Ποιος είναι ο Φρέντι Μπελέρης
Στη Χειμάρρα, η ομογένεια της Αλβανίας οργάνωσε μεγάλη διαδήλωση συμπαράστασης στον φυλακισμένο επί τρεις μήνες εκλεγμένο δήμαρχο Φρέντι Μπελέρη, ζητώντας την άμεση αποφυλάκισή του. Ο ίδιος ο Μπελέρης μέσα από τη φυλακή δήλωσε αποφασισμένος να δώσει τη μάχη μέχρι τέλους. Να σημειωθεί πως η αλβανική αστυνομία προσπάθησε να ματαιώσει τη συγκέντρωση αλλά χωρίς να τα καταφέρει. Μέχρι τις 21 Αυγούστου ο Φρέντι Μπελέρης θα πρέπει να έχει αναλάβει καθήκοντα διαφορετικά εκπίπτει.
Όπως ανέφερε ο απεσταλμένος της ΕΡΤ στη Χειμάρρα, Βασίλης Σιώμος, «το μήνυμα είναι μόνο ένα. Η άμεση αποφυλάκιση του δημάρχου Χειμάρρας που για 90 ημέρες βρίσκεται στη φυλακή. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης ακούστηκε και μήνυμα από τον φυλακισμένο δήμαρχο που ζήτησε από τους φίλους του και όλους τους Χειμαρριώτες να είναι δυνατοί».
Ο δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης βρέθηκε στη Χειμάρρα και από την πλευρά του έστειλε το μήνυμα ότι η δημοκρατία δεν φυλακίζεται, η φωνή των πολιτών δεν φιμώνεται, η εντολή του λαού δεν νοθεύεται. «Η Χειμάρρα έχει δήμαρχο τελεία και παύλα. Έχει όνομα και επώνυμο. Και αυτός ο δήμαρχος είνα ο Φρέντι Μπελέρης».
Ακόμα ο κ. Μπακογιάννης τόνισε ότι ο Φρέντι Μπελέρης δικαιούται μια δίκαιη δίκη ενώ η παράνομη προφυλάκιση παραβιάζει το κράτος δικαίου και το τεκμήριο αθωότητας.
Όσον αφορά τον κόσμο που συγκεντρώθηκε στη Χειμάρρα, είπε στην ΕΡΤ, όπως είπε ο Βασίλης Σιώμος, ότι εμείς στις εκλογές δεν προβήκαμε σε καμία νοθεία, δεν κλέψαμε. Όμως ήρθε το αλβανικό κράτος και μας έκλεψε τον δήμαρχο.
Ποιος είναι ο Φρέντι Μπελέρης
Ο Φρέντι Μπελέρης ήταν ένας από τους επτά άνδρες που συνελήφθησαν τη νύχτα της 18ης-19η Μαρτίου 1995 από Ελληνες συνοριοφύλακες κοντά στο Δελβινάκι Ιωαννίνων, σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων από τα ελληνοαλβανικά σύνορα, επειδή στο πορτμπαγκάζ των δύο αυτοκινήτων τους μετέφεραν εννιά αυτόματα πολεμικά όπλα Καλάσνικοφ, 2 πιστόλια, ξιφολόγχες, ασύρματους, φόρμες παραλλαγής και κουκούλες.
Τα στοιχεία αυτά δημοσιεύτηκαν με εκτενείς περιγραφές στον Τύπο της εποχής. Παραπέμπω εδώ στο σημαντικό βιβλίο του γνωστού και βραβευμένου δημοσιογράφου της «Καθημερινής» Σταύρου Τζίμα, το οποίο κυκλοφόρησε το 2010 με πρόλογο του Αλέξη Παπαχελά («Στον αστερισμό του εθνικισμού»).
Όπως γράφει ο Τζίμας, μετά τη σύλληψη της ομάδας θεωρήθηκε ότι υπήρχε κίνδυνος να επαναληφθεί αυτό που είχε γίνει τον Απρίλιο του 1994, με την επίθεση της οργάνωσης ΜΑΒΗ σε φυλάκιο στην Επισκοπή και τη δολοφονία δύο Αλβανών στρατιωτικών. Αυτή η επίθεση έγινε αφορμή για ένα πραγματικό πογκρόμ των αλβανικών αρχών εναντίον της ελληνικής μειονότητας, με ελέγχους, συλλήψεις και φυλακίσεις.
Σύμφωνα με τον Τζίμα, «δεν υπήρξαν αμφιβολίες ότι οι συλληφθέντες [του 1995] σχεδίαζαν να επιτεθούν εναντίον στρατιωτικού στόχου, που ήταν το στρατόπεδο Λόγγου, σε μικρή απόσταση από τα σύνορα. Αποκαλύφθηκε επίσης ότι ήταν η ίδια ομάδα περίπου, ή τουλάχιστον κάποια από τα μέλη της, που είχαν χτυπήσει στην Άνω Επισκοπή». Ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου είχε μιλήσει για μια «οργανωμένη και άκρως επικίνδυνη υπόθεση που από εμάς δεν πρόκειται να κουκουλωθεί» (24.7.1995).
Η αισιόδοξη αυτή πρόβλεψη δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στη συνέχεια της ιστορίας. Οι κατηγορίες κατά των επτά μετατράπηκαν από κακουργήματα σε πλημμελήματα, αποφασίστηκε η αποφυλάκισή τους και τελικά, «στην κατ’ έφεση δίκη που έγινε στον Κορυδαλλό, στις 19.5.1999, το Εφετείο Αθηνών στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού και κεκλεισμένων των θυρών για λόγους “εθνικής ασφάλειας” με την υπ. αριθμ. 752/99 απόφασή του μείωσε τις ποινές στους 18-20 μήνες και έτσι έκλεισε οριστικά η πολύκροτη υπόθεση».
Το συμπέρασμα του Τζίμα είναι ότι έμειναν ανοιχτά ερωτήματα: «Τι ήταν τελικά για την ελληνική Δικαιοσύνη αυτοί οι άνθρωποι; Ήταν πράκτορες των αλβανικών μυστικών υπηρεσιών; Αν ναι, γιατί αφέθηκαν ελεύθεροι; Ήταν υπερπατριώτες προβοκάτορες; Αν ναι, γιατί τους χαρίστηκε η ελληνική πολιτεία την οποία ζημίωσαν; Για την κυβέρνηση Παπανδρέου, σε κάθε περίπτωση, ο στόχος της διάλυσης του παρακρατικού μηχανισμού, που είχε στηθεί για να “απελευθερώσει” τη Βόρειο Ήπειρο, είχε εν μέρει επιτευχθεί και προφανώς δεν είχε πλέον νόημα η περαιτέρω “ταλαιπωρία” των μελών της ΜΑΒΗ».
