Του Χρήστου Χωμενίδη
Ακατανόητη έως αυτοκαταστροφική βρίσκω τη στάση κάποιων κυβερνητικών αξιωματούχων, πόσο δε μάλλον φιλοκυβερνητικών δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων στα σόσιαλ μίντια. Όταν καταδικάζεις προκαταβολικά, με τέτοια δε σφοδρότητα, τις κινητοποιήσεις της 28ης Φεβρουαρίου. Όταν προφητεύεις ταραχές και έκτροπα και φτάνεις να αναφωνήσεις “μετά από εμάς το χάος!”, τι περιμένεις; Να τρομάξει ο κόσμος και να μην κατέβει στους δρόμους; Να αλλάξει άποψη χάρη στην εξαμβλωματική αφίσα, με την οποίαν εκφράζεται δήθεν εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη;
Δεν το καταλαβαίνεις πως θα προκαλέσεις το αντίθετο από το αποτέλεσμα που επιθυμείς; Ότι θα κάνεις τον μετριοπαθή πολίτη, που πιθανόν και να σε ψήφισε το 2023, ο οποίος έχει ωστόσο συνταραχθεί από τα Τέμπη, θα τον κάνεις να μοιάζει με οπαδός της Κωνσταντοπούλου ή του Βελόπουλου;
Δεν συνειδητοποιείς ότι η πόλωση ευνοεί τις ακραίες δυνάμεις, όσους πράγματι απεργάζονται την αποσταθεροποίηση και το μπάχαλο; Τις δημοσκοπήσεις δεν τις διαβάζεις; Όταν η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων φρονεί πως επιχειρείται συγκάλυψη, εσύ αντί να μπεις σε σοβαρότατες σκέψεις, να διορθώσεις την πορεία σου, το ύφος σου τουλάχιστον, πώς αντιδράς; Τα στυλώνεις; Κουνάς το δάχτυλο στη κοινωνία;
Η απώλεια της ψυχραιμίας οδηγεί μαθηματικά στην απώλεια της κοινής λογικής. Ώσπου, σύντομα, χάνει κανείς τα αβγά και τα πασχάλια.
Όχι ότι η παραφιλολογία των τελευταίων μηνών που ξεκίνησε από το “κρυφό φορτίο” ή το “εξαφανισμένο βαγόνι” του εμπορικού συρμού και κατέληξε στα σενάρια δολοφονίας του τραγικού Βασίλη Καλογήρου από παρακρατικούς μηχανισμούς, όχι πως δεν έχει προφανή στόχο τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Την “αστυνομικοποίηση” -σωστά τα λέει το ΚΚΕ- των Τεμπών.
Σε τι εξυπηρετούν οι παραπάνω θεωρίες και καταγγελίες, που όσο πιο εξωφρενικές είναι τόσο μεγαλύτερο ντόρο κάνουν; Στην ενοχοποίηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποκλειστικά. “Πρόκειται για σκοτεινούς τύπους, για ουτιδανούς, που διαπλέκονται με μαφιόζους-λαθρέμπορους καυσίμων και έπειτα, ενώ η χώρα θρηνεί, προσπαθούν να τα κουκουλώσουν όπως-όπως!”
Και αν δεν υπήρχε ξυλόλιο; Και αν το μπάζωμα το διέταξε κάποιος μπουνταλάς, εν πλήρη αγνοία του πολιτικού προϊσταμένου του; Τα τρένα δεν θα είχαν συγκρουστεί; Νέοι άνθρωποι δεν θα είχαν σκοτωθεί; Δεν θα επρόκειτο τότε για τραγωδία;
Το μείζον γεγονός είναι ότι σε συνθήκες απόλυτης κανονικότητας, στα καλά καθούμενα που λένε, μια επιβατική αμαξοστοιχία μπήκε σε τροχιά θανάτου. Γιατί; Διότι ο σταθμάρχης ήταν εγκληματικά ανεπαρκής. Αρκεί να διάβαζες το βιογραφικό του και θα τον έστελνες εγκαίρως, κλωτσηδόν από εκεί που’ρθε.
Όσο για τους δύο συναδέλφους του, που είχαν υποχρέωση να βρίσκονται στον σταθμό, είχαν πάρει άδεια από τη σημαία, κοινώς την είχαν κοπανήσει πριν της ώρας τους. “Εάν δούλευε η τηλεδιοίκηση…” Η τηλεδιοίκηση στο συγκεκριμένο σημείο δεν λειτούργησε πλήρως ποτέ. Η ομαλή κυκλοφορία των τρένων βασιζόταν στον ανθρώπινο παράγοντα. Ή, αν προτιμάτε, στην τύχη. Η τύχη γύρισε ένα βράδυ την πλάτη της, η λούφα και η παραλλαγή έδειξαν τα χειρότερα πρόσωπά τους. Και συνέβη η συμφορά.
Ένοχο για τα Τέμπη είναι ένα ολόκληρο σύστημα, που επικρατεί και αναπαράγεται στην Ελλάδα επί δεκαετίες και επί αιώνες. Και το οποίο ανέχονται, όταν δεν προσπορίζονται στα μουλωχτά τα οφέλη του, κι όσοι παριστάνουν τους αντισυστημικούς. Ένοχοι για τα Τέμπη είναι ο ωχαδερφισμός, το ρουσφέτι, το “θα σε βολέψω σε ένα καλοπληρωμένο κι άνετο πόστο διότι είσαι δικός μας”, το “να μη βάλω κι εγώ ένα δαχτυλάκι στο μέλι;”.
Ένοχο για τα Τέμπη είναι κάθε κόμμα που κυβέρνησε. Και κάθε κόμμα που αντιπολιτεύθηκε ανεύθυνα, χαϊδεύοντας αυτιά, υιοθετώντας άκριτα το οποιοδήποτε μαξιμαλιστικό αίτημα, μπας και κερδίσει ψηφαλάκια. Ένοχη είναι, στον βαθμό που της αναλογεί, η ίδια η κοινωνία. Η οποία αναδεικνύει και εναλλάσσει στο τιμόνι τέτοιες ηγεσίες.
Ξέρω, ξέρετε αρκετούς ανθρώπους που βρίσκονται χαριστικά σε θέσεις ευθύνης. Η ανικανότητα, η νωθρότητά τους πιθανόν να μη στοιχίσει ζωές. Θα αφήσει όμως τα παιδιά σας σχετικά αμόρφωτα, τις συνδιαλλαγές σας με το κράτος εκκρεμείς επί χρόνια, την απονομή δικαιοσύνης μακρόσυρτη και προβληματική.
Επιμερίζω πονηρά την ενοχή; Τη ρίχνω σε όλους, για να βγάλω λάδι το Μαξίμου; Κάποιος από όσους με διαβάζουν σίγουρα θα έχει ήδη καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα. Τον ρωτώ: Έστω ότι ο Μητσοτάκης παραιτείται ή ανατρέπεται. Και ο Κώστας Αχ. Καραμανλής μπαίνει φυλακή. Οι πολιτικοί τους αντίπαλοι θριαμβολογούν, λένε στον κόσμο ότι επήλθε κάθαρση. Και αναλαμβάνουν τα ηνία. Και κυβερνούν κατά τον ίδιο τρόπο που σήμερα αντιπολιτεύονται. Σε πόσο καιρό θα συμβεί μια τραγωδία ανάλογη με των Τεμπών;
Από το Μάτι στα Τέμπη μεσολάβησαν πέντε σχεδόν χρόνια. Τι άλλαξε στο μεταξύ; Όχι αρκετά, προφανώς, ώστε να θωρακιστεί η χώρα απέναντι στο τυχαίο που μπορεί να αποβεί θανατηφόρο.
Ευελπιστούσαμε ότι η βαθιά κρίση της προηγούμενης δεκαετίας θα είχε λειτουργήσει παιδαγωγικά. Ότι θα είχαμε πίσω μας τις παθογένειες που μάς οδήγησαν στη χρεοκοπία το 2010, στο χείλος του γκρεμού το καλοκαίρι του 2015. Διαψευστήκαμε οικτρά.
Μακάρι σήμερα Παρασκευή να διαδηλώναμε εναντίον της κακιάς Ελλάδας που υπάρχει γύρω μας και μέσα μας και σαν τον Κρόνο τρώει τα παιδιά της. Μακάρι να βρίσκαμε το θάρρος να αρθούμε πάνω από τη συγκυρία, να αντικρύσουμε τους εαυτούς μας όπως αληθινά, διαχρονικά είμαστε. Θύτες και θύματα, ευκολόπιστοι και προδομένοι, ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι. Μακάρι το βλέμμα μας να μη θόλωνε εντελώς από τη συγκίνηση, η λογική μας να μην πνιγόταν μέσα στην οργή. Σήμερα στις 28 Φεβρουαρίου θα γυρίζαμε πράγματι σελίδα.
