Για όσους πιθανόν ξεχάστηκαν
Η αιφνιδιαστική και ακραία εξέλιξη των πραγμάτων όσον αφορά τη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, φέρνει στο φως την πραγματική διάσταση της τοποθέτησης του κάθε κόμματος στο πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα. Είναι μια καλή ευκαιρία για όλους αλλά κυρίως για τους ανθρώπους που επιθυμούν την ενίσχυση και εμπέδωση μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας, να αναλογιστούν ποιες πολιτικές δυνάμεις θέλουν και μπορούν πραγματικά να υπηρετήσουν αυτόν το σκοπό, αλλά επίσης είναι μια καλή ευκαιρία να «θυμηθούμε» το πραγματικό και ιστορικά καταγεγραμμένο πρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας, αυτό του οποίου αποτελούμε το ουσιαστικό ανάχωμα, προς όφελος του ελληνικού λαού και των μεσαίων και φτωχότερων στρωμάτων του. Αυτό το πρόσωπο, σε μια ακραία και ανώριμη – ιδιαίτερα συμβολική όμως – επίδειξη υποτιθέμενης πυγμής, δεν διστάζει να θέσει σε κίνδυνο τις ιστορικά μεγαλειώδεις θυσίες του λαού μας για την επιδίωξη σκοπών απείρως υποδεέστερων σε σχέση με το συνολικό διακύβευμα.
Όχι, η αναδιάρθρωση και αναμόρφωση της Δημόσιας Διοίκησης δεν θα γίνει με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου χωρίς να συντρέχει το στοιχείο της εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης και χωρίς τη συμφωνία όλων των κομμάτων της συγκυβέρνησης. Θα γίνει με συζήτηση, προσπάθεια εξεύρεσης της καλύτερης λύσης και διάλογο, στα πλαίσια της δημοκρατικής νομιμοποίησής μας από τον ελληνικό λαό. Αλλάζουμε τη χώρα μας για πάντα και η αλλαγή αυτή είναι απόφαση του ελληνικού λαού έτσι όπως εκφράζεται δια των εκπροσώπων του. Ο ελληνικός λαός αποφάσισε την ευρεία συναίνεση. Δεν έδωσε την απόλυτη εξουσία σε κανέναν. Και θα ήταν τραγικό λάθος να προσπαθήσει κανείς να σφετερισθεί αυτήν την εξουσία.
Από την άλλη μεριά, ο ΣΥΡΙΖΑ και η λοιπή αντιπολίτευση, σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού και τροφοδοτούμενοι από την άστοχη επιλογή της Νέας Δημοκρατίας, αντί να αρθρώσουν έναν ψύχραιμο λόγο ο οποίος θα συνέβαλλε πραγματικά στο άνοιγμα της ΕΡΤ και στην ομαλή διευθέτηση του ζητήματος, αναλώνονται για ακόμη μία φορά σε προσπάθειες καπηλείας του προβλήματος. Τι έκαναν; Ζήτησαν εκλογές. Αμφισβήτησαν τη δεδηλωμένη. Μίλησαν ακόμα μία φορά για κοινοβουλευτικές δικτατορίες και πραξικοπήματα, υποβαθμίζοντας τους θεσμούς και ρίχνοντας νερό στο μύλο των νοσταλγών της κατάλυσης της Δημοκρατίας. Από την άλλη, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν δίστασε να καλέσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να «ανοίξει δρόμους». Πώς; Υπερβαίνοντας το Σύνταγμα. Αυτοί που κόπτονται για τη συνταγματική νομιμότητα καλούν τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παραβεί το Σύνταγμα.
Ας σκεφτεί λοιπόν κανείς ποιος κρατά σήμερα την πιο υπεύθυνη και σωστή στάση και ποιος καταφεύγει σε κουτσαβακισμούς. Ποιος είναι σε θέση να γεφυρώσει με τον καλύτερο τρόπο την ανάγκη αλλαγής και σωτηρίας της χώρας με την ανάγκη προστασίας των οικονομικά μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων του λαού. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τη διάσωση και ανασύσταση σε στέρεες βάσεις του Κοινωνικού Κράτους. Το μέλλον απαιτεί ψύχραιμες και κρίσιμες αποφάσεις. Από όλους μας.
