Σήμερα Παρασκευή και 13 συνεδριάζει τελικά το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. Αν δε πάει καλά θα φταίει η κακιά η μέρα;
Η χώρα δεν αντέχει εντάσεις
Δεν είναι δική μας η διαπίστωση. Θα την ακούσει κανείς σε διαφορετικές παραλλαγές σε οποιαδήποτε συζήτηση ή κοινωνική συνάντηση:
Οι λογικοί άνθρωποι το έχουν καταλάβει και χωνέψει. Η χώρα μας δεν έχει την πολυτέλεια των εντάσεων. Παντού! Στη δύσκολη οικονομική συγκυρία που περνάει ο τόπος μόνον με υπομονή και κατανόηση θα ξεπεραστούν τα προβλήματα.
Προβλήματα που λίγο ή πολύ τα ανεχτήκαμε όλοι πότε με την σιωπή και άλλοτε με τη συνενοχή.
Ας το καταλάβουμε πλέον. Η περίοδος είναι κρίσιμη. Η ανεργία ανεβαίνει συνέχεια, τα χρήματα μειώνονται, η αγορά αγκομαχά και οι δυσκολίες περισσεύουν.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ας μην προστεθούν και οι εντάσεις τόσο στα κόμματα όσο και στους κοινωνικούς εταίρους.
«Ε»
Ανεργία
Μήνα το μήνα αυξάνεται η ανεργία στη χώρα μας, φθάνοντας επισήμως το 18% τον Οκτώβριο του 2011. Κοντά ένα εκατομμύριο άτομα ζουν κάτω από το άσχημο αυτό συναίσθημα που έχει και ψυχολογική επίπτωση σ’ αυτούς που βιώνουν την ανεργία.
Ας μη γελιόμαστε. Το χειρότερο όλων είναι να μένει κανείς χωρίς δουλειά όταν τα έξοδα τρέχουν και οι ανάγκες της οικογένειας είναι βασικές και απαραίτητες.
Περιττό βέβαια να επισημανθεί ότι οι περισσότεροι άνεργοι προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα.
«Ε»
Αραβικές επενδύσεις
Χρόνια τώρα ακούμε για Αραβικές επενδύσεις στη χώρα μας. Ακόμη από την περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου που αναμένονταν τα πετραιοδόλαρα να μας κάνουν τη ζωή άνετη.
Μάλιστα, τότε τα ταξίδια μεταξύ Ελλάδος και Αραβικών χωρών ήταν κάτι συνηθισμένο. Αποτέλεσμα; Μηδέν!
Ακολούθησαν άλλες κυβερνήσεις που έκαναν συναντήσεις με εμίρηδες κάθε μορφής και χώρας, αλλά πάλι τίποτε ουσιαστικό. Μόνον λόγια και υποσχέσεις όπως με τον Εμίρη του Ντουμπάι πριν λίγο καιρό! Αποτέλεσμα; Τίποτε!
Προχθές είχαμε την επίσκεψη 60 επιχειρηματιών από τα Εμιράτα, πάλι για επενδύσεις! Άντε να τους δούμε κι αυτούς, γιατί τελικά μέχρι τώρα ήταν μόνο λόγια οι Εμίρηδες και δούλεμα ψιλό γαζί…
«Ε»
Η Χαλυβουργική
H περίπτωση της πολύπαθης «Ελληνικής Χαλυβουργίας», που έχει γίνει εσχάτως πανελληνίως γνωστή λόγω των δυναμικών κινητοποιήσεων των εργαζομένων σε αυτή, είναι χαρακτηριστική της παράνοιας, της προϊούσας βλακείας και της κακοδαιμονίας που μαστίζουν αυτό τον τόπο και τον οδηγούν στην κατάρρευση και τη μιζέρια. Η «Ελληνική Χαλυβουργία» ήταν μέχρις ότου ξεκίνησε η κρίση μια νοικοκυρεμένη επιχείρηση, από τις λίγες σε αυτή την δύσμοιρη χώρα, όπου η υγιής επιχειρηματικότητα τελεί εν διωγμώ από ένα κράτος, που με δυσβάστακτους φόρους, γραφειοκρατία και διαφθορά, θέτει ανυπέρβλητα εμπόδια στην ανάπτυξη της.
Όταν, όμως, το μοντέλο αυτό κατέρρευσε εξαιτίας της κρίσης του διεθνούς τραπεζοπιστωτικού συστήματος κι έπρεπε, επιτέλους, να αποφασίσουμε να ζήσουμε με αυτά που βγάζουμε, όλοι δικαιολογημένα δυσανασχετούν. Αλλά κάποιοι εξ ημών προσπαθούν να προσαρμοσθούν. Άλλοι, και πολύ φοβάμαι ότι είναι οι περισσότεροι, δεν έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί. Και νομίζουν ότι ακόμα μπορούν να συμπεριφέρονται με τη γνωστή, κι άκρως καταστροφική, συνδικαλιστική νοοτροπία του παρελθόντος. Όταν έκαναν κάποια απεργία και οι κυβερνώντες έντρομοι – για να μη χάσουν ψήφους – τους έκαναν όλα τα χατίρια. Αυτή η περίοδος έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Κι, όμως, οι εργαζόμενοι στην «Ελληνική Χαλυβουργία» δεν το έχουν αντιληφθεί. Και θα μείνουν στο δρόμο, όπως κι οι εργοδότες τους, μένοντας στο δόγμα «ή όλοι ή κανένας».
Γ.Λ.
Να πουν την αλήθεια
Υπάρχει ένα θεμελιώδες για το μέλλον µας ερώτημα στο οποίο το πολιτικό σύστημα, παρά τα όσα κατά καιρούς ψευδίζει, δεν έχει δώσει ξεκάθαρη και οριστική απάντηση. Και αυτό δεν είναι άλλο από το αν θέλουμε ή όχι να παραμείνουμε πάση θυσία στο ευρώ. Ακούμε διάφορες κορόνες για αποτυχημένο μνημόνιο που µας οδήγησε στην ύφεση και την ανεργία, για κάποιες τάχα µου εναλλακτικές λύσεις που ποτέ δεν περιγράφονται µε σαφήνεια, όπως αυτή του κ. Σαμαρά περί ανάπτυξης µέσω της μείωσης της φορολογίας, αλλά ουσιαστική συνεννόηση για το ποια άλλη επιλογή υπάρχει ούτε καν φαίνεται στον ορίζοντα.
Δυστυχώς όμως η αμείλικτη πραγματικότητα είναι εδώ μπροστά µας και µας προκαλεί, όσο και να την ξορκίζουμε ή να την αποφεύγουμε με διάφορες υπεκφυγές. Τι θα γίνει αν ως τις 20 Μαρτίου δεν υπάρξει συμφωνία για το κούρεμα και για τη δανειακή σύμβαση; Αν δεν πάρουμε τα 89 δισ. ευρώ, έχουμε την παραμικρή ελπίδα να επιβιώσουμε, χωρίς να χρεοκοπήσουμε; Η απάντηση φυσικά είναι όχι, µόνο που κανείς σχεδόν από αυτούς που αποφάσισαν να αναθέσουν τις τύχες µας στην κυβέρνηση Παπαδήμου δεν το ομολογεί… Αντιθέτως ο καθένας κάνει τους μικροκομματικούς λογαριασμούς του, βάζει κόκκινες γραμμές, πότε για τα φορτηγά, πότε για τη μείωση των επικουρικών συντάξεων, πότε για την προστασία διαφόρων συντεχνιακών δικαιωμάτων από την επάρατη απελευθέρωση των αγορών…
Π.Σ.
Συνεδριάζει το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ
Άλλαξε αιφνιδιαστικά ημερομηνία η προγραμματισμένη για το Σαββατοκύριακο συνεδρίαση του πολιτικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ και πραγματοποιείται σήμερα Παρασκευή στις 4:00 το απόγευμα χωρίς να δοθεί κάποια εξήγηση για την αλλαγή αυτή.
Η σημερινή συνεδρίαση είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για το μέλλον του κόμματος και αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ιδιαίτερα μετά τη δήλωση του εκπροσώπου Τύπου του κόμματος κ. Μπεγλίτη ότι «κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει στον κ. Παπανδρέου να είναι υποψήφιος» που έρχεται να επιβεβαιώσει ότι δεν υπάρχει καμία σίγουρη και οριστική απόφαση από πλευράς του προέδρου του κόμματος.
Άλλωστε η δήλωσή του ότι δεν «προτίθεται» να είναι υποψήφιος καταδεικνύει ακριβώς αυτό. Αν είχε αποφασίσει να αποσυρθεί από την εκ νέου διεκδίκηση της προεδρίας θα έλεγε καθαρά «δεν θα είμαι υποψήφιος».
Ίσως λοιπόν θα πρέπει να περιμένουμε και εκπλήξεις…
Κόκκινες γραμμές
Από την αρχή της κρίσης, εδώ και τρία χρόνια, ακούμε διαρκώς για κόκκινες γραμμές. Από αρχηγούς κομμάτων, συνδικαλιστές, βουλευτές, υπουργούς.
Όλοι όμως αυτοί που έθεσαν κόκκινες γραμμές, τους είδαμε σύντομα να τις υπερπηδούν θεαματικά, να βάζουν νέες και πάλι να τις ξεπερνούν, καθιστώντας πλέον εντελώς αναξιόπιστη την έκφραση.
Οπότε γνωρίζουμε πια οι πάντες ότι όποιος επικαλείται κόκκινες γραμμές τις εποχές αυτές είναι παραπάνω από βέβαιο ότι σύντομα θα κάνει μία εντυπωσιακή κολωτούμπα.
Όμως, η δήλωση του πρωθυπουργού «κόκκινη γραμμή μου είναι μόνο η σωτηρία της χώρας» προκαλεί πραγματικό φόβο για τον κυνισμό της καθώς προέρχεται από έναν άνθρωπο που δεν είναι πολιτικός και δεν μασάει τα λόγια του. Και μάλλον αυτός το εννοεί.
Είναι όμως το μόνο όριο της κυβέρνησης αυτής η σωτηρία της χώρας, με οποιοδήποτε κόστος και οποιοδήποτε τίμημα; Γιατί η χώρα αυτή δεν είναι μόνο οι κάμποι και τα βουνά της, αλλά κυρίως οι άνθρωποί της, ο λαός της.
Το πρωταρχικό μέλημα θα έπρεπε να είναι η σωτηρία των ανθρώπων της που υποφέρουν και κατ’ επέκταση της χώρας φυσικά. Γιατί αν «σωθεί» η χώρα με την πλειοψηφία του λαού στην πείνα, την ανεργία και την επαιτεία και τους πιο άξιους νέους της μετανάστες, τότε θα είναι μία μακάβρια και άσκοπη σωτηρία.
Το κουίζ της ημέρας
Ποιος …χουβαρντάς χάριζε επιταγές και έβαλε μέσα την εταιρεία που δούλευε μισό εκατομμύριο ευρώ;
Μ.Ξ.
Ο Μωραΐτης …ρίχνει Άγκυρα
Δεν χάνει το χρόνο του ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου κ. Στέλιος Μωραΐτης. Το’ πε ότι θ’ ανοίξει πόρτα και αλισβερίσια με τούρκους επιχειρηματίες και ότι θα προσπαθήσει να επιλυθεί το πρόβλημα της βίζας και να σου τον μαζί με τον αντιπρόεδρο του τον Ιρφάν Χατζηγενέ στην Τουρκία να ψάχνουν και να ρίχνουν …Άγκυρα στον εκεί επιχειρηματικό κόσμο. Θετικά όλα αυτά αν και τα προβλήματα των ντόπιων επιχειρηματιών δεν πρόκειται να τα λύσουν οι τούρκοι επιχειρηματίες…αλλά το να’ ναι ανοιχτό το Επιμελητήριο Ξάνθης σε συνεργασίες είναι προς το συμφέρον του. Αρκεί βέβαια να υπάρχει διάρκεια και όφελος και απ’ τις δυο πλευρές!
Μ.Ξ.
Ανενεργή προς το παρόν είναι η «Στήριξη»…
…η δομή που ίδρυσε η πρώην νομαρχία Ξάνθης. Κι αυτό γιατί δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη η μεταφορά της στο κτίριο του Καπνικού Σταθμού. Υπενθυμίζουμε ότι είχε δημιουργηθεί ολόκληρο θέμα καθώς αντέδρασαν οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ που στεγάζονταν στο κτίριο και θ’ αναγκάζονταν να μετακομίσουν. Το θέμα πάντως έχει «παγώσει» και είναι κρίμα γιατί η «Στήριξη» είχε βοηθήσει πολύ κόσμο και ιδιαίτερα τώρα που πληθαίνουν οι άποροι χρειάζεται περισσότερο από ποτέ μια τέτοια κοινωνική δομή.
Μ.Ξ.
