Για την κατάσταση που βιώνουμε ως πολίτες θα μπορούσαμε να πούμε πολλά πράγματα. Η εθνική κατάθλιψη καλά κρατεί. Το πρώτο σχόλιο που θα πρέπει να κάνουμε σ αυτή την κατάσταση, που βιώνουμε ως πολίτες, είναι για τους συνανθρώπους μας οι οποίοι βρίσκονται από τη μια στιγμή στην άλλη χωρίς δουλειά. Για τους συμπολίτες μας, που απολύονται από την εργασία τους. Δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μας μεγαλύτερη και πιο ακραία μορφή βίας από το να βρεθεί ένας άνθρωπος χωρίς δουλειά. Είναι τραγικό και για τους νέους ανθρώπους να αναζητούν δουλειά και να μην βρίσκουν. Είναι επίσης μια μορφή συγκεκαλυμμένης βίας που επιφυλάσσει το καπιταλιστικό σύστημα στους νέους.
Δεν θα μιλήσουμε όμως στο σημείωμα αυτό για τις μειώσεις των μισθών που ανατρέπουν τις ζωές των ανθρώπων, δεν θα μιλήσουμε για τους εργαζόμενους που έκαναν το λάθος να δανειοδοτηθούν για να πάρουν δικό τους σπίτι και αυτήν τη στιγμή ο μισθός τους φθάνει μόνο για τη δόση του δανείου, δεν θα μιλήσουμε για τα αδιέξοδα που προκαλεί αυτή η πολιτική, τα οποία αντιλαμβάνεται ο κάθε πολίτης χωρίς να έχει σπουδάσει οικονομικά και που εκφράζονται με την φράση <<ο λογαριασμός δεν βγαίνει >>. Στο σημείωμα αυτό θα θέλαμε να αναφερθούμε σε μια αντίληψη του νομοθέτη που νομοθέτησε το ενιαίο μισθολόγιο. Και σ αυτό θα σταθούμε σε δύο σημεία:
Το ένα είναι το εξής. 1.Πιστεύει ο νομοθέτης ότι ο πρωτοδιοριζόμενος εκπαιδευτικός μπορεί να ζήσει σε μια καινούργια πόλη που τοποθετείται να διδάξει και να υπηρετήσει την δημόσια εκπαίδευση με 600 ευρώ; Να νοικιάσει σπίτι, να πληρώνει τα κοινόχρηστα τους λογαριασμούς ρεύματος και νερού και να τρέφεται; Το σημείο λοιπόν στο οποίο αναφερόμαστε είναι οι αποδοχές του πρωτοδιοριζόμενου εκπαιδευτικού, οι οποίες είναι απαγορευτικές για να ξεκινήσει κάποιος να εργάζεται μακριά από το σπίτι του.
2. Το δεύτερο σημείο που θέλουμε να εστιάσουμε την προσοχή μας είναι η αντιμετώπιση από τη μεριά του νομοθέτη της υπηρεσίας που έχουν διανύσει οι εκπαιδευτικοί. Στον πρόσφατα ψηφισθέντα νόμο (4024/2011) ο νομοθέτης προέβλεψε για όλους τους υπαλλήλους πανεπιστημιακής εκπαίδευσης κατ΄ επέκταση και για τους εκπαιδευτικούς, 6 μισθολογικούς βαθμούς. Όρισε λοιπόν πόσα χρόνια προϋπηρεσίας αντιστοιχούν σε κάθε μισθολογικό βαθμό. Ορίζει το νομοσχέδιο ότι οι υπάλληλοι παίρνουν το βαθμό που αντιστοιχεί στα χρόνια υπηρεσίας που έχουν κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου, τον δέκατο μήνα του 2011.
Εάν κάποιος συμπλήρωνε τα τρία έτη και μία ημέρα στις 1/11 του 2011 αυτό δεν αλλάζει τίποτα . Ομοίως εάν κάποιος συμπλήρωνε τα εννέα έτη και μία ημέρα ή τα δεκαπέντε έτη και μία ημέρα ή τα εικοσιένα έτη και μία ημέρα στις 1/ 11 δεν υπάρχει πρόβλημα για τον νομοθέτη, έριξε την προϋπηρεσία κορώνα – γράμματα και όπου καθίσει το κέρμα. Δεν ενδιαφέρει τον νομοθέτη εάν αυτή η προϋπηρεσία συλλέχθηκε μέρα με τη μέρα, πρώτα σαν αναπληρωτές εκπαιδευτικοί σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και έπειτα σαν πρωτοδιοριζόμενοι χωρίζοντας από την οικογένεια, αφήνοντας πίσω παιδιά, γονείς.
Αυτήν τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές αλλά και κάθε χρόνο υπάρχουν γονείς εκπαιδευτικοί, γυναίκες και άνδρες, που έχουν αφήσει ένα παιδί στην πεθερά τους ένα παιδί στη μητέρα τους η πήραν το ένα μαζί τους, για να δουλέψουν και να γράψουν αυτήν την πολυπόθητη προϋπηρεσία που θα τους επιτρέψει κάποτε να επιστρέψουν στην οικογένειά τους, να μαζέψουν τα παιδιά τους και να συνεχίσουν να ζουν ως οικογενειάρχες. Και έρχεται ένα τέτοιο νομοσχέδιο και αντιμετωπίζει αυτήν την προϋπηρεσία που υπηρετήθηκε με τους τρόπους που ανέφερα πιο πάνω σαν να ήταν τζόγος. Να την παίζει στον τζόγο και όπου καθίσει η μπίλια. Δεν έχουν το δικαίωμα αυτό! Από βαθμό σε βαθμό υπάρχουν κάποια ευρώ διαφορά, τα οποία μετά τα συνεχή //κουρέματα\\ των μισθών είναι σημαντικά για τους εργαζόμενους.
Θα πρέπει να γίνουν οι κατάλληλες ρυθμίσεις, έτσι ώστε συμπληρώνοντας τα χρόνια υπηρεσίας που ορίσθηκαν έτσι και αλλιώς από το νομοσχέδιο, να αλλάζει ο εργαζόμενος το βαθμό. Φτάνει πια να αντιμετωπίζονται οι εργαζόμενοι σαν υποζύγια που πρέπει να πληρώσουν ολοκληρωτικά την κρίση που οι ίδιοι δε δημιούργησαν.
ΣΚΟΥΠΡΑΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ
ΜΕΛΟΣ Δ.Σ.
