Συχνά πυκνά τον τελευταίο καιρό γίνεται στομφώδης λόγος για τα μέτρα «προστασίας των χρεωμένων νοικοκυριών» και όλα τα συναφή που εκφράζουν την «αγάπη» και τη «στοργή» της «πολιτείας» για αυτούς που υποφέρουν. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική και ουσιαστικά όλες οι ρυθμίσεις, αυτές που έγιναν και αυτές που θα γίνουν, αποσκοπούν στο να διασφαλίσουν τα κέρδη και τα υπερκέρδη των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ή να δώσουν δουλειά στα δικαστικά επαγγέλματα.
Διότι, ακόμη και οι κότες γνωρίζουν, ότι μια «ρύθμιση» δανείου δεν αποτελεί διαγραφή, αλλά επιμήκυνση της διάρκειάς του και επομένως μεγαλύτερη τοκοφορία για τον δανειστή. Απλώς, επειδή ο δανειολήπτης –λόγω των ασφυκτικών μέτρων κατά του εισοδήματός του από την «πολιτεία»– ανακουφίζεται προσωρινά από τις δυσβάστακτες τοκοχρεωλυτικές δόσεις.
Το ό,τι αυτή τη στιγμή παίζεται ένα θέατρο και μια μεγάλη υποκρισία εκ μέρους της «πολιτείας» και εις βάρος του λαού φαίνεται και από το γεγονός ότι όλες οι «ρυθμίσεις» αφήνουν απέξω μια μεγάλη μερίδα των δανειοληπτών, αυτών που (όταν ζούσαμε την περίοδο των παχιών αγελάδων) πήραν στεγαστικό δάνειο σε συνάλλαγμα και μάλιστα σε ελβετικό φράγκο (CHF).
Οι τράπεζες τότε εύρισκαν κεφάλαια με ευνοϊκούς όρους σε ελβετικό φράγκο, τα έπαιρναν αφού έκαναν την λεγόμενη ασφάλεια συναλλαγματικού ρίσκου –δηλαδή εξασφάλιζαν την ισοτιμία στο ύψος εκταμίευσης, επομένως έχουν εξασφαλισμένη την αποπληρωμή στο ύψος της αρχικής χορήγησης. Στη συνέχεια τα δάνειζαν στους δανειολήπτες με ευνοϊκούς όρους, χωρίς να τους ενημερώσουν ότι είχαν και αυτοί (οι δανειολήπτες) την δυνατότητα να κάνουν ασφάλεια συναλλαγματικού ρίσκου. Έτσι οι δανειολήπτες έμειναν ξεκρέμαστοι μέσα στην επερχόμενη λαίλαπα της παγκόσμιας και της ευρωπαϊκής κρίσης.
Καθώς λοιπόν η Ευρώπη βυθίζονταν στην «ελληνική κρίση», που στην πραγματικότητα ήταν ευρωπαϊκή κρίση, το Ευρώ βυθίζονταν έναντι των άλλων νομισμάτων και ιδιαίτερα του ελβετικού φράγκου, οι δόσεις των δανειοληπτών σε συνάλλαγμα και ελβετικό φράγκο αυξάνονταν υπέρογκα. Μάλιστα, εάν δεν είχε παρέμβει η Κεντρική Τράπεζα της Ελβετίας να θέσει ανώτατη τιμή στην ισοτιμία του νομίσματός τους, πολλοί συμπατριώτες μας θα είχαν ήδη βρεθεί στο δρόμο.
Πρέπει λοιπόν να βρεθεί μια ειδική λύση και για αυτή την μεγάλη κατηγορία των δανειοληπτών, μια λύση νομοθετική, ξεκάθαρη και απλή και όχι δικανική. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να δεχθούν τα ήδη φορτωμένα δικαστήρια της χώρας το βάρος μερικών εκατοντάδων χιλιάδων αγωγών, αφού οι τράπεζες αφ’ ενός έχουν παρατυπήσει αφ’ ετέρου έχουν δεχθεί πακτωλούς βοήθειας τα τελευταία χρόνια.
Συγκεκριμένα, οι τράπεζες τεχνηέντως απέφυγαν να ενημερώσουν τους δανειολήπτες να εξασφαλίσουν προστασία από πιθανές μεταβολές της συναλλαγματικής ισοτιμίας CHF/EURO –ενώ οι ίδιες τράπεζες έχουν ασφαλισμένες όλες τις δανειοληψίες τους για κάθε συναλλαγματική διακύμανση. Σύμφωνα με πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, οι τράπεζες φέρουν ευθύνη για αυτήν τη μη-ενημέρωση των δανειοληπτών. Και στο σημείο αυτό βασίσθηκαν αγωγές στην Ευρωπαϊκή Ένωση που δικαιώθηκαν και σταθεροποίησαν το δάνειο στο ύψος της αρχικής χορήγησης.
Επιπροσθέτως, οι τράπεζες επανειλημμένως από το 2008 έχουν επιχορηγηθεί με τεράστια ποσά (το πακέτο «Καραμανλή» των 28 δισ. Ευρώ παραμένει ιστορικό), ενώ την ίδια ώρα εκατομμύρια Ελλήνων έχουν στερηθεί τουλάχιστον το 50% των εισοδημάτων τους. Μάλιστα επίκειται νέο πακέτο 20 δισ. Ευρώ, όταν ο λαός καλείται να πληρώσει επιπλέον 11 δισ. Ευρώ από το αίμα του!
Γι’ αυτούς τους λόγους πρέπει τα δάνεια να σταθεροποιηθούν σε Ευρώ και σε επίπεδα ισοτιμίας κοντά στην αρχική χορήγησή τους, ώστε να μπορούν οι δανειολήπτες να αντεπεξέρχονται στις υποχρεώσεις τους. Με αυτόν τον τρόπο και οι τράπεζες θα είναι κερδισμένες, αφού θα έχουν να κάνουν με ενήμερους πελάτες, τα δικαστήρια θα γλιτώσουν ένα μεγάλο φόρτο, αλλά και η κοινωνία θα έχει μία πηγή αντιδράσεων λιγότερη. Κάθε άλλη «ρύθμιση» είναι εκ του πονηρού!
Αθήνα, 11 Σεπτεμβρίου 2012.
Νικόλαος Θ. Κωνσταντινίδης
Υ.Γ. Για όποιον ενδιαφέρεται, υπάρχει και συνέχεια στο θέμα με γαργαλιστικές προεκτάσεις. Οψόμεθα!
