Η ομάδα θα παρουσιάσει την άνοιξη το έργο του Παπαδιαμάντη «Γούτου-Γουπατού» σε συνεργασία με τα παιδιά της Α’ Λυκείου του 3ου Γενικού Λυκείου-Το «Ε» βρέθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων της Αγίας Φωτεινής στη Χρύσα, άκουσε την φωνή των μελών της ομάδας, της συντονίστριας, Δ. Κοτσάκης και των κ. Γκρήγκοβιτς και Τσοτανίδου ειδικών στην επιμέλεια του θεάτρου-της μουσικής και του χορού
Κάθε Τετάρτη από τις 19:00 έως τις 21:00 τα μέλη της συμπεριληπτικής θεατρικής ομάδας του Σωματείου ΑμεΑ ΠΕ Ξάνθης δίνουν ραντεβού στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ι.Ν. Αγίας Φωτεινής στην Χρύσα. Επιλέγουν να περάσουν δημιουργικά το απόγευμα αυτής της ημέρας στο κλίμα μίας όμορφης συντροφιάς φίλων, που συνδέονται μεταξύ τους, επικοινωνούν και το κυριότερο… περνούν καλά κάνοντας κάτι που τους «γεμίζει».
Το έργο του Παπαδιαμάντη θα παρουσιάσει η συμπεριληπτική ομάδα την άνοιξη μαζί με παιδιά του 3ου ΓΕΛ
Όλα αυτά βέβαια γίνονται πράξη χάρη στον συντονισμό της Δήμητρας Κοτσάκη, η οποία «ξετυλίγει» στο «Ε» την φιλοσοφία-το σκεπτικό της ομάδας, που είναι συμπεριληπτική, είναι «ανοιχτή» σε άτομα με αναπηρία και μη. Η προσπάθεια ξεκίνησε δειλά δειλά από πέρυσι και φέτος έρχονται να προστεθούν κι άλλα άτομα.
Η ομάδα έρχεται με ενθουσιασμό και πρωτίστως με όρεξη για δουλειά για να παρουσιάσει το έργο του Παπαδιαμάντη «Γούτου-Γουπατού». Στο σημείο αυτό αξίζει να κάνουμε μία σύντομη αναφορά στο περιεχόμενό του. Πρόκειται, λοιπόν για ένα διήγημα, που εστιάζει την προσοχή στον κοινωνικό αποκλεισμό και τη διαφορετικότητα μέσα από τη σύγκρουση μεταξύ του Μανωλιού του «Ταπόη» (πληγωμένου παιδιού με αναπηρία) και του αρχηγού μιας συμμορίας. Η ιστορία εξετάζει πώς η αποδοχή και η συνεργασία, αντί της σύγκρουσης, μπορούν να οδηγήσουν στην υπέρβαση των εμποδίων, ενώ παράλληλα θίγει θέματα όπως η καθημερινή βία, η φιλία και η αγάπη.
Σημαντική η συμβολή στο κομμάτι του «δεσίματος» της ομάδας από τη θεατροπαιδαγωγό, Στέλλα Γκρήγκοβιτς και τη χοροδιδάσκαλο, Αλεξάνδρα Τσοτανίδου
«Αυτή η παρουσίαση θα γίνει μαζί με τα παιδιά της α’ Λυκείου του 3ου Γενικού Λυκείου. Υποθέτουμε πως το έργο θα είναι έτοιμο γύρω στον Μάρτιο, ενώ το πιθανότατο είναι η γνωριμία με το ευρύτερο κοινό να γίνει μέσα στον ίδιο μήνα. Τα κορίτσια, η Στέλλα Γκρήγκοβιτς και η Αλεξάνδρα Τσοτανίδου θα επιμεληθούν το θέατρο, τη μουσική και το κινησιολογικό, αντίστοιχα», όπως αναφέρει η κ. Κοτσάκη.
Η σύνδεση φέρνει τη συνειδητή διαδικασία ενσωμάτωσης όλων των ατόμων σε μια κοινωνία ή ένα περιβάλλον
Η κ. Κοτσάκη παρατηρεί πως το «δέσιμο» αυτό με τα παιδιά του σχολείου είναι πολύ ωραίο. Στη συνέχεια, εξηγεί πως χάρη σε αυτό ο καθένας παίρνει από τον άλλον πράγματα. Η συμπερίληψη γίνεται πράξη! Την ίδια στιγμή προάγεται η συνειδητή διαδικασία ενσωμάτωσης όλων των ατόμων σε μια κοινωνία ή ένα περιβάλλον πάντοτε με σεβασμό στις διαφορετικές ταυτότητες και ιδιαιτερότητές τους.
Στ. Γκρήγκοβιτς: «Ακούμε και ακολουθούμε το ρυθμό της ομάδας»
«Κληθήκαμε από τη Δήμητρα να γίνουμε-εγώ και η Αλεξάνδρα- εμψυχώτριες και να δημιουργήσουμε μία ανοιχτή ομάδα για άτομα που έχουν κάποια αναπηρία, κινητική, οποιαδήποτε άλλη ή και μη. Ο τρόπος που επιτυγχάνεται αυτή η πρόθεση είναι με το να ακούμε και να ακολουθούμε το ρυθμό της ομάδας σεβόμενοι την στιγμή του μαθήματος, τις ανάγκες που προκύπτουν», όπως τονίζει η κ. Γκρήγκοβιτς.
Η ίδια ενημερώνει πως αντίστοιχες ομάδες απαντούν και σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Ειδικότερα, κάνει μνεία στην πολύ γνωστή ομάδα «Εν Δυνάμει», που λειτουργεί στην Ελλάδα υπογραμμίζοντας πως εκεί εντοπίζεται η συνύπαρξη αυτού του είδους.
Κάνοντας μία μικρή αναδρομή στο πώς ξεκίνησαν όλα μιλά για την πρόσκληση-πρόταση συνεργασίας που έλαβαν από το 3ο ΓΕΛ με σκοπό τη δημιουργία μίας καινούργιας ομάδας, ενός συνόλου -με την έννοια της συνύπαρξης- παιδιών και μαθητών του σχολείου και της εν λόγω ομάδας.
Το θεατρικό κομμάτι σε ένα πλαίσιο ανοιχτό για όλους
«Ήδη οι δύο ομάδες έχουμε κάνει μία πρώτη συνάντηση και αναντίρρητα χαιρόμαστε πολύ. Είναι πολύ σημαντικό σε κάθε δράση εξωστρέφειας να ακουστεί το έργο. Κάθε άνθρωπο νομίζω τον ενδιαφέρει να δοκιμάσει το θεατρικό κομμάτι σε ένα πλαίσιο ανοιχτό για όλα τα μέλη της κοινωνίας», προσθέτει η Στ. Γκρήγκοβιτς.
Η Αλεξάνδρα Τσοτανίδου διευκρινίζει από την πλευρά της πως αυτό που προσπαθούν να κάνουν στην ομάδα είναι να βοηθήσουν, ώστε να βρει ο καθένας τον προσωπικό του τρόπο να υπάρξει και να συνδεθεί.
«Να ‘’ξεκλειδώσουν’’ τα σώματα»
«Πρέπει να δούμε και να διερευνήσουμε τον τρόπο βάσει του οποίου μπορούμε να φτιάξουμε κάτι κοινό, είτε φέρουμε μία αναπηρία, είτε όχι. Στόχος είναι να ‘’ξεκλειδώσουμε’’ τα σώματα, κάτι που συμβαίνει σε οποιαδήποτε ομάδα με το δικό της πλήρωμα», όπως συμπληρώνει.
Έπειτα, εστιάζει την προσοχή στη σύνδεση, την οποία δουλεύει η ομάδα και εξυπηρετεί σαφώς την καλύτερη γνωριμία με τα ίδια τα σώματα, αλλά και τη σύνδεση αυτή καθ’ αυτή με τους υπόλοιπους.
«Ανήκω ισότιμα» και «Συν-δημιουργώ»
«Σε πιο τεχνικό επίπεδο δουλεύουμε σε διαφορετικούς ρυθμούς και ποιότητες. Μέσα από αυτή τη συμμετοχή ενισχύεται η αίσθηση του ‘’ανήκω ισότιμα’’, συν δημιουργώ, είμαι ισότιμο κομμάτι και μέλος αυτής της ομάδας. Σε αυτή την περίπτωση η ομάδα φέρει μία ευθύνη ή το κάθε άτομο ξεχωριστά επιχειρεί να βοηθήσει ο ένας τον άλλον, ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν, να βιώσουν μία άσκηση που τους δίνω», όπως αντιλαμβάνεται.
Κάνουμε ένα βήμα πίσω και δίνουμε χώρο και χρόνο
Επιμένει πως σύμφωνα με τα παραπάνω χρειάζεται να κάνει κάποιος πίσω δίνοντας χώρο και χρόνο σε αυτούς τους ανθρώπους, ώστε να αντιληφθούν τα πράγματα με τον δικό τους τρόπο χωρίς να τους καθοδηγήσει εκείνος ακριβώς.
Η φωνή των μελών στο «Ε»
Ο μικρότερος της ομάδας, ο Παρασκευάς ομολογεί πως περνά πολύ ωραία, ενώ έχει κάνει και νέους φίλους.
Για τον Δημήτρη η εμπειρία είναι όμορφη, καθώς του αρέσει να κάνει αρκετά πράγματα, όπως λέει. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνος του, είναι αυτόνομος.
Ο Παναγιώτης -γιός- και η Μαρία-μητέρα- βρίσκουν ευχάριστο αυτό που ζουν εκεί κάθε Τετάρτη, δηλώνουν επίσης πως όλο αυτό που γίνεται βοηθά σημαντικά στη διαδικασία της κοινωνικοποίησης, το νοιάξιμο είναι γνήσιο και αυτό περνάει προς τα έξω.
Ο Χαράλαμπος το ζει με ενθουσιασμό και όρεξη, όπως εξηγεί, αν και λόγω τραυματισμού δεν κατάφερε να πάρει μέρος στην προηγούμενη παρουσίαση.
Η Νίτσα χαίρεται που είναι μέλος της θεατρικής ομάδας. Πέρυσι μέλη της ομάδας εκτός του Χάρη-είχε σπάσει το χέρι του- και του Δημήτρη-δεν ήταν στην ομάδα-, είχαν πάρει μέρος σε μία μουσικοχορευτική παρουσίαση και αναμφισβήτητα ήταν μία όμορφη εμπειρία σε συνεργασία με το Εθνικό Ωδείο. Η συμπεριληπτική ομάδα ανέλαβε το κινησιολογικό.
Για την Αλέβ ,που είναι μαζί με τη Νίτσα, το θέατρο είναι γνώριμο και οικείο, αφού ασχολείται από παλιά. Της δίνει, λοιπόν καθημερινά πολλά, κερδίζει συνεχώς από αυτό.
Ο Θόδωρος καταλήγει στο συμπέρασμα πως αυτά που παίρνουν είναι σίγουρα περισσότερα από αυτά που δίνουν. Υποστηρίζει πως υπάρχει έντονο το στοιχείο της φιλίας σε μία τοποθεσία, όπου όλα είναι πραγματικότητα, τίποτα «δήθεν», ούτε εικονικό. Θεωρεί πολύ σημαντικό αυτό που γίνεται.
Τέλος, η Άννα μιλά για απόλυτη χαρά. Εκείνη συγκινημένη, υπογραμμίζει, πως κάποιος μπορεί να δει πράγματα και να δεχτεί συναισθήματα που δύσκολα τα παίρνει από αλλού. Το αντιλαμβάνεται ως ένα συνονθύλευμα χαράς, δημιουργίας, κάτι που οδηγεί στο φως, στη χαρά. Πιάνει τον εαυτό της να κάνει ασκήσεις με τα παιδιά και να πονάει το στόμα της από το χαμόγελο. Τότε ακριβώς είναι που φεύγει το «ουφ» και έρχεται η εσωτερική χαρά. Για τον καθένα είναι ξεχωριστό-μοναδικό, σύμφωνα με την Άννα.
Τα μέλη της όμορφης παρέας:
Παρασκευάς Παχούμης, Παναγιώτης Αλεξιάδης, Δημήτρης Νταιρετζής, Χαράλαμπος Κεραμετσίδης, Σουλτάνα Βερβελίδου, Ρεϊχάν Κιοσέ, Άννα Ταένγκα, Θόδωρος Βαϊτερλής , Μαρία Χατζοπούλου, Αλέβ Ριτβάν, Φανή Νικολοπούλου, Σώτη Βαμβακερού, Κική Μπούτου
Χορογράφος: Αλεξάνδρα Τσοτανίδου
Θεατροπαιδαγωγός: Στέλλα Γκρήγκοβιτς
Συντονίστρια: Δημητρούλα Κοτσάκη
Η εμπειρία της Αλεξάνδρας Τσοτανίδου με την γλαφυρότητα και παραστατικότητα που την μεταφέρει στο «Ε»:
Άσκηση «ο γλύπτης και το γλυπτό»(έγινε πέρυσι)
«Ήμουν ζευγάρι με ένα από τα παιδιά με σύνδρομο ντάουν, ο ένας λειτουργούσε σαν γλύπτης στο σώμα του άλλου, καθοδηγούσε τα μέλη του σε διαφορετικά σημεία κι ο άλλος σαν άγαλμα έπρεπε να μένει στατικός, να ακολουθεί το σχήμα που δίνει ο γλύπτης στο δικό του σώμα. Όσο εγώ οδηγούσα το παιδί, αυτό με ακολουθούσε. Κάποια στιγμή αλλάξαμε ρόλους. Άρα, αυτό το παιδί με σύνδρομο ντάουν χρειάστηκε να οδηγήσει το δικό μου σώμα. Δεν μπορούσε να το διαχειριστεί στην αρχή, ήταν σαν να είναι μη γνώριμο, δηλαδή σαν να έχει εκείνος την πρωτοβουλία κι εγώ να ακολουθώ, να παίρνει αυτός αποφάσεις για το δικό μου σώμα, να μπαίνω στο σχήμα που εκείνος μου δίνει. Κάποια στιγμή άρχισε να το ‘’ξεκλειδώνει’’ αυτό, άρχισε να του φαίνεται αστείο με πηγαία χαρά. Δόθηκε ο χώρος στον άνθρωπο να οδηγήσει κάποιον άλλον κι αυτός να τον ακολουθήσει παίρνοντας άλλος τα ηνία σε αυτή την σχέση. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν φωνή και μέσω της μετατόπισης των ρόλων!
