Την πρώτη ποιητική του συλλογή «Όνειρα Πτήσης» αποτελούμενη από 24 ποιήματα παρουσίασε ο συγγραφέας στην Ξάνθη την Κυριακή 05.01
«Υπάρχουν κοινότυπα του στυλ “να είσαι ο εαυτός σου”, “ακολούθησε το όνειρό σου”. Όλα αυτά κατά την γνώμη μου είναι σαν προσπάθειες να μας κρατήσουν παιδιά, ώστε να μην προσπαθήσουμε αρκετά, να περιμένουμε να έρθουν όλα έτοιμα», όπως τονίζει
Την Κυριακή 5 Ιανουαρίου στις 20.00 ο εκπαιδευτικός, Αντώνης Παπακωνσταντινίδης παρουσίασε την πρώτη ποιητική του συλλογή στην Ξάνθη και το φιλόξενο πατάρι του καφεποτείου Φίλοιστρον. Πρόκειται για την ποιητική συλλογή «Όνειρα Πτήσης» από τις εκδόσεις 24 γράμματα, με το εξώφυλλο να έχει φιλοτεχνηθεί από την Γιώτα Βόνη. Για το βιβλίο μίλησε ο ραδιοφωνικός παραγωγός, Γιάννης Στεφανίδης.
Ο συγγραφέας εξηγεί στο «Ε» πως είναι το πρώτο βιβλίο που εκδίδει, αν και έχει κάνει κάποιες απόπειρες να γράψει κάποιο εκτενέστερο μυθιστόρημα. Παρόλα αυτά, ποιήματα γράφει από αρκετά παλιά, ενώ έχει επιμεληθεί και στίχους για τον ΔαμιανόΠάντα σε τρεις δίσκους, τους οποίους έχει τραγουδήσει ο «χατζιδακικός» τραγουδιστής, Βασίλειος Γισδάκης και η Ερωφίλη, από το πρώην σχήμα “Τρίφωνο”.
Πώς προέκυψε η ανάγκη να γράψετε μία ποιητική συλλογή; Τι αποτέλεσε έμπνευση για εσάς σε αυτή την προσπάθεια;
Πολλοί φίλοι που είχαν διαβάσει ποιήματά μου, μου έλεγαν χαρακτηριστικά ότι ήρθε η ώρα να βγάλω κάτι δικό μου. Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή που έχει γραφτεί σε διάρκεια χρόνων από διάφορες περιόδους της ζωής μου. Με λίγα λόγια, συγκέντρωσα ποιήματα που με εκφράζουν και αποτυπώνουν την πορεία της ζωής. Συνολικά η συλλογή αποτελείται από 24 ποιήματα, μικρής έκτασης ως επί το πλείστον.
Δεν υπάρχει διάκριση σε θεματικές. Κυρίως ένα/δύο εκφράζουν απώλεια του έρωτα, ενώ τα περισσότερα είναι υπαρξιακού και κοινωνικού περιεχομένου, έχουν μία αναζήτηση, αφορούν την σχέση μας με την ανθρώπινη απομόνωση, τις συνθήκες ζωής στην πόλη, έχουν μία διάθεση φυγής, γι’ αυτό και ο τίτλος «Όνειρα πτήσης». Με λίγα λόγια, αποτυπώνουν μία τάση να φεύγεις με το όνειρο, να εγκαταλείπεις κάτι που σε περιορίζει ή σε εγκλωβίζει σε μία φυλακή.
Ποια είναι η ταυτότητα της ποίησής σας αν επιχειρήσετε να την ορίσετε;
Δεν είναι δύσκολη ποίηση, δεν απαιτεί πολύ κόπο η ανάλυσή της, γίνεται κατανοητή και από έναν άνθρωπο που δεν έχει διαβάσει ποίηση. Επιπλέον, είναι αρκετά προσωπική, με εκθέτει στον προσωπικό μου κόσμο με την επιθυμία να επικοινωνήσω και να ενωθώ με ανθρώπους που πιθανόν δεν με γνωρίζουν, να αφήσω ένα μικρό αποτύπωμα, μία σκέψη ή ένα συναίσθημα στους ανθρώπους που είναι γύρω μου.
Είναι η ποίηση σε κρίση; Σε ποια συμπεράσματα καταλήγετε ως εκπαιδευτικός; Ποια είναι η σχέση των παιδιών με αυτό τον κόσμο;
Η ποίηση βρίσκεται σε αναγνωστική κρίση, κάτι που κατά την γνώμη μου δείχνει πολλά. Είναι ένα είδος πολύ εύθραυστο και ευαίσθητο γι’ αυτό και σε έντονες περιόδους με οικονομικές κρίσεις και κοινωνική αναστάτωση ο κόσμος αρχίζει να απομακρύνεται, όπως και τα παιδιά που είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας.
Δεν θεωρώ πως πρέπει να πιέσεις τα παιδιά να διαβάσουν ποίηση. Αντιθέτως, με μικρά ποιήματα που είναι στο επίπεδό τους, με ποίηση που απευθύνεται στα παιδιά ή σε ποίηση που μπορεί να γίνει κατανοητή από ένα παιδί είναι φρόνιμο να μπορέσεις να επικοινωνήσεις αυτό το πράγμα, ώστε το παιδί να αγαπήσει περισσότερο μία ελλειπτική γραφή. Η ποίηση δεν είναι κάτι εύκολο. Στην εκπαίδευση πρέπει κάποιος να προσεγγίσει τα παιδιά στο επίπεδο που βρίσκονται και όχι να τους βάλει να διαβάσουν κάτι δύσκολο ή βαρετό, πρέπει να τους δώσεις το κατάλληλο ερέθισμα.
Έχουμε μάθει στην ευκολία και έχουμε ξεχάσει την ανακάλυψη του νοήματος σε αυτό που διαβάζουμε. Το θέμα είναι πιο βαθύ από αυτό που νομίζουμε. Για εμένα ένα από τα μεγαλύτερα θέματα της σημερινής κοινωνίας είναι η ευκολία, τα θέλουμε όλα έτοιμα, «σερβιρισμένα στο πιάτο», δεν θέλουμε να κουραστούμε πάνω στην αναζήτηση, έχουν συνηθίσει στα συνθήματα, σε αυτά που τους κάθονται εύκολα στο μυαλό.
Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες αυτού του κόσμου που παρουσιάζετε; Ποια είναι τελικά η «σωστή προσέγγιση» που πρέπει να επιχειρήσουμε;
Όλα πρέπει να είναι γρήγορα, ενώ η ποίηση θέλει μία άλλη προσέγγιση, πιο αργή και στοχαστική. Εμείς έχουμε μάθει να κάνουμε τα πάντα πάρα πολύ γρήγορα, είναι αυτό το σύνθημα που ακούμε και μας αποτυπώνεται αμέσως. Παραδείγματος χάριν αναπαράγουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποσπάσματα από κάποιους συγγραφείς χωρίς να τους έχουμε διαβάσει, γιατί δεν μπαίνουμε εις βάθος σε κάτι, δεν το νιώθουμε, λανθασμένη είναι η προσέγγιση.
Ποια άλλα θέματα αναδεικνύετε μετά από απλές παρατηρήσεις της καθημερινότητας;
Για εμένα ένα άλλο μεγάλο θέμα είναι η δουλειά που κάνουμε και γενικά η ζωή μας, γιατί πολύς κόσμος δυσκολεύεται να βρει ένα νόημα στη δουλειά του, ενώ πολλοί απλώς την διεκπεραιώνουν. Η λέξη «νόημα» για εμένα είναι πολύ βασική.
Επιπλέον, με ενδιαφέρει και η ενηλικίωση με την έννοια ότι ο σημερινός κόσμος «πάσχει» από αυτό το θέμα. Υπάρχουν κοινότυπα του στυλ «να είσαι ο εαυτός σου», «ακολούθησε το όνειρό σου». Όλα αυτά κατά την γνώμη μου είναι σαν προσπάθειες να μας κρατήσουν παιδιά, ώστε να μην προσπαθήσουμε αρκετά, να περιμένουμε να έρθουν όλα έτοιμα, να μην έρθουμε σε επαφή με τον βαθύτερο πυρήνα μας, να μην ενώσουμε τα όνειρά μας, να μην τα βάλουμε στο «άρμα» ενός νοήματος, αλλά ο καθένας να ακολουθεί κάποιες εγωιστικές επιθυμίες. Όλα αυτά είναι «παιχνίδια» του καταναλωτικού συστήματος προκειμένου να μας κρατήσουν όλους παιδιά και να μην έχουμε κεντρικό πυρήνα.
Εκτός από ποίηση, επιθυμείτε να ασχοληθείτε και με άλλα είδη;
Έχω γράψει πολλά διηγήματα τα οποία πιθανόν να αποτελέσουν το περιεχόμενο μίας δεύτερης εκδοτικής απόπειρας, αλλά ακόμη δεν έχω εκδώσει κάτι. Αναφέρονται σε ιστορίες που έχω ζήσει σε κάποιο μέρος του κόσμου, καθώς έχω ζήσει σε αρκετά μέρη, σε Αγγλία, Γερμανία. Είναι κοινωνικά διηγήματα, μικρά 4έως 5 σελίδες στα οποία αφήνω αποτύπωμα του σύγχρονου κόσμου. Δεν θα έγραφα διήγημα που να ανήκει σε κάποια άλλη εποχή. Όλα έχουν να κάνουν με το «τώρα», με τη σύγχρονη ζωή και το περιβάλλον, είμαι άνθρωπος του «σήμερα».
