Στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη οι εργαζόμενες γυναίκες ντυμένες στα άσπρα, κάνουν απεργία με αίτημα την ίση αμοιβή με τους άνδρες. Η συγκέντρωση πνίγηκε στο αίμα αλλά ο δρόμος για ίσα δικαιώματα των δύο φύλων άνοιξε, τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο.
-Σύντομη ιστορική αναδρομή
Στις 8 Μάρτη:
Το 1857 οι υφάντριες της Νέας Υόρκης διαδήλωσαν: για μείωση των ωρών εργασίας από 16 σε 12, για ίσα μεροκάματα με τους άνδρες και για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και ζωής.
Το 1910 στην Κοπεγχάγη η Δεύτερη Διεθνής Διάσκεψη Σοσιαλιστριών καθιερώνει την ετήσια Ημέρα της Γυναίκας.
Το 1977 ο O.Η.Ε. στη Γενική του Συνέλευση καθιέρωσε την Ημέρας της Γυναίκας, ως Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη.
-Οι αγώνες των ελληνίδων
Το 1930 οι Ελληνίδες αποκτούν το δικαίωμα του "εκλέγειν" στις Δημοτικές εκλογές, μετά τη συμπλήρωση του τριακοστού έτους της ηλικίας τους, όμως το 1936 η δικτατορία του Μεταξά ανακόπτει την εξέλιξη του Γυναικείου Κινήματος. Μόλις το 1950 και ύστερα από διεθνή επίδραση, οι γυναίκες αποκτούν το δικαίωμα του "εκλέγεσθαι" στις Δημοτικές εκλογές και το 1952 στις Βουλευτικές. Μετά την επικύρωση του χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και της Διεθνούς Σύμβασης της Νέας Υόρκης "Περί πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών" καταργήθηκαν και στην Ελλάδα κραυγαλέες θεσμοθετημένες διακρίσεις σε βάρος των γυναικών και άνοιξε ο δρόμος για τη συμμετοχή τους στη δημόσια ζωή του τόπου.
-8 Μαρτίου 2008
Σήμερα το Γυναικείο Κίνημα, έχοντας πετύχει πολλά τόσο σε θεσμικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, διεκδικεί την πλήρη ένταξη της γυναίκας με ισότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων σε όλους τους τομείς της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Και στη Ελλάδα το γυναικείο κίνημα από τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα εμφανίζεται ιδιαίτερα δυναμικό διεκδικώντας τις ίσες ευκαιρίες που δικαιούται, ενώ έχει συνδεθεί με τις γενικότερες κοινωνικο-οικονομικές διεκδικήσεις και έχει αποκτήσει πολιτικό χαρακτήρα.
Βέβαια, όποιος πιστεύει ότι η γυναίκα έχει κατακτήσει την ισότιμη θέση της στην ελληνική πολιτική και κοινωνική σκηνή εθελοτυφλεί. Η αρχή της ισότητας καταπατάται συνεχώς σε κλειστές πόρτες σπιτιών και γραφείων.
Προς αυτή την κατεύθυνση δύο σχετικά πρόσφατοι ελληνικοί νόμοι επιχείρησαν να περιορίσουν το φαινόμενο και κάποια θετικά αποτελέσματα έχουν ήδη εμφανιστεί. Ο λόγος για την ποινικοποίηση της σεξουαλικής παρενόχλησης στην εργασία και την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας στη χώρα μας.
-Το πρόσφατο νομοθετικό πλαίσιο
Το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης στην εργασία απασχολεί την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη στην εθνική τους νομοθεσία, τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια θεσμικά όργανα. Σύμφωνα με την πανελλήνια επιδημιολογική έρευνα που διεξήχθη το 2003 στη χώρα μας, τα αποτελέσματα είναι ανησυχητικά, αφού το 10% των ερωτώμενων ανέφερε προσωπική εμπειρία σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας. Αλλά και στο σύνολό τους τα ευρήματα αναδεικνύουν ότι αυτό που φαίνεται να προσβάλλεται για τα θύματα είναι η ίδια η προσωπικότητα της γυναίκας και τα δικαιώματά της στην ίση μεταχείριση και στη σεξουαλική αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Η νομική διευθέτηση του ζητήματος σε εναρμόνιση της κοινοτικής νομοθεσίας με την εθνική ρυθμίζει αρκετές όψεις του και ταυτόχρονα ανοίγει και το διάλογο για την υιοθέτηση πολιτικών πρόληψης και αντιμετώπισής του.
Σχετικά με το ζήτημα της βίας στην οικογένεια, θα πρέπει να σημειώσουμε την ψήφιση του νόμου 3500/2006 για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα αλλά και τις δομές παροχής ψυχοκοινωνικής στήριξης σε κακοποιημένες γυναίκες (Γενική Γραμματεία Ισότητας, Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας).
-Νέα βήματα για την ισότητα
Παρόλα αυτά, οι σκοτεινές πλευρές της παραβίασης των δικαιωμάτων των γυναικών είναι ακόμα πολλές και παντού. Είναι οι γυναίκες θύματα της παράνομης διακίνησης με σκοπό την εκμετάλλευση και την εμπορία, είναι οι απανταχού κακοποιημένες γυναίκες από το σύντροφο ή σύζυγό τους, είναι οι μακροχρόνια άνεργες γυναίκες και οι αποκλεισμένες από την αγορά εργασίας, είναι οι αποφυλακισμένες και αποιδρυματοποιημένες που εισπράττουν το τίμημα του κοινωνικού στιγματισμού. Είναι όμως, και οι ανύπαντρες μητέρες, είναι και αυτές που αποκλείονται από τα κέντρα λήψης αποφάσεων (σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα) και είναι και όλες οι γυναίκες, που απομονωμένες δεν ξέρουν ακόμα ότι μπορούν να διεκδικήσουν μια καλύτερη θέση στην οικογένειά τους και στον κόσμο.
Η 8η Μαρτίου, λοιπόν, πέρα από τις επετειακές κορόνες, τις καθιερωμένες γυναικείες εξόδους και τις ευγενικές χειρονομίες προσφοράς λουλουδιών είναι μια μέρα μέλλον αγωνιστική παρά εορταστική. Υπάρχουν κι άλλα εμπόδια και άλλα προβλήματα, εδώ και αλλού, και ο αγώνας για την ισότητα των δύο φύλων έχει δρόμο μπροστά του.
Γυναίκα, γιόρτασε αυτά που κέρδισες κι όχι τα στολίδια που θα βάλεις αυτή τη βραδιά.
Επιμέλεια: Ε.Δ.
