-ανεπιθύμητο εις την Ευρώπη το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα-
Θρίαμβος της Πολιτικής Ηγεσίας της χώρας μας, μετά την απόφαση των Ευρωπαίων Εταίρων εις την συνάντηση κορυφής της 12ης Δεκεμβρίου 2012, για έγκριση ενός δανείου μαμούθ 52.5 δις Ευρώ, με ταυτόχρονη δήλωση όλων, ότι η Ελλάδα θα παραμείνει αναπόσπαστο μέλος της Ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από τότε, για μερικές μόνο εβδομάδες, σίγησαν οι απειλητικές συστάσεις Αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Πολιτικής περί εξόδου της χώρας μας από την Ευρωζώνη, στέλνοντας ενθαρρυντικά μηνύματα εις την διεύθυνση των Αθηνών.
Δυστυχώς αυτή η νηνεμία δεν κράτησε και τόσο πολύ. Ήδη αναφύονται και πάλιν χαμηλόφωνες «διαβεβαιώσεις» από διάφορους παράγοντες Ευρωπαϊκών Πρωτευουσών και εν πρώτοις του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Μπαρόζο, «ότι η Ελλάδα το 2013 θα παραμείνει μέλος της Ευρωζώνης». Όπως συνήθως συμβαίνει εις την χώρα μας, αυτή η δήλωση του κ. Μπαρόζο δεν ανησύχησε κανένα εις την Αθήνα, και ως εκ τούτου πέρασε απαρατήρητη. Είναι όμως ανησυχητική, διότι θα ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες δηλώσεις και από άλλους παράγοντες.
Δυστυχώς, η νοοτροπία των Ελλήνων Αξιωματούχων αδυνατεί να ασχοληθεί με την ακτινογραφία δηλώσεων και γεγονότων της παγκόσμιας πολιτικής. Από την φύση της είναι ανέκαθεν άκρως εσωστρεφής, και για αυτό τον λόγο ευθύνεται για όλη την κατάσταση εις την χώρα μας. Όφειλε όμως να ανησυχεί, μετά την δυσάρεστη εμπειρία των τελευταίων τουλάχιστον 3 ετών και τα επαχθή 3 Μνημόνια πού λύγισαν την Πατρίδα μας.
Όμως τι κρύβεται πράγματι πίσω από τις νέες διαβεβαιώσεις «περί παραμονής της χώρας μας εις την Ευρωζώνη», εφόσον το θέμα αυτό έχει κλείσει την 12η Δεκεμβρίου 2012; Η απάντηση είναι μία. Ανεξαρτήτως του τεράστιου Δανείου των 52.5 δις Ευρώ, παράγοντες των Βρυξελλών και Ευρωπαϊκών Πρωτευουσών ανησυχούν, ότι το πρόγραμμα σωτηρίας της Ελλάδος θα αποτύχει. Διότι παρακολουθούν καθημερινώς και με ανησυχία, όχι μόνον την βραδυπορία των μεταρρυθμίσεων, αλλά ταυτόχρονα την αναποτελεσματικότητα των μέτρων και νόμων που ψηφίζονται, την αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο που το 2012 έχει ξεπεράσει τα 12 δις Ευρώ. Παράλληλα την ένταση των καθημερινών απεργιακών κινητοποιήσεων, οι οποίες παραλύουν ολόκληρη τη χώρα, αλλά και την αυξανόμενη φοροδιαφυγή και την ανάδειξη νέων σκανδάλων κλοπής δημόσιου χρήματος, και πολιτικής διαφθοράς. Όλα αυτά και πολλά άλλα, αφενός μεν δημιουργούν μία απαισιοδοξία εις το εσωτερικό της χώρας για διέξοδο από την κρίση, αφετέρου εντείνουν την ανησυχία αλλά και την πεποίθηση των Ευρωπαίων, ότι η Ελλάδα παρά όλες τις προσπάθειες των Βρυξελλών είναι μία «χαμένη υπόθεση».
Είναι «χαμένη υπόθεση», διότι εις τους Ευρωπαίους ενισχύεται συνεχώς η πεποίθηση, ότι το πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι καθαρώς οικονομικό, όπως ισχύει σε άλλες χώρες, αλλά κατά εξαίρεση κυρίως πολιτικό. Και ότι όσα χρήματα και αν δοθούν εις την Ελλάδα, θα πάνε χαμένα, διότι πρόκειται για ένα «βαρέλι χωρίς πάτο». Χωρίς πάτο λόγω ανικανότητας, αναποφασιστικότητας, ατολμίας, αλλά και τεράστιας διαφθοράς του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού κόστους να χαράξει νέα πορεία. Τελευταίο παράδειγμα: η απόκρυψη και μη αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ, η προστασία των ημετέρων φοροφυγάδων και όλων των υπευθύνων που επί δύο χρόνια συνετέλεσαν σε αυτό το διαρκές έγκλημα, το οποίο άφησε άναυδη την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Η πολιτική απαιτεί νηφαλιότητα, αποφασιστικότητα, αλλά εις την έσχατη περίπτωση και αυστηρότητα που συνδέεται με σκληρές αποφάσεις. Η νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα ήσαν οι δύο προθέσεις των Ηγετών της Ευρώπης να βοηθήσουν την Ελλάδα, όταν ξέσπασε η κρίση το 2009. Γνώριζαν όλοι τους, ότι η κρίση χρέους της Ελλάδος συνδέεται άμεσα με την αποτυχία του πολιτικού συστήματος, λόγω των τεραστίων αδυναμιών του, αλλά και της διαφθοράς και ανομίας του. Γνώριζαν επίσης ότι λόγω των Δημοκρατικών Θεσμών που κυριαρχούν εις την Ευρώπη, δεν μπορούσαν να επέμβουν άμεσα για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού εις την Ελλάδα. Αποφάσισαν λοιπόν όλοι τους για οικονομική στήριξη της χώρας μας, αν και είχαν επιφυλάξεις ότι αυτή η προσπάθεια θα πετύχει. Επιβεβαιώθηκαν πράγματι με την αποτυχία των μεταρρυθμίσεων και των 2 Μνημονίων.
Η δεύτερη πρόθεση, πάλι με γνώμονα την νηφαλιότητα και την αποφασιστικότητα, ήταν η σκέψη των Ευρωπαίων για στήριξη μιας διακομματικής Κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου, όμως με 4ετή διάρκεια, ώστε με την επιτυχία αυτής να εμπεδωθεί εις την πολιτική συνείδηση του Ελληνικού Λαού η πεποίθηση, ότι το πολιτικό κατεστημένο που κυβερνά την Ελλάδα, και το οποίο ευθύνεται για την χρεοκοπία της χώρας, έχει αποτύχει παντελώς. Και ότι έχει έρθει η στιγμή για τον Ελληνικό Λαό να αποφασίσει ανεπηρέαστος και μόνος του για την ανάδειξη νέων κομματικών σχηματισμών, εφάμιλλων εκείνων της Ευρώπης. Δυστυχώς η πρόθεση αυτή των Ευρωπαίων βρήκε αντιμέτωπο όλο το πολιτικό κατεστημένο, με αποτέλεσμα να επιταχυνθεί η πτώση της Κυβέρνησης Παπαδήμου. Η προκήρυξη δύο συνεχόμενων εκλογών, που ακολούθησαν, δεν επιδείνωσαν μόνο την οικονομική θέση της Ελλάδος, αλλά ταυτόχρονα εξασφάλισε την διάσωση και την διαιώνιση του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος.
Όμως η Ελλάδα ανήκει εις την Ευρώπη. Αυτό ουδείς δύναται να της το αμφισβητήσει. Όπως και ουδείς μπορεί να επέμβει εις τα εσωτερικά της. Η διαμόρφωση όμως ενός υγιούς Δημοκρατικού Πολιτεύματος είναι υπόθεση του Ελληνικού Λαού και μόνον. Η αποτυχία των 2 Μνημονίων και η επιδείνωση της κατάστασης εις την Ελλάδα, που κατά την γνώμη όλων οφείλεται εις την ανικανότητα του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, ώθησε τους Ευρωπαίους την 12η Δεκεμβρίου 2012 εις την έγκριση ενός Δανείου μαμούθ των 52.5 Δις Ευρώ. Συνδεδεμένο όμως με ένα 3ο Μνημόνιο, το οποίο εμπεριέχει δυσβάστακτα και επαχθή μέτρα για τον Ελληνικό Λαό, πολύ χειρότερο από τα δύο προγενέστερα. Από την νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα να βοηθήσουν την Ελλάδα να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση πέρασαν οι Ευρωπαίοι τώρα εις την αυστηρότητα, επιβάλλοντας σκόπιμα και συνειδητά ένα άκρως δυσβάστακτο Μνημόνιο, το οποίο αναπόφευκτα θα ξεσηκώσει όλους τους Έλληνες κατά του πολιτικού συστήματος.
Η αλλαγή της τακτικής των Ευρωπαίων συνδέεται με το σκεπτικό, ότι οι Έλληνες πρέπει να πεισθούν ότι αυτοί και η Πατρίδα τους ανήκουν εις την Ευρώπη, αλλά σε καμία περίπτωση το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα το οποίο είναι ανεπιθύμητο σε μία Ευρώπη των δημοκρατικών αξιών. Μόνο για της μεθόδου αυτής θα επέλθει η ολοσχερής κάθαρση και η σωτηρία της Ελλάδος, ώστε να ξαναβρεί τον δρόμο της προς την οικονομική, κοινωνική ανάπτυξη και ευημερία, αλλά και προς την Ευρώπη, εις την οποία και ανήκει. Ότι οι Έλληνες, οφείλουν ως Ευρωπαίοι πολίτες, να απαλλαγούν από τις κακοδαιμονίες ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, το οποίο δεν συνάδει με τις δημοκρατικές πεποιθήσεις και αρχές όλων των Ελλήνων, αλλά ούτε και με το πνεύμα της Ηνωμένης Ευρώπης.
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
