Στις 20 Ιουλίου – Σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη
Σε ένα σκηνικό χώρο – θεατρική μηχανή που σχεδίασε η Μικαέλα Λιακατά, όπου όλα τα τεχνολογικά μέσα της παράστασης ενσωματώνονται, [φωτιστικές πηγές, μηχανές προβολών, εφέ, ηχητικές πηγές] διαδραματίζεται η τραγωδία του Άμλετ, πρίγκηπα της Δανίας, η οποία θα παρουσιαστεί το Σάββατο 20 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων.
Το κορυφαίο έργο του Σαίξπηρ και του παγκόσμιου θεάτρου, αποκαλύπτεται σκοτεινό και αβάσταχτα επίκαιρο, με την κινησιολογική επεξεργασία της Πατρίσιας Απέργη, να τονίζει καλά κρυμμένα μυστικά της ανθρώπινης κατάστασης, τα θεατρικά κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα να καταργούν τον χρόνο, σε μια μοναδική ατμόσφαιρα που ολοκληρώνουν η σπαρακτική μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, οι αιχμηροί φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου και το ευρηματικό video-art του Θωμά Παλυβού.
Ένας θίασος εξαιρετικών ηθοποιών, με επικεφαλής τον Αναστάση Ροϊλό στον ρόλο του Άμλετ, ερμηνεύει τους αθεράπευτα επαναλαμβανόμενους στο χρόνο χαρακτήρες των ηρώων του Σαίξπηρ. Μια παράσταση που φιλοδοξεί να εγγραφεί στη μνήμη του θεατή.
«Καμμιά χρήση του κόσμου δεν είναι καλή». Ο Άμλετ στοχάζεται. Η άρνηση για δράση καθρεφτίζει τη σύλληψη της εικόνας ενός κόσμου, πού όσο κι αν αλλάζει, τα ερείπια στέκουν εκεί- απαράλλαχτα. Αποσύνθεση. Η φθορά, η διαφθορά, η παρακμή, η θανάσιμη επανάληψη. Ο Άμλετ στοχάζεται. Όχι τόσο το να ζεις αλλά το πώς μπορείς να ζεις μια ζωή άξια να βιωθεί. Αίτημα πολιτικό και οντολογικό. Ο Άμλετ στοχάζεται για τον χρόνο και τον κόσμο. Και βλέπει την εικόνα ολόκληρη: Καμμιά χρήση του κόσμου δεν είναι καλή. Ο χρόνος εξαρθρώνεται. Ο Άμλετ ζωγραφίζει το ανθρώπινο. ιχνογραφεί τις αντιθέσεις: Βάθος και επιφάνεια, Είναι και φαίνεσθαι, αντίσταση και υποταγή, ειλικρίνεια και υποκρισία, λόγια και σιωπή, απόκρυψη και αποκάλυψη παράσταση και άρρητο, Τα όρια της γλώσσας και του κόσμου ή και αντίστροφα. Ο Άμλετ επιθυμεί την επιθυμία ενός καινούργιου κόσμου απαλλαγμένου από ενοχές που θα χτιστεί πάνω στα ερείπια του παλιού.
