Η Λογική κι ο Έρωτας
μαζί στρώσαν κρεβάτι,
με πάθος και γλυκόλογα
προσπάθησαν να σμίξουν.
Σαν εκοιμήθη η Λογική,
ο Έρως φτερά βγάζει,
σηκώνεται σε μια στιγμή
και μόνη την αφήνει.
Η Λογική ανέμελα,
χαλάρωσε κι αφαίθη
και σε πλανέματα του νου
τις αγκαλιές ζητάει.
Όμως, χωρίς τον Έρωτα,
σιμώνουν εφιάλτες,
τέρατα την κοντεύουνε
και τη βυσσοδομούνε.
-Αχ, πού επήγες, Έρωτα
και μόνη μου, φοβάμαι
χωρίς εσέ, ούτε στιγμή,
δε δύναμαι να ζήσω.
Κι ο λογισμός του Έρωτα
πίσω, ήταν σε κείνη,
αισθάνοντας το κάλεσμα,
αμέσως επιστρέφει.
Διώχνει τα άγρια θεριά,
τα τέρατα, τα κτήνη,
που την καλή του μέμφοντας σκίζοντάς της τις σάρκες.
Έτσ’ είναι πάντα ο έρωτας,
κουράζεται και φεύγει,
όταν το πάθος δε γεννά
και δε φουντών’ η αγάπη.
Όμως αν τον καλέσουμε,
με όλο μας το σθένος,
πίσω, γυρνάει και κάθεται στης ζήσης μας τον θρόνο.
Αναστασία Νατάσα Μακρή
Ο Φρανθίσκο Γκόγια απεβίωσε σαν σήμερα, (30 Μαρτίου 1746 – 16 Απριλίου 1828). Ήταν Ισπανός ζωγράφος και χαράκτης της βασιλικής αυλής της Ισπανίας, προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε τρεις γενιές μοναρχών και θεωρείται ο σπουδαιότερος Ισπανός καλλιτέχνης, από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 19ου. Το έργο του, που ανήκει στην περίοδο του ροκοκό και του ρομαντισμού, περιλαμβάνει περισσότερους από 700 πίνακες ζωγραφικής, 900 σχέδια και σχεδόν 300 χαρακτικά, που στο σύνολό τους χαρακτηρίζονται από καινοτομίες και ρηξικέλευθα στοιχεία σύνθεσης
Το έργο αυτό ανήκει σε μια σειρά 80 χαρακτικών που ο ίδιος ο δημιουργός έδωσε τον τίτλο “Καπρίτσια”, στην εισαγωγή των οποίων, ο Γκόγια γράφει: “Η φαντασία που εγκαταλείπεται από τη λογική δημιουργεί ανυπόφορα τέρατα, όταν ενώνεται μαζί της, είναι η μητέρα όλων των τεχνών και η πηγή όλων των θαυμάτων”
«Ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα». Ο εμβληματικός αυτός τίτλος συνόδευε μια από τις πρώτες και πιο εύγλωττες εικόνες της σειράς χαλκογραφιών άνδρας ντυμένος με ρούχα εποχής, ίσως ο ίδιος ο ζωγράφος, έχει ακουμπήσει πάνω στο γραφείο του, όπου βρίσκονται σκόρπια πινέλα και κοντυλοφόροι, και έχει παραδοθεί στον ύπνο. Ολόγυρα του φτερουγίζουν απειλητικές τερατώδεις νυχτερίδες, πουλιά με γαμψά ράμφη. Ένα απ’ αυτά του έχει αρπάξει τα πινέλα του. Εικόνα και σχόλιο μας δίνουν το νήμα για να διεισδύσουμε όχι μόνο στον στοχαστικό και εφιαλτικό κόσμο του ζωγράφου αλλά και στην ταραχώδη ατμόσφαιρα μιας ολόκληρης εποχής που χαρακτηρίζεται από ιστορικές ανατροπές και αντιφάσεις.
