Επιστολή συμπολίτη για την αδιαφορία των οδηγών και την… ελαστικότητα των αρχών
Τα παράνομα παρκαρίσματα, σε κάθε παράνομο ή απίθανο μέρος αποδεικνύουν πόσο τελικά αδιαφορούμε για τους γύρω μας
Μια επιστολή με κύριο θέμα τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε παράνομα και τα πιο απίθανα μέρη απέστειλε αναγνώστης στην εφημερίδα μας, μιλώντας με πικρία για την αδιαφορία των οδηγών στην πόλη, τη μη τήρηση των νόμων, αλλά και την αναποτελεσματικότητα των αρχών που αδυνατούν να συνετίσουν τους πολίτες, θίγοντας έτσι την ασφαλή, αλλά και με λιγότερη ταλαιπωρία, κυκλοφορία των πολιτών στην πόλη. Ο αναγνώστης αναφέρεται σε συμπεριφορές που αποδεικνύουν πόσο αδιαφορούμε για τους υπόλοιπους και καταλήγει ότι με αυτή τη νοοτροπία ουσιαστικά αποδεικνύεται ότι «δεν αγαπάμε και τόσο πολύ την πόλη μας».
Η επιστολή
Καλημέρα σας,
Κάπου διάβασα στην εφημερίδα σας ότι σκοπεύετε να κάνετε αφιέρωμα για τα εμπόδια στη μετακίνηση των πεζών στην πόλη μας . Το όλο θέμα ασφαλώς και άπτεται των αξιών που έχουμε ως πολίτες και τη σημασία που δίνουμε στα προβλήματα του διπλανού μας.
Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι να παρκάρουμε πάνω σε πεζοδρόμια. Και άντε, σε εκείνες τις περιπτώσεις που τα πεζοδρόμια είναι φαρδιά και χωρούν να περάσουν οι πεζοί, πάει καλά. Μια μικρή βόλτα στη πόλη, σε κάθε δρόμο της, μπορεί να δει κανείς εκατοντάδες αυτοκίνητα να καλύπτουν κάθε εκατοστό πεζοδρομίου. Η συνηθέστερη απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει χώρος για πάρκινγκ. Ασφαλώς και ισχύει αυτό, εφόσον θέλω να παρκάρω ακριβώς κάτω από το σπίτι μου και όχι 100-200 μέτρα πιο μακριά. Είναι νομίζω η νοοτροπία μας, να μεταθέτουμε τα προβλήματά μας στις πλάτες άλλων. Επειδή δεν υπάρχει χώρος για στάθμευση, ας κατέβουν οι πεζοί στο δρόμο, βάζοντας σε κίνδυνο εκείνοι τη σωματική τους ακεραιότητα (μητέρες με καρότσια, παιδιά, ηλικιωμένοι κλπ). Η αναισθησία μας και η ισχυρή πεποίθηση ότι αυτό που κάνουμε είναι δικαίωμά μας, φαίνεται ξεκάθαρα από όσους, δεν είναι λίγοι, βάζουν πινακίδες «απαγορεύεται η στάθμευση» σε σημεία όπου εμφανώς είναι πεζοδρόμια και όχι ιδιωτικός χώρος!
Βέβαια, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι: τί ακριβώς μέτρα παίρνουν οι Αρχές, Δήμος και Αστυνομία, όταν εντοπίζουν τέτοιες παραβάσεις; Δεν νομίζω και πολλά. Παρατηρήστε τί συμβαίνει με τον δρόμο εμπρός από τα δικαστήρια. Παρόλο που υπάρχει πινακίδα απαγόρευσης στάθμευσης και στάσης, μονίμως υπάρχουν σταθμευμένα αυτοκίνητα, χωρίς να έχει «κοπεί» ποτέ πρόστιμο. Δεν ξέρω αν πραγματικά δημιουργούν πρόβλημα και με ποιο σκεπτικό τοποθετήθηκε εκεί η πινακίδα. Το σοβαρότερο όμως είναι ότι εδραιώνεται η αντίληψη ότι παρόλο που απαγορεύεται η στάθμευση, μπορώ να παρκάρω γιατί ξέρω ότι δεν εφαρμόζεται ο νόμος εκεί. Το ίδιο συμβαίνει και στα πεζοδρόμια.
Ακόμη, άξια σχολιασμού είναι η απίστευτη κατάσταση που παρατηρείται στην κεντρική πλατεία αλλά και αλλού. Μετρήστε πόσα μηχανάκια περνούν από την πεζοδρομημένη κατά τ’ άλλα πλατεία. Όμως, όπως είπα, αφού δεν υπάρχει οδική συνείδηση αλλά και απουσία αίσθησης κινδύνου ή ευθύνης εκ μέρους των αναβατών, τουλάχιστον ας υπάρχει ποινή. Ποιος θα συγκινηθεί; Η δημοτική αστυνομία ή η Τροχαία;
Αλλά αυτό αγγίζει μια άλλη νοοτροπία βαθιά ριζωμένη μέσα μας: Ναι, γνωρίζω ότι είμαι παράνομος αλλά δεν θέλω να αναλάβω και το κόστος αυτής μου της πράξης! Πόσο διεστραμμένη αντίληψη της μαγκιάς!
Για να μη μιλήσω για την καθαριότητα. Πώς βρίσκονται όλα αυτά τα μικρά σκουπίδια στους δρόμους; Τα πετάμε εμείς. Μετά ψάχνουμε να βρούμε τους υπαλλήλους του Δήμου και γιατί δεν καθαρίζουν καλά. Τελικά, νομίζω πως δεν αγαπάμε τόσο πολύ την πόλη μας αλλά ούτε σεβόμαστε και τους εαυτούς μας.
Με εκτίμηση, Εμμανουήλ Θεοδ.
