Το ένα μετά το άλλο τα γκάλοπ δίνουν και παίρνουν, παρουσιάζοντας τα κόμματα σε διαφορετική θέση το ένα από το άλλο ειδικά από το ΠΑΣΟΚ και πέρα, ένα κόμμα που παρά όλες τις αλλεπάλληλες ήττες και τα πλήγματα που έχει υποστεί από την ασκούμενη πολιτική των τελευταίων δύο χρόνων, εξακολουθεί να βρίσκεται στην δεύτερη θέση. Η δημοσκοπική αυτή επιτυχία του ΠΑΣΟΚ – γιατί περί επιτυχίας πρόκειται – οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι ένα τμήμα των πολιτών δεν θεωρεί ότι η πολιτική που ασκήθηκε ήταν η χειρότερη και πως πολλά έγιναν κάτω από την πίεση της χρεωκοπίας.
Ακριβώς όπως ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου που τόνιζε πως «πρέπει να ξαναφτιάξουμε το νέο ρεύμα στην κοινωνία που να φεύγει από τα στενά τείχη των κομματικών αντεγκλήσεων, ένα νέο θετικό, ελπιδοφόρο, ρεύμα απλών ανθρώπων που μοχθούν, δουλεύουν 8ωρα και 12ωρα, που δεν είναι τεμπέληδες, πληρώνουν τους φόρους τους, σέβονται τους νόμους», έτσι κάποιοι θεωρούν πως η πολιτική της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ήταν η ενδεδειγμένη για μια Ελλάδα ανοχύρωτοι και εκτεθειμένη από τις αποτυχημένες πολιτικές της Δεξιάς. Ποια Δεξιάς, όμως; Εδώ τίθεται θέμα για το πόσες και ποιες ήταν οι σοσιαλιστικές πολιτικές εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια. Πόσες φορές, αλήθεια, ελήφθησαν μέτρα για το συμφέρον των πολιτών και των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων; Πότε είδατε να ευνοούνται από τις εκάστοτε «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις οι πολίτες εκείνοι που έφταναν στο χείλος του γκρεμού από τα εγκληματικά λάθη των διαχειριστών της εξουσίας; Ποτέ.
Η οικονομική κρίση των τελευταίων δύο – τριών χρόνων είναι κρίση που επεκτάθηκε στις μάζες λόγω της απόδρασης των «μεγάλων», που έβλεπαν το ίδιο τους το σύστημα να τους απομυζά. Οι τάξεις αυτές απολάμβαναν επί χρόνια των προνομίων που παρείχαν τα γνωστά κέντρα εξουσίας για να τις κρατούν εγκλωβισμένες και δεμένες πισθάγκωνα. Μόλις η ρευστότητα δέχθηκε το πρώτο πλήγμα, αυτόματα το κακό μεταλαμπαδεύτηκε σε όλα τα επίπεδα, σε αφέντες και δούλους, σε όλα τα τσιράκια αυτής της εκμεταλλευτικής κοινωνίας που ακούει προσχηματικά στο όνομα «Δημοκρατία». Σε όλο αυτό το διάστημα που η δικτατορία των Χρηματιστηρίων και των ασύδοτων επενδυτικών μετοχών πλημμύριζαν με χρήμα και βούλωναν τα στόματα της μεσαίας τάξης, υπήρχαν χιλιάδες – αν όχι εκατ. πολίτες που κυριολεκτικά ζητούσαν ένα κομμάτι ψωμί και ζούσαν κοντά ή κάτω από τα όρια της φτώχειας. Η φωνή τους όμως σκεπαζόταν από τον εύκολο πλουτισμό που διαφημιζόταν στις οθόνες, για μια άνετη ζωή με αντάλλαγμα την υποθήκευση περιουσιών, υπολήψεων και αξιοπρέπειας.
Οι πολίτες που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα λοιπόν τότε, εξακολουθούν και τώρα να βρίσκονται στην ίδια θέση. Η περιουσιακή τους κατάσταση δεν άλλαξε, κεφάλι δεν μπόρεσαν να σηκώσουν. Για αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους η κρίση δεν έγινε τώρα, η κρίση υπήρχε ανέκαθεν. Δεν αγόρασαν ποτέ πολυτελή αυτοκίνητα που τώρα λόγω του υψηλού κυβισμού αδυνατούν να αποπληρώσουν στην εφορία, δεν δανείστηκαν με ευκολία τα εκατ. που απλόχερα πρόσφεραν οι τράπεζες, ούτε υπέκυψαν στο πλαστικό χρήμα. Όλοι αυτοί οι πολίτες που για λογαριασμό τους δεν μίλησε ποτέ κανείς, ήταν και θα είναι για πάντα στο περιθώριο. Ιδού λοιπόν ποιοι καθορίζουν τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Είναι όλοι αυτοί που βρέθηκαν χρεωμένοι μέχρι το λαιμό όταν οι τράπεζες αποφάσισαν να κλείσουν την κάνουλα, όταν απλά με μια μαγική κίνηση ΔΝΤ και ΕΚΤ έβαλαν την θηλιά στο λαιμό των μικρομεσαίων. Η θηλιά όμως αυτή είχε μπει προ πολλού.
Αμέτρητοι είναι σήμερα οι πολίτες που αναπολούν τις «δοξασμένες» εποχές, αυτοί που σήμερα μουντζώνουν τους πολιτικούς και πριν από μερικά χρόνια έτρεχαν συνεπαρμένοι στις συγκεντρώσεις τους. Είναι κάτι σαν «μόδα» σήμερα η απομυθοποίηση των πολιτικών και των κομμάτων, η καταδίκη των 300 της Βουλής και η απαλλαγή των ευθυνών της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Αποτελεί κάτι σαν καθημερινή συνήθεια η αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος, στα λόγια όμως και στην θεωρία. Στην πράξη, οι δημοσκοπήσεις δεν την καταγράφουν, αν εξαιρέσει κανείς την πτώση των ποσοστών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων που δίνονται όμως απλόχερα στην Χρυσή Αυγή, τον Καρατζαφέρη και αλλού. Δεν είναι οξύμωρο το σχήμα;
Ας αναφερθώ όμως και πάλι στους χρόνια νοσούντες και παθούντες. Αυτούς που κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ούτε προσέτρεξε να τους συμπαρασταθεί στις δύσκολές τους στιγμές. Αν δείτε κάπου στο τέλος των αποτελεσμάτων ένα μεγάλο ποσοστό αποχής, αυτοί κάπου εκεί βρίσκονται. Αν παρατηρήσετε τον αριθμό άκυρων και λευκών που για κάποιους «έξυπνους» δεν θεωρείται καν ψήφος, η επιλογή είναι μάλλον δική τους. Ούτε στις παρελάσεις παραβρίσκονται για να αποδοκιμάσουν την εξέδρα των επισήμων, γιατί πολύ απλά δεν τους χειροκρότησαν ποτέ. Ας αφήσουν λοιπόν οι εκάστοτε ιθύνοντες κατά μέρος τα καλοστημένα γκάλοπ και τις δημοσκοπήσεις που αλλάζουν ώρα με την ώρα. Και ας ψάξουν αλλού για κορόιδα. Γιατί υπάρχουν και υγιώς σκεπτόμενα άτομα στην κοινωνία της αφθονίας που μετατράπηκε για λίγο σε μιζέρια και που από την νέα «αγγελική» χρηματοδότηση επιδιώκει να ξαναφέρει την υπερκατανάλωση στα γνωστά επίπεδα. Για να έρθουν πάλι οι λιμουζίνες και οι μετοχές να αποτελούν το καθημερινό θέμα συζήτησης του Νεοέλληνα. Για να αποσιωπηθεί για μια ακόμη φορά το δράμα των απελπισμένων στα περίχωρα των μεγαλουπόλεων.
(phil.zaharis@gmail.com)
