Η αποχή της Ελλάδας από το, έστω και αυτο το ελλιπές, ψήφισμα που ζητούσε άμεση ανθρωπιστική βοήθεια για τον υπό εθνοκάθαρση πληθυσμό της Γάζας δεν μπορεί να ιδωθεί ως μια «ουδέτερη» ή «ισορροπημένη» διπλωματική κίνηση, όπως προσπάθησε να τη δικαιολογήσει η Μπακογιάννη ή ο Γεραπετρίτης. Είναι μια πράξη πολιτικής δειλίας, μια συνειδητή επιλογή ευθυγράμμισης με την πολεμική μηχανή του κράτους του Ισραήλ, μια ακόμη επιβεβαίωση ότι το κράτος λειτουργεί πάντα υπέρ της εξουσίας και κατά των λαών.
Στο όνομα μιας υποτιθέμενης «εθνικής στρατηγικής», η κυβέρνηση Μητσοτάκη επέλεξε τη σιωπή μπροστά στη σφαγή. Επέλεξε να κρατήσει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους σφαγείς και στα θύματα. Αυτή η στάση, ντυμένη με τον μανδύα της «διπλωματικής σύνεσης» και της «διπλωματίας κάτω από τα ραντάρ» , είναι στην πραγματικότητα μια στάση ξεκάθαρης συνενοχής.
Το ψήφισμα της Ε.Ε. δεν ζητούσε στρατιωτική εμπλοκή, δεν καλούσε σε σύγκρουση. Ζητούσε κάτι στοιχειώδες, το οποίο θα έπρεπε να ζητηθεί εξ’ αρχής: τη δυνατότητα να φτάσει ανθρωπιστική βοήθεια σε αμάχους που πεθαίνουν από βομβαρδισμούς και πείνα. Η άρνηση της Ελλάδας να το στηρίξει φανερώνει όχι απλώς διπλωματική ανικανότητα, αλλά κυρίως πολιτική απανθρωπιά. Μια απανθρωπιά βαθιά ριζωμένη στη λογική του κρατισμού και της υπεράσπισης της γεωστρατηγικής θέσης με κάθε τίμημα.
Οι άνθρωποι της Γάζας δεν χρειάζονται τις δηλώσεις συμπάθειας των ισχυρών ούτε τα δάκρυα των πρωθυπουργών. Χρειάζονται αλληλεγγύη. Και η αλληλεγγύη δεν είναι ουδέτερη· είναι πράξη. Είναι απόφαση να σταθείς απέναντι στην αδικία, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει σύγκρουση με τις κατεστημένες ισορροπίες.
Η ελληνική κοινωνία οφείλει να καταδικάσει την επιλογή της κυβέρνησης. Οι κραυγές για «ειρήνη», όταν συνοδεύονται από σιωπή μπροστά στη γενοκτονία, είναι κενολογίες. Αν ο λαός σιωπήσει μαζί με τους κρατούντες, τότε η συνενοχή θα είναι συλλογική.
Η ελπίδα, όμως, βρίσκεται στους ανθρώπους που κατεβαίνουν στους δρόμους όπως σήμερα, στους φοιτητές που διαδηλώνουν, στα κινήματα που οργανώνουν δράσεις αλληλεγγύης. Εκεί, μακριά από τα υπουργικά συμβούλια, χτυπά η καρδιά της αληθινής διεθνιστικής συνείδησης. Εκεί γεννιέται ο κόσμος της ισότητας και της ελευθερίας.
