Καλή χρονιά
Σε λίγες ώρες, η παλιά χρονιά θα’ χει φύγει, θα’ ναι πλέον παρελθόν.
Θα πάρει μαζί της όμορφες και άσχημες στιγμές, δηλαδή όλα όσα σημαίνουν «Ζωή».
Στην χρονιά που πλέον σε λίγο θα μας αποχαιρετίσει, όλοι, άλλοι λίγο, άλλοι περισσότερο, ζήσαμε όμορφες αλλά και δύσκολες μέρες.
Από τον κανόνα αυτόν δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς.
Εκείνο που έχει ιδιαίτερη αξία είναι ν’ αντιμετωπίζεται η όποια αναποδιά. Όμως ας αφήσουμε πλέον πίσω όλα αυτά, κι ας υποδεχτούμε με αισιοδοξία τη νέα χρονιά. Με ελπίδα, με προσμονή ότι θα είναι καλύτερη, δημιουργικότερη, παραγωγικότερη, με Αγάπη, Υγεία, Ειρήνη.
-Ευτυχισμένο να’ ναι το 2025.
Γ.Δ.
Τί θα φέρει ο νέος χρόνος;
Θυμάμαι, όπως και οι ώριμοι σε ηλικία αναγνώστες, τον ετήσιο «Καζαμία» που αγνοώ εάν κυκλοφορεί ακόμη. Όμως τι να πει και τι να «προβλέψει» σήμερα ο Καζαμίας στον νεοέλληνα του σήμερα, που έχει πονηρέψει;
Παλιά λοιπόν, τις παραμονές της νέας χρονιάς, υπήρχε η συνήθεια της αγοράς του «Καζαμία», στον οποίο στις σελίδες του γινόταν προβλέψεις για τους 12 μήνες τόσο σε τοπικό (Ελληνικό επίπεδο), όσο και παγκόσμιο. Έντυπο μικρό, διαστάσεων 14Χ21 εκ. που το διάβαζε όλη η οικογένεια που εντυπωσιαζόταν μάλιστα από τις προβλέψεις του Καζαμία πολλές μάλιστα προκαλούσαν και προβληματισμό, μέχρι και φόβο.
Περιττό να σημειώσω ότι οι προβλέψεις του Νοστράδαμου δεν επιβεβαιωνόταν, όμως αυτό δεν το θυμόταν κανείς γιατί από την χρήση, ο Καζαμίας είχε πεταχτεί ήδη εν αναμονή των νέων προβλέψεων.
Γ.Δ.
«Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια»
Πολύς λόγος έγινε πρόσφατα στην πόλη μας για ένα δέντρο που η κακοκαιρία των ημερών το έριξε κάτω.
Λέχτηκαν πολλά και ανάμεσα στα άλλα ότι ήταν κέδρος από τον Λίβανο, ότι είχε μεγάλη τιμή αγοράς (άλλοι διαφώνησαν και μίλησαν για μικρή τιμή), και γενικά η κοινωνία της Ξάνθης τις ημέρες των αργιών βρήκε θέμα για να διαφωνήσει άλλη μια φορά.
Για ν’ αλλάξω το κλίμα, προτείνω στους μεν και δε, να διαβάσουν το θεατρικό του Ισπανού ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Αλεχάντρο Κασόνα (1903-1965).
Θα αντιληφθούν γιατί τα δέντρα πεθαίνουν όρθια. Μάλιστα κι όταν ακόμη πέφτουν στη γη, είναι άρτια, δηλαδή σαν όρθια…
Γ.Δ.
Οι ευχές μας
Μπορεί όλες οι ευχές να ακούγονται στερεότυπες και κοινότυπες αλλά μια πραγματική ευχή που πρέπει να κάνουμε όλοι για να πιάσει τόπο, είναι να προσπαθήσουμε ο καθένας ξεχωριστά για αυτοβελτίωση. Να εξαλείψουμε από μέσα μας την τοξικότητα και να απορρίψουμε κακοποιητικές συμπεριφορές και πράξεις βίας. Να έχουμε μεγαλύτερη ενσυναίσθηση, σύνεση, λογική και ωριμότητα. Ας ευχηθούμε το 2025 να μην έχουμε τόσες πράξεις βίας, να έχουμε μεγαλύτερο σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, περισσότερη αγάπη για τα ζώα, περισσότερες καλές ειδήσεις για επιτεύγματα σ’ όλα τα επίπεδα, της επιστήμης, της τεχνολογίας, της τέχνης και του πολιτισμού, της οικονομίας της υγείας, της παιδείας.
Και μια τελευταία ευχή. Να μην παραμείνουν όλα αυτά ευχές!
Μ.Ξ.
Άσχημη χρονιά για την Ξάνθη και το 2024
Συνεχίστηκε και για το 2024 η στασιμότητα του νομού μας.
Η Ξάνθη έμεινε για άλλη μια χρονιά πίσω σα νομός στον αναπτυξιακό τομέα, όπως και σε άλλους τομείς ενδεικτικούς της άσχημης πορείας της. Προηγούνται οι νομοί Καβάλας και Έβρου, ακολουθεί η Δράμα και τελευταίοι νομοί είναι μαζί Ροδόπη και Ξάνθη.
Κατά την χρονιά που σύντομα μας αποχαιρετά, τίποτε σημαντικό και άξιο λόγου δεν υλοποιήθηκε στο νομό μας για να δημιουργήσει έστω μια νότα αισιοδοξίας για κάποια ελπίδα αντιστροφής του κλίματος.
Ως εκ τούτου, και το 2024 θεωρείται ως μια χαμένη χρονιά για το μέλλον του τόπου που ζούμε.
Οι νομοί Ξάνθης και Ροδόπης συνεχίζουν να βρίσκονται τελευταίοι σε όλους τους δείκτες, όπως απασχόλησης, εισοδήματος, καταθέσεων, ανοικοδόμησης, νέων επενδύσεων.
Από την άλλη, η κρατική μέριμνα και αρωγή για την αλλαγή της εικόνας αυτής απουσιάζουν εντυπωσιακά χρόνια τώρα κι αυτό είναι αυτονόητο ότι δημιουργεί αίσθημα ανασφάλειας στην κοινωνία και προβληματισμό ως προς το μέλλον των δύο αυτών νομών. Δύο νομών που μόνον θεωρητικά έχουν την αναγνώριση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν χωρίς όμως στην πράξη να υπάρχει απόδειξη κάποιου ενδιαφέροντος.
Γ.Δ.
«Υπάρχω» Ι
Την περίοδο των αργιών των Χριστουγέννων είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την ελληνική ταινία «Υπάρχω» με πρωταγωνιστή τον Χρήστο Μάστορα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Τσεμπερόπουλου. Γεμάτος ο κινηματογράφος και στις τρεις προβολές, όλες τις μέρες. Απίστευτο, ναι, αλλά αληθινό.
Για τον Στέλιο Καζαντζίδη, άνθρωπο, τραγουδιστή, θα παραθέσω αποσπάσματα του Δημήτρη Μανιάτη από τα ΝΕΑ.
«…Χειμώνας και φορούσε έναν γούνινο σκούφο σαν ήρωας σοβιετικής ταινίας σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Η φωνή του σε τόνο καστράτο, σιγανή, ψιλή και σε αντίστιξη με το ανδρογενές «αααα του κόσμου». Αυτό που περιέγραφε κάποτε έξοχα ο Διονύσης Χαριτόπουλος. Η φωνή του ενάρετη. Με τη σιγουριά του πρώτου και καλύτερου όλων των ειδών του τραγουδιού. Είπε εξάλλου στην 67χρονη ζωή του και τούρκικα, δημοτικά, ποντιακά και στις παρέες του ελαφρά, αφού λάτρευε τον Γούναρη (όπως και ο Τσιτσάνης).
Στην ταβέρνα του Κουμπούρα πολύς κόσμος που ήξερε το στέκι, την έστηνε για να τον δει. Να τον ακουμπήσει! Για χρόνια κυκλοφορούσε ο στενός του φίλος «καπετάνιος» με μια βαλίτσα με αντικείμενά του, που επίσης σε στενούς κύκλους εξέθετε σαν ιερά αντικείμενα ενός λαϊκού αγίου που το μόνον θαύμα ήταν η φωνή του.»
Γ.Δ.
Υπάρχω ΙΙ
«Πώς ερμηνεύεται; Θα με συγχωρήσετε για όσα έχω ήδη γράψει αλλά για χρόνια ήξερα και νταραβερίστηκα αυτόν τον κόσμο. Και με βασάνισε από πολύ παλιά τι κρυβόταν, πώς ερμηνευόταν ο μύθος του Στέλιου Καζαντζίδη. Τι έκανε τον κόσμο της μετανάστευσης του ’60 να τον λατρεύει μέχρι υστερίας; Τι έκανε τον ελληνικό λαό να αγαπά έτσι έναν τραγουδιστή που βασικά πολλά χρόνια δεν τραγούδαγε; Θυμίζω έκοψε τη νύχτα στα 35 του, ενώ από 1975 μέχρι το 1987 δεν δισκογραφούσε Ως στάση ζωής ή και λόγω του ξερού ποντιακού κεφαλιού του, που κουβαλούσε κώδικα προ πολλού χαμένο. Και τι κάνει σήμερα —και ενώ έχουν μεσολαβήσει 23 χρόνια απ’ τον θάνατό του — τις σκοτεινές αίθουσες να γεμίζουν για την ταινία «Υπάρχω» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου που βασίζεται στη ζωή του Καζαντζίδη.
Κι όμως ο κόσμος γεμίζει τους σινεμάδες για να δει τον Καζαντζίδη σε ερμηνεία Χρήστου Μάστορα. Τραγουδούν μέσα στις αίθουσες. Το επιβεβαιώνει o κριτικός μας Γιάννης Ζουμπουλάκης. Και στη συζήτηση στη δημόσια σφαίρα για την ταινία έχουν προς το παρόν λάβει μέρος άνθρωποι που και τον τραγουδιστή δεν κατάλαβαν και το φαινόμενό του δεν μπορούν να ερμηνεύουν. Συνήθως γιατί το κάνουν με εργαλεία μεταχρονολογημένης απομάγευσης. Ακόμη και οι καλοπροαίρετοι αναλυτές δεν έχουν όλα τα κομμάτια του παζλ και οριοθετούν τη ματιά τους σε όρους όπως Πατριαρχία, Σεξισμός, Κλάψα, Λυρισμός, Κακούργα Μετανάστευση. Άδικα. Μακριά από όσα πραγματικά έχουν συμβεί γύρω απ’ τον Στέλιο. Στο ερώτημα για τον μύθο Καζαντζίδη, προστίθεται το ερώτημα της επιτυχίας της ταινίας. Που απαντά o ίδιος».
Υπάρχω ΙΙΙ
«…Μυστήριο και παρηγοριά. Ο Καζαντζίδης αντικειμενικά ήταν ο τραγουδιστής με τις μεγαλύτερες δεξιότητες όλων. Και τον μύθο του τον έκανε νωρίς και σε σύμπραξη με φωτισμένους δημιουργούς του λαϊκού τραγουδιού. Σε απάντηση για το «ρεπερτόριο της κλάψας» να πούμε πως είπε όλους τους μεγάλους συνθέτες και στιχουργούς της χώρας. Και να θυμίσουμε πως αν ήθελε να θησαυρίσει θα ήταν το πιο εύκολο για αυτόν. Αντίθετα. Έζησε μια απλή ζωή. Σύχναζε σε συνεργεία στην Καλογρέζα. Ψάρευε μανιωδώς στον Άγιο Κωνσταντίνο. Έτρωγε σε απλά μαγειρεία με στενούς του φίλους, που κανείς σχεδόν δεν ήταν γνωστός. Η Βάσω του, ο Τζανιδάκης, ο Καταμπάς, ο Σαββίδης, o Τσερόλας, o Γεωργιλάκης. Η απουσία του για χρόνια ήταν τόσο ηχηρή που οι οπαδοί του φτιάξανε συλλόγους γι’ αυτόν σε όλη την Ελλάδα. Ένας Έλβις που όταν άνοιγε τη φωνή του σε κατάπινε. Ακόμη κι όταν έχανε το δίκιο του ή γινόταν οξύς. Ενα μυστήριο για την ιντελιγκέντσια και μια παρηγοριά για τον απλό κόσμο».
Πρόσωπα της χρονιάς
Τέσσερα είναι τα πρόσωπα της χρονιάς στον αυτοδιοικητικό χώρο στο νομό και την Περιφέρεια.
Πρώτος στη λίστα ο Περιφερειάρχης Χριστόδουλος Τοψίδης, ο οποίος κατήγαγε νίκη μεγάλη και απρόσμενη για ορισμένους. Η νίκη του προήλθε από μία ανατροπή που δύσκολα μπορεί να ξανασυμβεί.
Δεύτερο πρόσωπο ο δήμαρχος Ξάνθης Στράτος Κοντός. Κατάφερε να έρθει δεύτερος στην κούρσα του δήμου Ξάνθης την πρώτη Κυριακή. Η δεύτερη αποτέλεσε απλά μια διαδικασία που είχε ήδη αποφασιστεί και τελικά επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά.
Τρίτο πρόσωπο η εκλογή στο δήμο Μύκης του Αχμέτ Κιουρτ. Σύμμαχος του Κιουρτ ότι οι αντίπαλοί του υπήρξαν διασπασμένοι από την αρχή, πράγμα που διατηρήθηκε και την δεύτερη Κυριακή.
Τέλος, πρόσωπο της χρονιάς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον δήμαρχο Τοπείρου Θωμά Μίχογλου. Υπήρξε μόνος υποψήφιος στον δήμο του, φαινόμενο που δεν έχει παρουσιαστεί άλλη φορά. Στο δημοτικό συμβούλιο τα έδρανα της αντιπολίτευσης είναι άδεια…
Ελπίζουμε να μην επαναληφθεί ποτέ αυτό σε οποιονδήποτε δήμο.
Γ.Δ.
Τι μας αφήνει το 2024
Με ένα αίσθημα χαρμολύπης αποχαιρετάμε το 2024. Όπως κάθε τι που φεύγει και γνωρίζουμε ότι δεν θα το ξαναζήσουμε με την ίδια μορφή και ένταση ποτέ γιατί κάθε στιγμή είναι μοναδική. Παράλληλα όμως ενυπάρχει και η χαρά κυρίως από την προσδοκία όπως κάθε τι νέο που γεννιέται με την ελπίδα ότι θα είναι καλύτερο. Τι μας αφήνει το 2024 ως αποτύπωμα; Αρχικά την πεποίθηση πλέον ότι βρισκόμαστε σε κλιματική κρίση με ότι αυτό συνεπάγεται για τις επιπτώσεις της στην καθημερινότητά μας. Η Ευρώπη βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο με τη Γαλλία και την Γερμανία να έχουν πολιτική αστάθεια ενώ υπάρχει εμφανής άνοδος της ακροδεξιάς και συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας – Ουκρανίας. Στα νότια σύνορα της Ευρώπης και στην γειτονιά μας μετά την κατάρρευση της Συρίας, η Τουρκία αποκτά δεσπόζουσα θέση και ήδη ξεκινά τις συμφωνίες για ορισμό ΑΟΖ συμπεριλαμβάνοντας και τα Κατεχόμενα και απομονώνοντας την υπόλοιπη Κύπρο. Στην χώρα μας υπάρχει πολιτική σταθερότητα και μια οικονομία που βρίσκει τον βηματισμό της σημειώνοντας θετικούς δείκτες ανάπτυξης. Αυτό είναι πολύ σημαντικό ωστόσο η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση. Οι 17 γυναικοκτονίες που σημειώθηκαν το 2024 και τα δεκάδες περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας δείχνουν παθογένεια και κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις, κρίση στον οικογενειακό θεσμό. Επίσης η ακρίβεια έχει γίνει ενδημική κατάσταση και αυτό επίσης αποτελεί μια παθογένεια στην λειτουργία της οικονομίας.
Μ.Ξ.
