Δάσος – Δασοπονία – Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας

 

Η Δασοπονία, καθώς και η Παγκόσμια Μέρα Δασοπονίας έχουν ως υπόβαθρο το δάσος, το οποίο, σημειωτέο, χρησιμοποιήθηκε εξ αρχής, αποκλειστικά και μόνο για την διαβίωση του (αγρι) ανθρώπου (στέγη- τροφή). Τελείως όμως αδιατάραχτα.

Επακολούθησαν χιλιετίες με απολείψεις, τώρα, δασικών προϊόντων (ξύλου, πρωτίστως, για στέγαση – καράβια – θέρμανση) καθώς και γης ( με κάψιμο δασών) για βοσκές και καλλιέργειες. Άναρχα όμως και τελείως ανεξέλεγκτα με επακόλουθο την προϊούσα καταστροφή των δασών. Για την αναχαίτιση της καταστροφής, πρόβαλε, συν τω χρόνω, η ανάγκη προστασίας των δασών με λήψη μέτρων, καθιέρωση περιορισμών, εφαρμογή κάποιας επί τέλους έστω και υποτυπώδους, κατά τα πρώτα εκείνα βήματα, διαχείρισης των δασών.

(Δυστυχώς και ατυχώς η σωστή τούτη έννοια “διαχείριση δασών” μετεξελίχθηκε μετέπειτα σε “εκμετάλλευση δασών” έννοια τελείως απαράδεκτη ως προς την αποστολή των δασικών οικοσυστημάτων.)

Εν πάση περιπτώσει, παράλληλα με την έννοια, “Προστασία Δασών”, γεννιόταν και γεννήθηκε η “ΔΑΣΟΠΟΝΙΑ” που, σήμερα, είναι, ως επιστήμη, μια πολύμορφη ανθρώπινη δραστηριότητα η οποία αποβλέπει στην αειφορική συντήρηση και αξιοποίηση των ωφέλιμων παροχών του δάσους και έχει σαν αντικείμενό της το κατ’ εξοχή φυσικό περιβάλλον. Το περιβάλλον δηλ. που είναι ο κύριος ρυθμιστής της ζωής. Η ανθρώπινη βουλιμία για την απόληψη δασικών αγαθών (και γαιών) δεν αναχαιτίστηκε παρά τις προσπάθειες της ΔΑΣΟΠΟΝΙΑΣ. Οι κίνδυνοι για την τύχη των δασών δεν εξέλιπαν. Παγκοσμίως. Χρειάζονταν πέραν της ΔΑΣΟΠΟΝΙΑΣ και κάτι ακόμη. Η ευαισθητοποίηση των λαών για την αγάπη και προστασία των δασών. Αυτή την ευαισθητοποίηση καλείται, από το 1973 όταν πρωτοκαθιερώθηκε από τον Ο.Η.Ε., να υπηρετήσει η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΔΑΣΟΠΟΝΙΑΣ (Π.Μ.Δ.) που συμβολικά ορίσθηκε να γιορτάζεται στο βόρειο ημισφαίριο την πρώτη μέρα της Άνοιξης ήτοι στις 21 Μαρτίου κάθε χρόνου.

Έγραφα περί αυτού το 2009 με άρθρο μου (Εμπρός 23-3-2009) ότι επί 36 χρόνια ΑΝΟΙΞΗ ΔΕΝ ΗΡΘΕ. Τουτέστιν ότι ούτε η Π.Μ.Δ. δεν κατέστη ικανή ν’ αναχαιτίσει την προϊούσα καταστροφή των δασών. Εκχερσώσεις, πυρκαγιές, οικοπεδοποιήσεις, καταπατήσεις, λαθροϋλοτομίες, υπερβάλλουσες απολείψεις, δυσμενείς καιρικές συνθήκες (ξεχάσαμε την όξινη βροχή) κ.λ.π. κ.λ.π. γιγαντώθηκαν σε αντίθεση με το ζητούμενο, που ήταν και είναι ποιο; Το δάσος να γίνει σύντροφος του κάθε πολίτη. Να γίνει προστάτης εδαφών, πάροχος οξυγόνου, παραγωγός νερού, θεματοφύλακας βιοποικιλότητας, ρυθμιστής ευνοϊκών κλιματικών συνθηκών, καταναλωτής του φονικού CO2, πεδίο αναψυχής.

Ο άνθρωπος (κύρια ο πολιτισμένος – τρομάρα του) δεν σεβάστηκε και δεν σέβεται στον βαθμό που απαιτείται το δάσος όπως δεν σεβάστηκε και αυτή την ίδια την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΔΑΣΟΠΟΝΙΑΣ καθιερώνοντας πολύ αργότερα την ίδια ημερομηνία (21 Μαρτίου) και ως ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ, με συνέπεια, εδώ και κάτι χρόνια, να περιέλθει η πρώτη, τρόπον τινά, σε αδράνεια, αφού την μέρα τούτη προβάλλεται πλέον ως πρωτεύουσα εκδήλωση η ποίηση η αξία βέβαια και προσφορά της οποίας είναι δεδομένη.

Αλλά, να, δεν θα μπορούσε να ορισθεί κάποια άλλη ημερομηνία για την ποίηση;

Ας είναι. Το Δάσος πάντως, κάτι, πάντα, θα μας προσφέρει, για την διατήρησή μας στην ζωή.