Η «καβαλιώτισσα» ποιήτρια, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, μιλά στο «Ε» για τη διαδρομή της στον χώρο προσδιορίζοντας ως πρόκληση για την ίδια μέσα σε λίγες σειρές να κλείσει κανείς «της ζωής του και της τέχνης του το δράμα»
Χρύσα Κιατίπη
chkiatipi@empros.gr
Με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη η καβαλιώτισσα ποιήτρια, Γεωργία Τριανταφυλλίδου «κουβαλά» πάντα μαζί της τη θάλασσα, καθώς δηλώνει χαρακτηριστικά πως «δεν θα μπορούσα να ζήσω σε πόλη που δεν έχει θάλασσα», γι’ αυτό άλλωστε η θάλασσα εμφανίζεται με μεγάλη συχνότητα και στην ποίησή της.
Ταυτόχρονα δεν σταματάει να αναζητά τον ρυθμό, θέλει να τον «ακούει» όταν διαβάζει, μα περισσότερο κάθε φορά που γράφει ποίηση.
Με μία συλλογή διηγημάτων «ιστορίες χωρισμένων», εκδοτική ΚΑΠΑ και με τρεις ποιητικές συλλογές «ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑΣ», εκδόσεις ΑΓΡΑ, «Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΞΩ», εκδόσεις ΑΓΡΑ, «ΔΑΝΕΙΚΑ ΑΓΥΡΙΣΤΑ», εκδόσεις ΚΙΧΛΗ συστήνεται στο αναγνωστικό της κοινό η Γεωργία Τριανταφυλλίδου, που πραγματοποίησε πρόσφατα στην Καβάλα την πρόσφατη συλλογή διηγημάτων της.
«Όλοι οι άνθρωποι είναι ποιητικοί απλώς δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν ή δεν αποτελεί έγνοια τους, και καλά κάνουν, να εκφράσουν τις ποιητικές τους στιγμές», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει.
Στο «Ε» η κ. Τριανταφυλλίδου αναλύει αυτή την σχέση ως βασική μορφή έκφρασης, μιλά για την τεχνική που επιλέγει, όπως επίσης και για τη θέση της σύγχρονης ελληνικής ποίησης σήμερα. Κλείνοντας, προτρέπει τους νέους ποιητές και τις νέες ποιήτριες να διαβάζουν ποίηση, «πολλή ποίηση», όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει.
Τι σας ώθησε να επιλέξετε την ποίηση ως βασική μορφή έκφρασης;
Χωρίς να ακουστεί υπερφίαλο, νομίζω, ότι η ποίηση είναι αυτή που με επέλεξε. Η συμπύκνωση του νοήματος, η ακαριαία συγκίνηση, οι εκφραστικοί της τρόποι που κυμαίνονται από την τέλεια απλότητα μέχρι την πιο σκοτεινή πυκνότητα, όλα αυτά με συγκινούσαν από παιδί. Περισσότερο όμως, η ανταπόκριση σε μια πρόκληση: μέσα σε λίγες σειρές να κλείσει κανείς «της ζωής του και της τέχνης του το δράμα» γνωρίζοντας από την αρχή πως το ζεύγος αυτό όσο βαθύ ακούγεται άλλο τόσο είναι και ασήμαντο.
Πόσο η καταγωγή σας — Θεσσαλονίκη — και η διαμονή σας στην Καβάλα επηρέασαν το ποιητικό σας έργο;
Υπάρχει πολλή Θεσσαλονίκη στη ζωή μου, ακόμη περισσότερη στις αναμνήσεις μου, λιγότερο εκφρασμένη στην ποίησή μου. Ίσως κάνει εντονότερη την παρουσία της στην πρόσφατη συλλογή διηγημάτων μου «Ιστορίες χωρισμών» (Κάπα Εκδοτική, 2025 )που είναι και η πρώτη μου πεζογραφική εμφάνιση. Σε περιοδικά της Θεσσαλονίκης πρωτοδημοσίευσα ποιήματα, αλλά εξέδωσα πρώτη φορά το 2004, τρία χρόνια μετά την μόνιμη εγκατάστασή μου στην Καβάλα. Δεν θα μπορούσα να ζήσω σε πόλη που δεν έχει θάλασσα. Κι η θάλασσα εμφανίζεται με μεγάλη συχνότητα στην ποίησή μου. Θα υπέθετε κάποιος ότι είναι η Καβάλα.
Πόσο σημαντικός είναι για εσάς ο ρυθμός, η μουσικότητα του στίχου; Υπάρχει ειδική τεχνική που ακολουθείτε;
Νομίζω, πολύ σημαντικός. Τον αναζητώ , θέλω να τον «ακούω», όταν διαβάζω ποίηση , πόσο περισσότερο, όταν τη γράφω. Ο Νάσος Βαγενάς το διατύπωσε πολύ εύστοχα: «η ποίηση του κάθε στίχου (έμμετρου ή μη) απαιτεί κι ένα άλλο ευρύτερο είδος μέτρου, μια πλουσιότερη ρυθμική τάξη, που δεν μπορεί να νοηθεί αποκομμένη από την έννοια της αρμονίας του μέτρου, γιατί την πρoυποθέτει». Πιστεύω, λοιπόν ότι η ικανότητα να γράφεις κανείς έμμετρα είναι απαραίτητη, αν επιθυμεί να γράψει καλό ελεύθερο στίχο. Ακολουθώ και τις δυο τεχνικές έκφρασης, ανάλογα με την έμπνευση , δηλαδή το ίδιο το θέμα, σχεδόν πάντα, «κουβαλάει» μαζί του την μετρική ή ελευθερόστιχη εκφορά του, τεχνικές που υπόκεινται κάθε φορά στην κρίση και την κριτική των αναγνωστών.
Πώς βλέπετε τη θέση της σύγχρονης ελληνικής ποίησης σήμερα; Τι ρόλο μπορεί να παίξει η ποίηση στην κοινωνία;
Δεν θα σταματήσουν ποτέ να γράφονται καλά ελληνικά ποιήματα. Πολλές φορές, όμως μέσα στην πληθώρα της σύγχρονης υπερπαραγωγής χάνονται, προσπερνιούνται από τους αναγνώστες που σπανίως έχουν την καθοδήγηση μιας επαρκούς κριτικής προσέγγισης. Δεν τελειώνουν τα καλά ποιήματα που πρέπει να διαβαστούν. Ωστόσο πιστεύω πως τα ποιήματα αυτά δεν υπάρχει περίπτωση να μην ζευγαρώσουν κάποτε με τον «ιδανικό» αναγνώστη, μπορεί να μη συμβεί τώρα, αλλά θα συμβεί στο μέλλον. Το ίδιο άλλωστε δεν έχει γίνει με παραγνωρισμένα ποιήματα του παρελθόντος που βρήκαν ετεροχρονισμένα τη θέση τους στην αναγνωστική προτίμηση του παρόντος; Όσο για τον ρόλο που μπορεί να παίξει η ποίηση σήμερα, θα μπορούσα με σιγουριά να πω «κανέναν». Την στιγμή όμως που απαντώ σ’ αυτές τις ερωτήσεις, ήδη φλερτάρω με την αναίρεση της απάντησης. Για να με ρωτάτε, κάτι θα σημαίνει. Η ποίηση βρίσκεται παντού γύρω μας. Όλοι οι άνθρωποι είναι ποιητικοί απλώς δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν ή δεν αποτελεί έγνοια τους, και καλά κάνουν, να εκφράσουν τις ποιητικές τους στιγμές. Ο ηθοποιός Άλαν Ρίκμαν είναι από τους αγαπημένους μου, «πρωταγωνιστεί» μάλιστα σε ποίημα που περιλαμβάνεται στην τρίτη ποιητική μου συλλογή. Έχει πει, λοιπόν ο Ρίκμαν κάτι που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη: «Η αφήγηση ιστοριών είναι μια ανθρώπινη ανάγκη. Όσο περισσότερο εξουσιαζόμαστε από ηλίθιους και δεν έχουμε κανένα έλεγχο πάνω στη μοίρα μας, τόσο πιο αναγκαίο είναι να λέμε ιστορίες ο ένας στον άλλον για το ποιοι είμαστε, γιατί είμαστε, από πού ερχόμαστε και τι είναι δυνατόν… Μια ταινία, μια παράσταση, ένα μουσικό κομμάτι ή ένα βιβλίο (ποίησης λέω εγώ) μπορεί να κάνει τη διαφορά. Μπορεί να αλλάξει τον κόσμο».
Έχετε στο μυαλό σας κάποια μελλοντικά έργα ή θεματικές που θα θέλατε να εξερευνήσετε;
Όσες φορές έχω καταστρώσει σχέδια ή έχω προγραμματίσει πράγματα, σπανίως αντεπεξήλθα στις προσδοκίες μου. Είμαι από τη φύση μου αναβλητική. Όχι ,δεν έχω κατά νου θεματικές προς εξερεύνηση και πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι επιφυλακτική απέναντι σε μια θεματολογία που μπορεί να υποδεχθεί μεγάλες μάζες συνειδήσεων.
Τι ρόλο παίζει η καθημερινότητα (π.χ. η φροντίδα λουλουδιών, οι καθημερινές κινήσεις) στην ποιητική σας πράξη;
Ζω σε σπίτι με αυλή, λίγα μέτρα μακριά από την θάλασσα. Αγαπώ την φροντίδα του κήπου και λατρεύω το κολύμπι. Αν όμως αποδώσω ποιητικότητα σ’ αυτές τις καθημερινές ενασχολήσεις, έχω χάσει το παιχνίδι της ζωής. Γίνομαι «διαφθορέας» του εαυτού μου. Αλίμονο, αν ο οικιακός βίος μετατραπεί σε επίμονο, ποιητικό καθρέφτισμα! Αν συμβεί, θα έρθει αβίαστα, αλλιώς να μην έρθει καθόλου.
Τι συμβουλή θα δίνατε σε νέους/ες ποιητές/ριες που ξεκινούν σήμερα;
Να διαβάζουν ποίηση. Πολλή ποίηση. Όχι μόνο αυτή που ιδιοσυγκρασιακά τους ταιριάζει, διότι υπάρχει κίνδυνος, όταν πολυκαταλαβαίνεις κάποια συγκεκριμένη ποιητική, αυτή να σε αφομοιώσει κατά την ώρα της δημιουργίας. Και να σβήνουν. Να σβήνουν ανελέητα πριν καταλήξουν στο οριστικό. Είναι αυτή η πιο ευγενική έκφραση πίστης στην ποίηση και στον εαυτό τους.
