“Και οι άμαχοι της Γάζας; Τα παιδιά, τα χιλιάδες νεκρά παιδιά; Η Χαμάς, σύμφωνοι, τα κάνει ασπίδες και τα θυσιάζει. Εσείς, από την άλλη, τα αντιλαμβάνεσθε ως παράπλευρες απώλειες; Αναπόφευκτο κόστος του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας; Μήπως αυτή ακριβώς είναι η βαθύτερη, η πιο ύπουλη επιδίωξη των εχθρών σας; Να σας απανθρωποποιήσουν;”.
Τα έλεγα καθαρά και ξάστερα στους φίλους μου στην Ιερουσαλήμ, τον Μάιο που μας πέρασε. Και με άκουγαν με προσοχή. Εκείνοι, οι δημοκρατικοί πολίτες του Ισραήλ, βιώνουν καθημερινά την πίεση των φανατικών. Όσων έχουν δώσει όρκο στο Κοράνι πως θα αφανίσουν την πατρίδα τους. Και διαδίδουν το ανατριχιαστικό σύνθημα “From the River to the Sea” –”να ξεριζώσουμε” τουτέστιν “τους Εβραίους από τη Μέση Ανατολή”- και οι “προοδευτικοί” στη Δύση το κραυγάζουν ρυθμικά και οι φοιτητές στα αμερικάνικα πανεπιστήμια το έχουν εν τη αθωότητι τους κάνει φλάμπουρο, χωρίς να έχουν ιδέα πολλοί από αυτούς για ποιον ποταμό και για ποια θάλασσα μιλούν. Την πίεση, από την άλλη, της δικής τους, της ισραηλινής άκρας δεξιάς και των βαθιά θρησκευόμενων με τα μαύρα παλτά και τις μπούκλες, που δεν δουλεύουν, δεν στρατεύονται παρά προσεύχονται και σπέρνουν παιδιά, από δέκα ο καθένας, και αλλοιώνουν πληθυσμιακά τη χώρα.
Τεράστιο ζόρι να παραμένεις αταλάντευτος στις φιλελεύθερες αρχές σου σε μια πατρίδα κυκλωμένη από το μίσος. Για να συνομιλήσεις ως Ισραηλινός με έναν “Γκόιμ”, με έναν “Εθνικό”, με έναν Έλληνα ακόμα-ακόμα που οι ιστορικές πορείες σας έχουν αξιοπρόσεκτες ομοιότητες, πρέπει πρώτα να πεισθείς πως συμμερίζεται τον αποτροπιασμό σου για το αίσχος της 7ης Οκτωβρίου 2023. Ότι συμμετέχει στο πένθος σου για τους αθώους που βιάστηκαν, που απήχθησαν, που σφαγιάστηκαν στο φεστιβάλ μουσικής και στα κιμπούτζ από τα καθάρματα της Χαμάς. Ότι αποδέχεται χωρίς πονηρούς αστερίσκους, δίχως ύποπτες ενστάσεις, το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει. Και να προοδεύει σε όλα τα πεδία και να παραμένει, με κάθε κόστος, μια κοινωνία ανοιχτή και δημοκρατική.
Εφόσον κερδίσεις την εμπιστοσύνη των Ισραηλινών, μπορείς να συζητήσεις μαζί τους το οτιδήποτε. Οι ίδιοι θα καυτηριάσουν τις φαυλότητες του Νετανιάχου. Θα σου απαριθμήσουν τις ασυγχώρητες αστοχίες που οδήγησαν στην τραγωδία πριν από έναν χρόνο και από εκεί στον πόλεμο. Φιλειρηνικό άλλωστε πνεύμα χαρακτήριζε τους δικούς τους φωτισμένους ανθρώπους. Ο πρωθυπουργός τους Γιτζάκ Ράμπιν δεν είχε τείνει κλάδο ελαίας προς τον Γιάσερ Αραφάτ, δεν είχε υπογράψει τη συμφωνία του Όσλο, με την οποίαν το Ισραήλ αναγνώριζε την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και αντιστρόφως, πριν δολοφονηθεί και όλα στην πράξη ακυρωθούν; Ο σπουδαίος συγγραφέας Άμος Οζ δεν έλεγε ότι αναγκαία προϋπόθεση για να εξακολουθήσει το Ισραήλ να υπάρχει είναι να συγκροτηθεί το κράτος των Παλαιστινίων; Κι ο μεγαλύτερος εν ζωή συγγραφέας τους, ο Νταβίντ Γκρόσμαν, δεν παραμένει διαπρύσιος κήρυκας της συνεννόησης με τους Παλαιστίνιους κι ας έχει χάσει τον γιό του στον πόλεμο;
Τα παραπάνω βέβαια δεν τα ξέρουν -ούτε θέλουν να τα ξέρουν- οι καθ’ ημάς αντισημίτες με την αριστερή προβιά. Οι πρόθυμοι να συμμαχήσουν με τα πιο σκοτεινά, με τα πιο αυταρχικά καθεστώτα εναντίον του καπιταλισμού – ένα σακί στο κλούβιο τους κεφάλι ο καπιταλισμός, ένα σακί που χωράει τα πάντα, από το κράτος πρόνοιας του Καναδά μέχρι τις νοτιοαμερικάνικες μπανανίες κι από την Κάμαλα Χάρις ως τον Ντόναλντ Τραμπ, όλα ίσιωμα, “τι Παπάγος, τι Πλαστήρας, τι μπρόκολα, τι λάχανα!” που αποφαινόταν κάποτε, μυωπικά και αυτοκτονικά, το ΚΚΕ.
Οι στόχοι που έθεσε την επαύριο της 7ης Οκτωβρίου ο Νετανιάχου – ο δεύτερος, για την ακρίβεια, στόχος σήκωνε παντοειδείς αντιρρήσεις. Επιστροφή των ομήρων; Συμφωνούμε και επαυξάνουμε. Ολοκληρωτική όμως καταστροφή της Χαμάς; Ανεξαρτήτως κόστους; Να ισοπεδωθεί δηλαδή εν ανάγκη η Γάζα; Να καταντήσει κρανίου τόπος; Και να εκκολαφθεί μια νέα γενιά Αράβων που θα μισεί μέχρι θανάτου το Ισραήλ αφού από τα όπλα του θα έχει χάσει γονείς, αδέλφια, σπίτια; Λερναία Ύδρα είναι ανέκαθεν η εκεί τρομοκρατία. Ένα κεφάλι της κόβεις, δέκα φυτρώνουν.
Ο χρόνος κυλούσε, ο πόλεμος κλιμακωνόταν και η απαισιοδοξία εντεινόταν. Μετά από τη Χαμάς, άνοιξε μέτωπο και με τη Χεζμπολάχ. Μεταφέρθηκαν οι βομβαρδισμοί από τον νότο στον βορρά, στην πανέμορφη Βηρυτό. Το Ιράν έδειξε τα δόντια του. Το Ισραήλ το μιμήθηκε. Και τώρα τι; Ποια θα είναι η επόμενη πράξη του δράματος; Και ποια η έξοδος από αυτό;
Το δόγμα “μόνο εναντίον όλων” είχε αποδώσει για το Ισραήλ πριν από πενηνταεφτά χρόνια. Στον “Πόλεμο των Έξι Ημερών”, είχε συντρίψει τέσσερα αραβικά κράτη -χώρια ο Λίβανος και η PLO- και είχε τριπλασιάσει την έκτασή του. Τα θαύματα όμως σπανίως επαναλαμβάνονται.
Όσο χρονίζει, όσο γενικεύεται ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, τόσο η προοπτική της ειρήνευσης χλωμιάζει. Εκτός… Εκτός εάν θεωρήσουμε τη σύρραξη μεταξύ των δύο κόσμων αναπόφευκτη. Εάν στη δημοκρατική Δύση πέπρωται να αντιμετωπίσει στο πεδίο τις σύγχρονες δεσποτείες. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που, με θρησκευτικό ενίοτε πρόσημο, ονειρεύονται την καταστροφή της. Εάν ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος -εύκολα φανταζόμαστε τα αντίπαλα στρατόπεδα- είναι σε βάθος χρόνου αναπόφευκτος, τότε η Δύση οφείλει να χτυπήσει όσο ακόμα διαθέτει το στρατηγικό και το τεχνολογικό πλεονέκτημα. Μετατρέποντας το Ισραήλ από προπύργιο σε βραχίονά της.
Σε αυτήν την απεχθή μα όχι φανταστική περίπτωση, το διαρκές τζαρτζάρισμα του Ιράν από το Ισραήλ βγάζει απολύτως νόημα. Όσοι το καταδικάζουν φωνασκούντες από την ασφάλεια του καναπέ τους δεν είναι απλώς αφελείς. Αντικειμενικά λειτουργούν ως πέμπτη φάλαγγα. Σε αυτήν την απεχθή περίπτωση, έχουμε ανάγκη από Τσώρτσιλ. Κινδυνεύουμε από Τσάμπερλεν.
Χρήστος Χωμενίδης
