Σε κατανυκτική ατμόσφαιρα υπό το φως των κεριών και μόνο τελέστηκε για άλλη μία χρονιά η λειτουργία της Ανάστασης
Με θέρμη, ευλάβεια και ένα μοναδικό τρόπο ανθρώπινης προσέγγισης γιόρτασαν οι παρευρισκόμενοι.
Κάποιοι λένε ότι η Λειτουργία της Ανάστασης στην πετρόχτιστη εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα, στο Παλιό Κρωμνικό, το εγκαταλελειμμένο χωριό πλάι στο δρόμο που οδηγεί από τη Γαλάνη στη Σταυρούπολη, στα 501 μέτρα, είναι καλύτερα να μη διαδοθεί, προκειμένου να μη χαθεί η μοναδική εμπειρία που δημιουργεί η κατανυκτική ατμόσφαιρα της Ανάστασης υπό το φως των κεριών και μόνο, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, με τους παρευρισκόμενους πιστούς περιτριγυρισμένους μόνο από τη φύση και τις γιορτινές ψαλμωδίες. Όμως είναι βέβαιο ότι ο καθένας που συμμετέχει, είτε βρίσκεται για πρώτη φορά εκεί, είτε όχι, παρασύρεται και απολαμβάνει τη λιτότητα στο περιβάλλον της τελετής και την ίδια τη λειτουργία.
Για άλλη μια χρονιά φέτος τελέστηκε παρουσία πιστών η αναστάσιμη Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του εφημέριου της Γαλάνης και του παπα-Φάνη, ο οποίος είχε αναλάβει το τελετουργικό και τα προηγούμενα χρόνια.
Για την εμπειρία της Ανάστασης στο Κρωμνικό, ο Θανάσης Μουσόπουλος που τα τελευταία χρόνια γράφει για το μοναδικό περιβάλλον και το κλίμα θέρμης που δημιουργείται, ανέφερε πέρυσι ότι: «είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να μιλήσουμε για κάτι που επαναλαμβάνεται, είναι όμως κάθε χρόνο κάτι διαφορετικό. Το σκηνικό, οι πρωταγωνιστές και το περιεχόμενο είναι ίδια – και όμως κάθε χρόνο διαφέρουν», ενώ το 2011 σχολίαζε: «ζούμε σε μια εποχή έκπτωσης – η εμφανέστερη κρίση είναι η λεγόμενη ‘οικονομική’. Ίσως είναι η καλύτερη ευκαιρία για να ξαναδούμε τον εαυτό μας βαθύτερα και το διπλανό μας θερμότερα. Και στις δύο περιπτώσεις, προϋπόθεση η ειλικρίνεια. Η Λαμπρή είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για Ουσιαστική Ανάσταση. Δε γίνεται να γιορτάζουμε την Ανάσταση μέσα στη μιζέρια και μέσα στη χλιδή». Στη συνέχεια αναφέρθηκε σε πασχαλινές περιγραφές του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και του Κώστα Βάρναλη και κατέληγε :
«Τα πενήντα άτομα μέσα στο μικρό ναό του άη Παντελεήμονα, θεράπευσαν ό,τι στραβό κουβαλούσαμε από τον πολιτισμό και την πολιτεία. Εννοείται, χωρίς ηλεκτρικό. Το φως του ναού ήταν τόσων κηρίων όσα ήταν τα κεριά κι οι λαμπάδες των προσκυνητών.
Κι όσοι μετάλαβαν, είχαν γύρω τους φως αληθείας.
– Δεύτε λάβετε φως, εκ του ανεσπέρου φωτός.
– Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας …
Τα αβγά που τσουγκρίσαμε δεν έκρυβαν τίποτε από τον ανταγωνισμό που μας χαντάκωσε. Το κρασί και το τσουρέκι που γευτήκαμε ήταν όλο ειλικρίνεια και αλήθεια».
Σε άλλο σημείο έλεγε: «Η ελληνική φύση συμμέτοχος στο μυστήριο της Ανάστασης, της Αναγέννησης, της Αναζωογόνησης» και πρόσθετε: «και η θρακική φύση και Άνοιξη, παρούσα και τα πάντα πληρούσα. Βλέπαμε από ψηλά τους μαιανδρισμούς του Νέστου, και μαζί με του αγέρα το φύσημα ακούγαμε τις ατόφιες ψαλμωδίες του παπα-Φάνη και των δύο ψαλτάδων του λαού, αλλά στο βάθος κάτω ακουγόταν και το Νέστου το πέρασμα. Από το χτες στο σήμερα και στο αύριο, από το βουνό στη θάλασσα πέρα».
Και φέτος, ο παπα – Φάνης ογδόντα έξι χρονώ να ιερουργεί, ο λίγο νεότερός τοΥ παπα – Βασίλης να ψέλνει μαζί με τον Κώστα και το Γιώργο και οι πιστοί περισσότεροι από τις προηγούμενες χρονιές –«φταις εσύ», μου είπαν, «που μας διαφήμισες με τα γραπτά σου. Τι σκέφτηκα αυτή τη χρονιά, καθώς συμμετείχα στη λαμπριάτικη έκσταση;
Το έλεγα από μικρός, ο Χριστιανισμός είναι βιωματικός – όχι νοησιαρχικός. Ο Χριστιανισμός, ο Χριστός δηλαδή, είναι Λόγος και Φως. Οι – ισμοί είναι δυτικά δημιουργήματα, συστήματα – τουτέστιν δόγματα και ‘κορσέδες’ της ψυχής και του πνεύματος. Στην εκκλησία, στην ενορία, στην κοινότητα, είμαστε με τα μικρά ονόματα – δεν έχουμε επώνυμα και εξουσία / κράτος / δύναμη / βία. Γι’ αυτό στην εκκλησία βρίσκουμε την ψυχική ηρεμία που χρειαζόμαστε».
