Άρθρο του Αλέξανδρου Κοντού, βουλευτή Ξάνθης της Ν.Δ. τέως υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων

Όταν ανακοινώθηκε το τριετές Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης της οικονομίας, λίγες μέρες μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού, πολλοί, και κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση, αντέδρασαν έντονα. Δήλωσαν έκπληξη με τη γρήγορη επιδείνωση των οικονομικών δεικτών, είτε διότι δεν είχαν πλήρη γνώση για το τι συμβαίνει στην πραγματική οικονομία είτε διότι δεν είχαν πληροφόρηση για τις ραγδαίες και σε πολλές περιπτώσεις δραματικές- εξελίξεις στη διεθνή οικονομία.
Η συγκυρία, που χαρακτηρίζεται από τις συνέπειες της μεγαλύτερης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης τις τελευταίες δεκαετίες, επιβάλλει αναπροσαρμογές, ευελιξία και καλό σχεδιασμό. Σε επαφές μου με ανθρώπους της αγοράς οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις μου είναι σαφείς. Οι τράπεζες, με τα υπερ-κέρδη τους τα προηγούμενα χρόνια και με την τεράστια κινητή και ακίνητη περιουσία τους, αρνούνται ν’ αναλάβουν οποιοδήποτε επιχειρηματικό ρίσκο και να στηρίξουν τις επιχειρήσεις. Απεναντίας, παρά τη σημαντική ενίσχυση της ρευστότητάς τους με 28 δισ.από την κυβέρνηση, όχι μόνο δεν ανοίγουν τις «στρόφιγγες»ενίσχυσης των επιχειρήσεων, αλλά συνεχώς αυστηροποιούν τους όρους χορήγησης δανείων και αρνούνται, ακόμη και σε επιχειρήσεις με υγιή οικονομικά στοιχεία, να ενταχθούν στο ΤΕΜΠΜΕ. .
Οι κλάδοι με το μεγαλύτερο εξαγωγικό προσανατολισμό είναι αυτοί που διέρχονται αναλογικά τις μεγαλύτερες συνέπειες της κρίσης.
Η βιομηχανική παραγωγή, τα είδη ένδυσης και τροφίμων, όπως και οι κατασκευές και ο τουρισμός είναι οι τομείς που ήδη έχουν δεχτεί τα πρώτα πλήγματα.
Αποτέλεσμα, να υπάρχει κίνδυνος να αυξηθεί η ανεργία και η εμπορική δραστηριότητα να συρρικνώνεται, με δυσοίωνες τις προβλέψεις για τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων. Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία δεν χρειάζονται πρωτοβουλίες που να «χαϊδεύουν τα αυτιά»κανενός.
Το κυρίαρχο θέμα δεν μπορεί να είναι ο περιορισμός των ελλειμμάτων, αλλά η αποφυγή των κοινωνικών επιπτώσεων μέσα από τη διασφάλιση της ανάπτυξης.
Απαιτείται περαιτέρω πίεση στις τράπεζες για να ενισχύσουν τη ρευστότητα της αγοράς.
Απαιτείται ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με απλοποίηση των διαδικασιών ένταξής τους στο ΤΕΜΠΜΕ και σε άλλα χρηματοδοτικά προγράμματα.
Απαιτείται επιτάχυνση των δημόσιων επενδύσεων και κυρίως υλοποίησης του τέταρτου «πακέτου», όπου το 80% των δαπανών καλύπτεται από την Ε.Ε.
Απαιτείται υλοποίηση των προγραμμάτων μείωσης της ανεργίας.
Όλα αυτά, όμως, προϋποθέτουν κυρίως πολιτική σταθερότητα. Σε δεδομένη χρονική συγκυρία κάθε άλλο παρά θετικά επιδρούν στην οικονομία οι Κασσάνδρες. Όπως, επίσης, αρνητικά θα λειτουργήσει μία παρατεταμένη προεκλογική περίοδος, πόσω μάλλον η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Η εκλογολογία προκαλεί μεγάλο κακό στην χώρα, «φρενάρει» ποικιλοτρόπως την όποια δυναμική μπορεί να αναπτυχθεί, ακόμα και υπό τις δύσκολες σημερινές συνθήκες.
Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνούμε:
Ότι οι κυβερνήσεις εκλέγονται με ορίζοντα τετραετίας.
Ότι σε ποσοστό που ξεπερνά το 60% οι πολίτες δεν θέλουν εκλογές. Το ποσοστό αυτό είναι κατά πολύ υψηλότερο στους επιχειρηματίες, οι οποίοι τρομάζουν ακόμη και στη σκέψη ότι διαρκούσης της κρίσης μπορεί να οδηγηθούμε σε διπλές εθνικές εκλογές και σε προεκλογική, ουσιαστικά, περίοδο τεσσάρων μηνών.
Κυρίως όμως ότι οι πολίτες νιώθουν πως ο πολιτικός που μπορεί να αντιμετωπίσει την οικονομική καταιγίδα και να οδηγήσει την πατρίδα σε απάνεμο λιμάνι είναι ο Κώστας Καραμανλής, από τον οποίο και ζητούν με στιβαρότητα να κυβερνά τη χώρα υλοποιώντας, χωρίς παρεκκλίσεις την εντολή που μόλις πριν από ενάμιση χρόνο μας έδωσε ο ελληνικός λαός.
Αυτά οι πολίτες τα αντιλαμβάνονται και τα εκδηλώνουν σε κάθε ευκαιρία. Καιρός, λοιπόν, και εμείς οι πολιτικοί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, υπολογίζοντας πάνω από όλα τις κοινωνικές συνέπειες των όποιων πολιτικών επιλογών, δηλώσεων και πράξεών μας.