Το κουκί και το ρεβίθι εμαλώνανε στη βρύση και περνάει κι η φακή και τα βάζει φυλακή και η φάβα τους φωνάζει «Φακή, βγάλτα, δεν πειράζει!» ΑΦΕΡΙΜ!!!
Στα παλικάρια της φακής. «Τζάμπα μάγκες» τους είχε αποκαλέσει κάποτε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ένας από αυτούς. Είναι όλοι αυτοί οι λαϊκοί ήρωες που πρωτοστάτησαν και πρωτοστατούν στην διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, τον λαϊκισμό, τις ακρότητες. Τελευταίο τους κατόρθωμα, η μετατροπή σε χωματερή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, του μεγαλύτερου Πανεπιστημίου της χώρας. Ευτυχώς σήμερα το πρωί δόθηκε ένα τέλος από την Ελληνική Αστυνομία.
Η συνέχεια; Κατά 99,99% οι πρωταγωνιστές να γίνουν βουλευτές. Πλάι στον Μπούτα, τον Πατάκη, τους αρχηγούς των ταξιτζήδων και των νταληκιέρηδων στην Αθήνα, τα χρόνια της μεγάλης δόξας, όταν άφηναν τους τουρίστες κατακαλόκαιρο να ταλαιπωρούνται με τις ώρες, με τις μέρες. Ακόμα και όταν δεν τους επέτρεπαν, να επισκεφθούν την Ακρόπολη, ή να αποβιβαστούν από τα κρουαζιερόπλοια.
Στην γραμματική για τα επίθετα έχουμε τρεις βαθμούς: θετικός, συγκριτικός, υπερθετικός. Στην περίπτωση των ημίθεων της φακής η εξέλιξη είναι: πρόεδρος πρωτοβάθμιας ένωσης ή σωματείου, έπειτα δευτεροβάθμιας, στην συνέχεια τριτοβάθμιας με έδρα οπωσδήποτε την Αθήνα, έπειτα βουλευτής. Όρα Πρωτόπαπας, Πολυζωγόπουλος, Κανελλόπουλος. Μέχρι εδώ ας πούμε ό,τι όλα γίνονταν με θρησκευτική ευλάβεια. Χωρίς καταστρατήγηση της οποιασδήποτε διαδικασίας.
Έτσι, προέκυψαν οι ΗΜΙΘΕΟΙ. Αυτοί που αξίωναν από τον πρωθυπουργό της Βουλγαρίας Μπορίς Μπορίσοφ να έρθει να ανοίξει την Εθνική μας Οδό προς Βουλγαρία, αυτοί που εκτόπισαν την Ελληνική Μυθολογία, μιας και στη θέση του Ηρακλή, του Θησέα, του Προμηθέα, πέρασαν οι τελευταίας κοπής προαναφερθέντες. Τότε τρώγαμε με χρυσά πιρούνια. Σε ποιό από τα μπλόκα των αγωνιστών δεν έβρισκες και μαγκάλια και τσίπουρα και ουίσκι και όλα τα αγαθά του Ισαάκ και του Ιακώβ. Στην Ξάνθη η τσίκνα που αναδύονταν ένθεν κακείθεν της 28ης Οκτωβρίου από τα μαγκάλια, όταν η πόλη πολιορκούνταν από τα τρακτέρ μόνο με την τσίκνα των γιορτών παλιάς πόλης μπορούσε να συγκριθεί.
Ύστερα, σιγά – σιγά άρχισε η παρακμή. Στην Αίγυπτο, πολύ πριν από εμάς, είχαν περίοδο παχέων και ισχνών αγελάδων. Με τη μόνη διαφορά ότι και στην περίοδο των ισχνών αγελάδων, είχαν κάποια φωτεινά μυαλά να δώσουν κατεύθυνση στον κόσμο. Στη δική μας περίπτωση, τα παλικάρια της φακής χάθηκαν. Κρύφτηκαν. Εξαϋλώθηκαν. Άφησαν τον κόσμο να καίγεται, μέσα στον ωκεανό της απόγνωσης, απολαμβάνοντας το «θέαμα» από μακριά. Πως αλλιώς να εξηγήσω εγώ ο καλαμαράς το γεγονός ότι δεν τα συνάντησα ( τα παλικάρια της φακής ) στους χώρους με τα συσσίτια, στους χώρους με την συγκέντρωση φαρμάκων, στους χώρους όπου οι Έλληνες μοιράζονται το υστέρημά τους προκειμένου να περάσει και αυτή η μέρα και αύριο πάλι βλέπουμε.
Επειδή δεν είναι ώρα για λόγια. Επειδή οι φαφλατάδες πλέον δεν «πουλάνε». Επειδή ακόμα εμείς οι Έλληνες μάθαμε να βάζουμε στην άκρη πίκρες, κακίες, όλα όσα μας χωρίζουν κατά καιρούς, υπάρχει χώρος και για τα παλικάρια της φακής. Να δώσουν βροντερό παρόν, εκεί που ο πόνος , η δυστυχία, η έλλειψη αγαθών καταρρακώνουν την ανθρώπινη υπόσταση.
Θα πάω και λίγο πιο μακριά. Στους ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΟΜΕΔΙΜΝΟΥΣ. Τους έχοντες και κατέχοντες. Την εποχή της μεγάλης ακμής της Αθηναϊκής Δημοκρατίας ήταν μπροστά – μπροστά, στο κέντρο της αθηναϊκής φάλαγγας, δίπλα στον Στρατηγό. Έτσι έγινε στον Μαραθώνα. Έτσι και στη Σαλαμίνα. Ακόμα. Ήταν αυτοί που έβαζαν τα χρήματα για να μπορούν οι φτωχοί να βλέπουν θέατρο, απαραίτητο στοιχείο της τότε εποχής. Ήταν αυτοί που ήταν δίπλα στους φτωχούς, την κοινωνία. Άρχοντες με τα όλα τους.
Ώρα να βγουν από τη ναφθαλίνη, από μόνοι τους.
Πριν τον εξανδραποδισμό ( υποδούλωση ).
ΓΡΥΠΑΣ
