Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Μέρα Δασοπονίας
Το δάσος που δεν γνωρίζουμε…ωστόσο κάτι παίρνουμε από τ’ αγαθά που παράγει. Λίγο οξυγόνο για να διατηρηθούμε στη ζωή, λίγη δροσιά, λίγη ευωδιά, λίγο ξύλο και πολύ φιλία. Φιλία και αγάπη από τον ταπεινό κόσμο των πουλιών και των φυτών.
Είναι, το δάσος, μια όαση φυσικής ζωής και μια επιφάνεια που εξασφαλίζει μια άλλη ποιότητα ζωής για την σωματική, ψυχική και πνευματική υγεία του πληθυσμού. Ιδιαίτερα στους καιρούς μας με την αστικοποίηση του πληθυσμού και την συγκέντρωσή του στ’ ασθενούντα οικοσυστήματα των πόλεων με τα γνωστά ανησυχητικά προβλήματα μόλυνσης, με την αλόγιστη ανάπτυξη τής βιομηχανίας, την εντατικοποίηση της γεωργίας με την συχνά απερίσκεπτη χρήση μυκητοκτόνων, εντομοκτόνων, ζιζανιοκτόνων και άλλων ρυπογόνων ουσιών, ως και την αχαλίνωτη χρήση λιπασμάτων.
Το δάσος με την μεγάλη του επιφάνεια αποτελεί το μόνο τμήμα κάθε χώρας που είναι απαλλαγμένο από ρυπογόνες πηγές. Το γνωρίσαμε τα προγενέστερα χρόνια ως οικονομικό αγαθό ή αλλιώς, ως καταναλωτικό αγαθό μέσω παραγομένων απ’ αυτό δασικών προϊόντων. Σήμερα όμως, όπως και αύριο και εσαεί, οφείλουμε πλέον να το βλέπουμε περισσότερο ως φυσικό και κοινωνικό αγαθό, ανεκτίμητης μάλιστα αξίας. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που σε όλες τις χώρες υπάρχει λίγο – πολύ η αναπόφευκτη τάση κοινωνικοποίησης των δασών. Μια τάση μεταβίβασης της κυριότητας των δασών από τους ιδιώτες στο δημόσιο. Σημειώνεται εδώ ότι σε αντίθεση με την Χώρα μας όπου τα δάση ανήκουν κατά κυριότητα κυρίως στο Κράτος, σε άλλες Χώρες, ανήκουν στους ιδιώτες.
Ας μη ξεχνάμε εξ άλλου ότι το δάσος είναι και ένας χώρος αναψυχής για τον άνθρωπο , καθώς, και ασφαλές καταφύγιο για πολλά άγρια ζώα, αφού μέσα στο δάσος βρίσκουν τροφή, προφύλαξη και στέγη. Θα είχε άραγε καμία αξία στον τόπο μας, το περιβόητο Δασικό Χωριό Ερυμάνθου, χωρίς την ύπαρξη των δασών που το περιβάλλουν! Τί επισκεψιμότητα και φήμη θα είχε ο ελκυστικός καταρράκτης του Λειβαδίτη, αν τόσο ο ίδιος (ο καταρράκτης), όσο και το ζωογόνο μονοπάτι που οδηγεί σ’ αυτόν, δεν ήταν πνιγμένα μέσα σε δασοβριθέστατες εκτάσεις; Ή, τί πόλη θα ήταν η Ξάνθη αν δεν περιζώνονταν ασφυκτικά από το αξιόλογο περιαστικό αισθητικό πευκοδάσος και τις εν συνεχεία αυτού δασοβριθείς εκτάσεις;
Πέραν τούτων, στο δάσος αποδίδονται, δικαίως, πλείστες όσες, κεφαλαιώδους αξίας, ευεργετικές δράσεις. Όπως:
Επιτυγχάνει την υδρολογική ισορροπία κάθε περιοχής ρυθμίζοντας την δίαιτα των νερών. Βελτιώνει την ποιότητα του νερού. Δρα αντιδιαβρωτικά προστατεύοντας στην ορεινή περιοχή τα εδάφη και στη πεδινή τα έργα πολιτισμού (γέφυρες, δρόμους… οικισμούς). Επιδρά δραστικά στην σύνθεση και κίνηση του ατμοσφαιρικού αέρα (Ένα δάσος μέσης παραγωγικότητας παράγει γύρω στους 4 τόνους οξυγόνο το χρόνο και το εκτάριο – ένα εκτάριο = 10 στρ.). Μειώνει την ρύπανση της ατμόσφαιρας δρόντας ως ένα τεράστιο φίλτρο που απαλλάσσει, κατακρατώντας, την ατμόσφαιρα από αιωρούμενα στερεά σωματίδια.
Σημαντική τυγχάνει εξ άλλου η αντιανεμική του επίδραση καθώς και ο θετικός ρόλος που παίζει στη μείωση των θορύβων . Ακόμη, δρα ως “ψυγείο” της γης μειώνοντας την θερμοκρασία της. Άλλωστε κορυφαία του επίδραση αποτελεί η λειτουργία του ως συντηρητής της βιολογικής ποικιλότητας. Και τί τάχα σημαίνει αυτό; Απλά, αλλά τραγικά, η υποβάθμιση, ή απώλεια της βιοποικιλότητας σημαίνει το τέλος της ζωής και την αρχή του θανάτου.
Γενικά το δάσος αποτελεί την σπονδυλική στήλη της οικολογικής ισορροπίας του φυσικού περιβάλλοντος και δεν μπορεί να νοηθεί προστασία της φύσης και του φυσικού περιβάλλοντος χωρίς προστασία του δάσους.
Στο κάλεσμα λοιπόν- μέσω της παγκόσμιας μέρας Δασοπονίας – και όχι μόνο – για την προστασία του δάσους όλοι οι άνθρωποι έχουμε θέση και υποχρεώσεις. Χρέος μας είναι να δείξουμε την δική μας φιλία, την δική μας αγάπη προστατεύοντάς το από κάθε κίνδυνο.
Ξάνθη 20 Μαρτίου 2012
Ιωάννης Γκεβρέκης
Γεωτεχνικός – Δασολόγος
Επίτιμος Δασάρχης
