Και διηγώντας τες να …κλαις τις περιπέτειες του Εργοστασίου Ζάχαρης
Ερωτήματα προς τους τοπικούς βουλευτές. Πλήρης συμπαράσταση στους εναπομείναντες εργαζομένους που μετακόμισαν στο Πλατύ και τις Σέρρες
Με επιστολή της προς τους τοπικούς βουλευτές η Ομοσπονδία Επαγγελματοβιοτεχνών Ξάνθης αναφέρεται στο θέμα της υποβάθμισης της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης, εκδηλώνει τη συμπαράστασή της στους εναπομείναντες εργαζομένους της που μετακόμισαν σε Πλατύ και Σέρρες , καταλογίζει ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση της ΕΒΖ και την κατάρρευση των σεναρίων για την επένδυση της βιοαιθανόλης.
Στην επιστολή της η ΟΕΒΕ Ξάνθης αναφέρει: «ως Ομοσπονδία ΜμΕ, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι οι επιλογές στον τομέα της παραγωγής ζάχαρης είχαν και εξακολουθούν να έχουν συνέπειες που, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, δεν προβλημάτισαν ιδιαίτερα τις κυβερνήσεις από το 2006 μέχρι σήμερα, αρμόδιες για τη χάραξη και υλοποίηση της Ευρωπαϊκής Μεταρρύθμισης στην Αγορά Ζάχαρης όπως αυτή εκτελέστηκε στη χώρα μας. Βρίσκουμε πολύ μεγαλύτερη ευαισθησία και προβληματισμό για τις οικονομικές όσο και τις κοινωνικές συνέπειες που υφίστανται οι τοπικές κοινωνίες εξαιτίας τού κλεισίματος εργοστασίων ανά την Ευρώπη, στην (από το 2010) Ειδική Έκθεση του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου με θέμα «η μεταρρύθμιση στην αγορά ζάχαρης πέτυχε τους βασικούς της στόχους;», παρά στη διαχείριση των προβλημάτων αυτών από τους εθνικούς μας ηγέτες. Άλλωστε η φράση «ευθύνη των εθνικών κρατών» εμφανίζεται πολλάκις στην εν λόγω Έκθεση τόσο από την πλευρά του Ελεγκτικού Συνεδρίου όσο και από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που απαντά στις συστάσεις του πρώτου.
«Η μεταρρύθμιση είχε ως αποτέλεσμα να κλείσουν περίπου 80 εργοστάσια ζάχαρης (στην ΕΕ)».
Με το σκεπτικό αυτό η ΟΕΒΕ ρωτά: «με ποιου ευθύνη αφέθηκε να επιλεγεί από την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης ως λύση η ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ, για να σας το θυμίσουμε, αποποίηση ποσόστωσης ζάχαρης της τάξεως του 50,01%, όταν η «Εκτίμηση Επιπτώσεων» της ΕΕ για τη Μεταρρύθμιση προέβλεπε ότι θα χάνονταν από τις θιγόμενες περιοχές των κρατών τουλάχιστον 4.500 γεωργικές θέσεις εργασίας, 24.500 βιομηχανικές και 49.000 έμμεσες θέσεις εργασίας; Ποιο φωτεινό πνεύμα εκτίμησε ότι οι περιοχές Ξάνθης και Λάρισας δεν θα υφίσταντο τις συνέπειες της ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗΣ επιλογής που έκανε η Διοίκηση της ΕΒΖ; Ποιοι «αρμόδιοι» στο αρμόδιο Υπουργείο ενέκριναν αυθημερόν ως «πλήρη» για ένταξη στο ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Αναδιάρθρωσης, την αίτηση που η ΕΒΖ κατέθεσε στις 29.12.2006 μαζί με τις 228 σελίδες τεχνοοικονομικής μελέτης βιωσιμότητας που περιείχε τη μετατροπή των εργοστασίων Ξάνθης και Λάρισας σε μονάδες βιοαιθανόλης; Ποιοι αρμόδιοι, αφού την ενέκριναν ως «επιλέξιμη» στις 09.02.2007, έκαναν αποδεκτή δυόμιση χρόνια μετά τη νέα αίτηση της εταιρείας για τροποποίηση του Σχεδίου Αναδιάρθρωσης με εγκατάλειψη του επενδυτικού σκέλους της βιοαιθανόλης και πλήρη αποσύνδεση της υλοποίησής του από τους όρους χρηματοδότησης της εταιρείας για την αποποίηση της ποσόστωσης ζάχαρης; Και όχι μόνο συναίνεσαν σε μια τέτοια αίτηση αλλά την παρουσίασαν κιόλας ενώπιον των Κοινοτικών Υπηρεσιών στις Βρυξέλλες το Μάϊο του 2011 αποδεχόμενοι ως εναλλακτική (!) της επένδυσης, την πλήρη αποξήλωση των μηχανολογικών εγκαταστάσεων στις δύο πόλεις; Ποιοι «αρμόδιοι» παρακολουθούσαν από το 2007 έως το 2009 και μέχρι το 2011, την πορεία του «επενδυτικού σχεδίου» της εταιρείας, επιτρέποντας τη να ζημιώσει με τις επιλογές της τις τοπικές κοινότητες και τις οικονομίες τους; Ποιοι, τέλος, αρμόδιοι δεν μερίμνησαν για «το αύριο» των θιγόμενων περιοχών κατά την έννοια της Ειδικής Έκθεσης του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου, όταν οι προβλεπόμενες δαπάνες του Ταμείου Αναδιάρθρωσης για τη χώρα μας ήταν 156 εκ.ευρώ εκ των οποίων τα 26 εκ.ευρώ αφορούσαν στην Ενίσχυση Διαφοροποίησης;». Κατ τέλος, σημειώνει: «ο «διωγμός» των τελευταίων εργαζομένων της ΕΒΖ, μονίμων κατοίκων της περιοχής, με πρόσχημα τη μετάθεσή τους σε Ημαθία και Σέρρες, δε μπορεί παρά να μας βρίσκει αντίθετους γιατί, ως αναγκαστική εσωτερική μετανάστευση των οικογενειών τους, σηματοδοτεί ανεξίτηλα, στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, τη γκρίζα εικόνα «αποξήλωσης» που υφίσταται συστηματικά τα τελευταία χρόνια η τοπική μας οικονομία. Οι ευθύνες πολιτικών και Αρχών είναι ευθέως ανάλογες με τη ζημία που έχουν προκαλέσει στην κοινωνία μας οι ενέργειες ή η αδράνειά τους».
