Χωρίς περιστροφές και εισαγωγές, δυο λόγια για το σύνθημα με κόκκινο σπρέι σε τοίχο στη στοά της εφημερίδας «ΕΜΠΡΟΣ» που γράφτηκε την Κυριακή ξημερώματα με κόκκινο σπρέι: «6/12/08 Δεν ξεχνώ, αλήτες δημοσιογράφοι» και φέρει την υπογραφή των αναρχικών.
Η αναγραφή ενός συνθήματος σαν κι αυτού σε ένα οποιοδήποτε σημείο στοχεύει εναντίον μίας πρακτικής ή γεγονότος που βρίσκει αντίθετο τον υπογράφοντα ή το ιδεολογικό κίνημα που υπηρετεί. Ωστόσο, όταν γράφεται στο χώρο όπου στεγάζεται ένα μέσο ενημέρωσης δεν μπορεί παρά να απευθύνεται στο μέσο αυτό.
Κι ερωτώ αν υπήρξε οποιαδήποτε μορφής εναντίωση σε συγκεκριμένο δημοσίευμα ή στάση της εφημερίδας «ΕΜΠΡΟΣ» ή απλά αντιπροσωπεύει το σύνολο των ΜΜΕ. Δυστυχώς, το πιθανότερο είναι απάντηση να μη δοθεί ποτέ γιατί απλούστατα αμφιβάλλω αν ο υπογράφων έχει μπει στη διαδικασία να αναρωτηθεί τι και ποιο είναι το μέσο που απευθύνεται.
Το γεγονός ότι ο αναρχικός χώρος αντιτάσσεται στις μεθοδεύσεις κάποιων εξ Αθηνών δημοσιογράφων λόγω της στάσης τους στα επεισόδια που ακολούθησαν τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν μπορεί να στοχοποιεί ολόκληρο των χώρο των Μέσων Ενημέρωσης. Ειδικότερα, δεν ήταν λίγα τα Μέσα της Περιφέρειας που στάθηκαν δίπλα στη διαμαρτυρία των μαθητών και φοιτητών, με τις όποιες διαφωνίες τους για τον τρόπο της διαμαρτυρίας. Αλλά η διαφωνία με παράλληλη διάθεση για εξερεύνηση των κινήτρων των όποιων πρακτικών δεν μπορεί να περιχαρακώνει τη δημοκρατία και να εντάσσει το σύνολο του χώρου σε μια κατηγορία.
Με την ίδια λογική, αυτοί που κατηγορούν την αστυνομία για τυφλά χτυπήματα εμπίπτουν οι ίδιοι στο παράπτωμα της επίθεσης χωρίς στόχευση. Άλλωστε, και οι ίδιοι οι αναρχικοί δεν θα ήθελαν, και καλώς, να κρίνονται από τις ενέργειες οποιουδήποτε υπογράφει με ένα Α σε κύκλο, απλούστατα γιατί υπάρχει και εντός του κινήματος της Αναρχίας ιδεολογική διαφορά αλλά και διαφωνίες ως προς τη δράση.
Γιατί, λοιπόν, στοχεύεται το «Ε»; Πεποίθησή μας είναι ότι είναι τυχαίο, αλλά γιατί να θεωρούν ότι ολόκληρη η μερίδα μιας επαγγελματικής κατηγορίας είναι ομοιόμορφη; Αυτομάτως ακυρώνουν τον αγώνα τους αφού εξαιρούν συγκεκριμένους πολίτες.
Γιατί ο δημοσιογράφος είναι κάτι διαφορετικό από τον οικοδόμο, το δάσκαλο, την καθαρίστρια που υποστηρίζουν; Γιατί τόσο αβίαστα το συμπέρασμα ότι όλος ο δημοσιογραφικός χώρος τάσσεται υπέρ των λίγων που με κορώνες βάλλονταν εναντίον των γεγονότων του Δεκέμβρη; Δεν είναι όλοι το ίδιο, και αν μη τι άλλο η επίθεση σε καμία περίπτωση δε βοηθά να σκεφτεί και να κρίνει άλλα επιχειρήματα, αυτός κατά του οποίου η λεκτική επίθεση.
Κι έτσι, μοιάζει σαν καπέλωμα μιας καθολικής διαμαρτυρίας ενάντια σε ένα τραγικό συμβάν, ενώ η πρόθεσή τους, νομίζω, δεν είναι αυτή. Μοιάζει να θέλουνε, ‘με το στανιό’ να είμαστε απέναντι, για να επιτύχουν την κοινωνική ρήξη ενάντια στο κατεστημένο.
Θα θέλαμε να είχαμε τις απαντήσεις.
Ελένη Διαφωνίδου
