Η νεαρή ηθοποιός μίλησε στο «Ε» για τον νέο απαιτητικό της ρόλο, το καθήκον, τον ηθικό νόμο και τις δραματικές εξελίξεις που κάνουν το έργο επίκαιρο
Β. Τρουφάκου: «Αυτό που μπορούμε, πρέπει να το κάνουμε»
Η Βασιλική Τρουφάκου ήξερε από νωρίς ότι θα ασχοληθεί με την υποκριτική. «Είχα την βεβαιότητα από πολύ μικρή ότι θα γινόμουν ηθοποιός. Ο πατέρας χημικός, η μητέρα μου μαθηματικός, των θετικών επιστημών και οι δύο, δεν ήταν εξοπλισμένοι με τα κατάλληλα “εργαλεία” για να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβαινε. Εγώ πόζαρα, έπαιζα, τραγουδούσα και εκείνοι θεωρούσαν απλώς ότι έχουν ένα αλέγρο κοριτσάκι. Εγώ, όμως, ήξερα», μας λέει. Την Κυριακή θα εμφανιστεί μπροστά στο θεατρόφιλο κοινό της Ξάνθης ως Αντιγόνη στο έργο του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Ζαν Ανούιγ. Ένα κορυφαίο έργο της σύγχρονης δραματουργίας, γραμμένο το 1942 στη διάρκεια της ιδιόρρυθμης ναζιστικής κατοχής στη Γαλλία, η Αντιγόνη του Ανούιγ συνιστά μια μεταφορά για το άτομο και τον αγώνα του απέναντι σε ένα παντοδύναμο, γερασμένο, αυταρχικό κράτος. Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στις 22 Ιουλίου στη σκηνή του REX στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και η Ξάνθη θα είναι η δεύτερη εκτός Αθηνών πόλη που θα παρουσιαστεί, σε μια αναμφισβήτητα χρονιά της Αντιγόνης με τρεις παραγωγές να περιοδεύουν ανά την Ελλάδα.
Τραγική συγκυρία ο άταφος Πολυνείκης με τους άταφους της Τουρκίας
Το έργο του Ανούιγ μεταμορφώνει την κλασική Αντιγόνη του Σοφοκλή, αλλά γίνεται κι αυτό με την σειρά του ένα κλασικό έργο και ως εκ τούτου διαχρονικό. Με την ίδια ορμή φτάνει η Αντιγόνη του Ανούιγ από τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο στο σήμερα, έρχεται στη δική μας εποχή, ιδιόμορφη, πολεμική, ποιητική, για να μας κατακτήσει με τις ίδιες της τις αντιφάσεις, να μας συγκινήσει σχεδόν βίαια με τη δύναμη της φωνής της. Η Βασιλική Τρουφάκου θυμάται την αίσθηση που είχε την επομένη του πραξικοπήματος στην Τουρκία, μία μόλις μέρα μετά την πρεμιέρα της παράστασης, όταν ο πρόεδρος της Τουρκίας διέταξε να μην κηδευτούν οι πραξικοπηματίες που σκοτώθηκαν στους δρόμους. «Αυτό που θέλουμε στην γεμάτη παράλογα και σκληρότητα ζωή μας για να είμαστε σε μία τάξη και μία εσωτερική γαλήνη, αμφισβητείται κάθε μέρα».
«Αν δεν έχεις φοβηθεί δεν αναγνωρίζεις το φόβο, αν δεν έχεις ερωτευθεί δεν αναγνωρίζεις τον έρωτα»
Ο αγώνας των χαρακτήρων του έργου του είναι ανάμεσα στους ανθρώπους, στο μάταιο της ανθρώπινης φύσης, στην υποκρισία και τον εγωισμό της εξουσίας. Η Ελένη Ευθυμίου σκηνοθετεί, η Βασιλική Τρουφάκου είναι η Αντιγόνη σε μια κοινωνία φοβισμένη, διεφθαρμένη και γερασμένη, που αιωρείται στο κενό. «Είναι ένας αδερφός ρόλος, μια μεταγραφή του μύθου», λέει η Βασιλική για τον ρόλο της, «ωστόσο η Αντιγόνη του Ανούιγ κουβαλά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι μυστηρίου. Ενώ ο συγγραφέας έχει οπλίσει τους γύρω της με πολύ στέρεα επιχειρήματα, σε μια κατάσταση ‘’κλεισμένη αεροστεγώς’’, εκείνη βρίσκεται ανάμεσα στη γη και τον αέρα, σε ένα κομμάτι ονειροπόλο, με λόγο συνειρμικό, ενώ ταυτόχρονα το πένθος την καλεί και οι απώλειές της την τραβούν προς τη γη. Η Αντιγόνη είναι ένα πλάσμα που σφύζει από ζωή, αλλά κυριεύεται από τον θάνατο και ισορροπεί ανάμεσα στο ρόλο της ηρωίδας και αντιηρωίδας». Η Βασιλική σημειώνει ότι η Αντιγόνη του Ανούιγ δεν είναι υποψιασμένη και δεν έχει βεβαιότητες για τον θάνατό της, όπως δεν προικίστηκε από τον Ανούιγ να πει τη μεγάλη κουβέντα «γεννήθηκα για να αγαπώ».
Μια γυναίκα σύγχρονη συναντιέται με την Αντιγόνη στα θεμελιώδη ερωτήματα
Περιγράφοντας την κοινωνία μέσα στην οποία κινείται η ηρωίδα, η Τρουφάκου μας λέει: «Στη δική μας παράσταση υπάρχει μια γενικευμένη κατάσταση νοσηρότητας, τα στοιχεία του γήρατος είναι τονισμένα. Αντιστοιχούν σε μια κοινωνία που γερνάει και έχει σταματήσει να συνδιαλέγεται με το καινούργιο. Σε μια κοινωνία που έχει σταματήσει να έχει ερωτήματα, μια κοινωνία που ναυαγεί μέσα στη διαφθορά. Αυτά τα στοιχεία, βλέποντάς τα, νομίζεις ότι πρόκειται για μια δυστοπία. Και μετά γυρίζεις γύρω σου και ρίχνεις μια πιο προσεκτική ματιά». Η Αντιγόνη δεν συνειδητοποιεί εξαρχής αυτό που συμβαίνει και το πού οδηγείται. «Είναι μια βασιλοπούλα, έχει μάθει να μη χτυπά πόρτες, αλλά αυτές να ανοίγουν, ο Κρέων είναι θείος της, υπάρχει αυτή η διάσταση στους ρόλους. Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο συνειδητοποιεί εξαρχής πού θα την οδηγήσει αυτή η παραφορά και πόσο συνειδητή είναι η αντίστασή της. Σίγουρα είναι προς το τέλος, όταν λέει στο φύλακα ‘’Εσύ είσαι το τελευταίο ανθρώπινο πρόσωπο απέναντί μου’’».
Συγκρίνοντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα ένας νέος ηθοποιός, η Βασιλική κρατά την φράση που θεωρεί ότι είναι το απόσταγμα από ένα μεγάλο έργο: «Αυτό που μπορούμε πρέπει να το κάνουμε».
ΧΑΡΗΣ ΔΙΑΦΩΝΙΔΗΣ
