Θεσσαλονίκη, Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2005. Αίθουσα Τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Μία μεγάλη και κομψή αίθουσα κατάμεστη από κόσμο. Κόσμο αθεράπευτα ρομαντικό που εξακολουθεί να αγαπά την λαϊκή μας παράδοση. Μιας παράδοσης που εξακολουθεί να επιβιώνει και να παραμένει ζωντανή, χάρη στην θέληση απλών ανθρώπων απανταχού των Ελλήνων.
Μέσα στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης και της ομογενοποίησης κατά το Τεξανό πρότυπο, η Θεσσαλονίκη αντιστέκεται. Για 22η χρονιά ο Γιώργης Μελίκης μαζεύει συγκροτήματα από την χώρα μας, που επιδεικνύουν με περηφάνια τον πλούτο της λαϊκής μας παράδοσης. Καλεσμένοι φέτος χοροί και τραγούδια από τον Βώλακα Δράμας, σκοποί και τραγούδια από την Αγκαθιά και Σχοινά Ημαθίας, χοροί και τραγούδια από την Ιερισσό Χαλκιδικής, χοροί , σκοποί και τραγούδια από τα Σιάτιστα Κοζάνης, χοροί και τραγούδια από την Πιερία, και, χοροί και τραγούδια από Βλάχους της Θέρμης. Βέβαια, το όλο εγχείρημα έχει αγκαλιάσει, χωρίς τσιγκουνιές, ο Δήμος Θεσσαλονίκης και Κέντρο Μουσικής.
Η θερμή αμεσότητα και επιδοκιμασία του κοινού αποτελεί την καλύτερη επιβράβευση των συντελεστών της εκδήλωσης. Και για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται περίτρανα, ότι ο απλός λαός γνωρίζει ενστικτωδώς την αξία και την σημασία της παράδοσης : Διότι το δέντρο όσο μεγάλα κλαδιά και φέρνει, όσο πυκνό φύλλωμα και κάνει, όσους καρπούς πλούσιους κι αν δίνει, χωρίς τις ρίζες του σβήνει, χάνονται κλαδιά, φύλλωμα και καρποί !
Όμως μία και μιλάμε για τέτοιου είδους εκδηλώσεις, αναπόφευκτα πέφτουμε σε κατ’ αντιπαραβολή συγκρίσεις με τα καθ’ ημάς συμβαίνοντα. Διότι η πόλη μας σε ότι αφορά την προβολή και ανάδειξη του λαϊκού πολιτισμού και της παράδοσης έχει απλώς χειμώνα ! Εκτός αν παράδοση στο τοπικό ιδίωμα σημαίνει πλαστική καρέκλα, κομφετί, σουβλάκι και μουσική γαβ – γαβ !
Θεσσαλονίκη 16/1/2005
Νικόλαος Κωνσταντινίδης
