσωπα. Πως αποφασίσατε να προχωρήσετε σε κάτι τέτοιο;
Τ.Β.: Η ενότητα των προσώπων ξεκίνησε από τον Δημόκριτο. Σε μια έκθεση στο αρχαιολογικό Μουσείο των Αβδήρων ήθελα να κάνω κάτι ιδιαίτερο για τα Άβδηρα. Έτσι σκέφτηκα να κάνω τον Δημόκριτο. Δεν ήμουνα σίγουρος αν θα τα καταφέρω, οπότε δεν το είχα πει σε κανέναν. Τον έκανα και τον παρουσίασα την ώρα που έγινε η επίσημη έναρξη. Η αποδοχή του έργου από τον κόσμο με έκανε να το σκεφτώ και λίγο παραπάνω με αποτέλεσμα να κάνω μια ενότητα προσώπων από διάφορους τομείς.
«Ε»: Μπορεί κανείς να εξασφαλίσει τα προς το ζην με μοναδική πηγή εσόδων την ενασχόληση με την τέχνη στις εποχές στις οποίες ζούμε;
Τ.Β.: Είναι πολύ δύσκολο να μπορεί κανείς να επιβιώσει από την τέχνη και μάλλον στην Ελλάδα ακατόρθωτο. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι η κρίση εμένα προσωπικά με βοήθησε. Με βοήθησε να σκεφτώ και μέσα από τις σκέψεις μου γεννήθηκαν τα έργα μου.
«Ε»: Τι θα λέγατε στα νέα παιδιά με καλλιτεχνικές ανησυχίες. Να ασχοληθούν με αυτό που αγαπούν ή θα τους αποτρέπατε;
Τ.Β.: Τους προτείνω να κάνουν αυτό που λέει η καρδιά τους. Πιστεύω πως αν αφιερωθείς σε κάτι δεν θα βγεις χαμένος. Τώρα όσον αφορά την επιβίωση, ειδικά για τα νέα παιδιά είναι πιο εύκολο. Νομίζω ότι θα βρουν τον τρόπο τους.
Γεωργία Ταραξοπούλου
